Δεν έχει σημασία τι βαθμό θα πάρουν στις εξετάσεις, ούτε τι έμαθαν τους τρεις μήνες που προηγήθηκαν των εξετάσεων. Αυτό που έμαθαν την πρώτη μέρα των εξετάσεων είναι το πιο χρήσιμο μάθημα. Τα πάντα είναι διαβλητά. Καθηγητές έχουν αγαπημένους μαθητές. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Πόσο αντικειμενισμό και επαγγελματικότητα μπορούν να αντέξουν; Όσο για πολιτική ευθύνη: «Γιατί φταίει o υπουργός για την επιπολαιότητα ενός εκπαιδευτικού;». Με άλλα λόγια: This is Cyprus.
Μια καθηγήτρια, λοιπόν, ενημέρωσε μια «αγαπημένη» μαθήτρια για τα θέματα των εξετάσεων. Όσα πήρε το μάτι της. Κι η μαθήτρια δεν κράτησε την πληροφορία αποκλειστικά για τον εαυτό της. Την έστειλε και στην κολλητή της και αυτή στον κολλητό της κι αυτός πιο κάτω. Είναι όπως λέμε «θα σου πω κάτι, αλλά μην το πεις πουθενά». Στη συνέχεια, ο λήπτης της πληροφορίας ορκίζει κάποιον άλλο πως δεν θα του φύγει κουβέντα αλλά παρά τους όρκους, το μυστικό γίνεται βούκινο. Κι αυτό ανθρώπινο είναι αν και η εκπαιδευτικός χρειάστηκε δεκαετίες βιωμάτων για να το μάθει ένα χειμωνιάτικο πρωινό που, αν δεν της στερήσει την καριέρα της, την έχει στιγματίσει.
Θέμα της έκθεσης, λοιπόν, ήταν «οι συνέπειες από ανταγωνισμό μαθητών». Και τα tips ήταν: «Ψυχολογικός τομέας, η βαθμοθηρία προκαλεί άγχος, ανασφάλεια, κλέβει τη χαρά, μαυρίζει την ανέμελη περίοδο της εφηβείας». Παρ’ όλο όμως που η βαθμοθηρία προκαλεί τόσο άγχος ώστε να κλέβει τη χαρά και να μαυρίζει την ψυχή, η καθηγήτρια συμβάλλει στη βαθμοθηρία. Κι η μαθήτρια θα παπαγαλίσει όλα αυτά περί άγχους και ανασφάλειας γαρνίροντάς τα με διάφορα τα οποία θα είναι ψέμα στην ουσία. Θα ανταποκρίνονται σε αυτά που θέλουν να ακούσουν οι καθηγητές, εξ ου και τα κλισέ tips.
Αν η μαθήτρια μπορούσε να εκφραστεί όπως θα ήθελε θα μπορούσε ίσως να γράψει πως ο ανταγωνισμός και η βαθμοθηρία ήταν πάντοτε ένα πρόβλημα, αλλά ενισχύθηκε με την εισαγωγή των εξετάσεων ανά τετράμηνο. Θα μπορούσε να γράψει πως τα σχολεία έχουν μετατραπεί σε εξεταστικά κέντρα και εκπαιδευτικοί και μαθητές τρέχουν για να καλύψουν ύλη για τις εξετάσεις κι έπειτα ξανά εξετάσεις. Πως με τον τρόπο αυτό δεν καλλιεργείται η περιβόητη κριτική σκέψη, την οποία όλοι επικαλούνται σαν στόχο, αλλά κάνουν τα πάντα για να μην την αφήσουν να αναπτυχθεί. Θα μπορούσε να προσθέσει πως δεν θα έχει τίποτα να θυμάται από το σχολείο, παρά μόνο όλο αυτό το άγχος προς εξασφάλιση βαθμού στις εξετάσεις.
Και τι βαθμό θα τις έδινε άραγε ο εξεταστής;