Έχω μια έντονη αλλεργία στην πλαστικούρα. Είναι τα φοσφοριζέ χρώματα που με ζαλίζουν; Είναι που παριστάνει κάτι πραγματικό, σαν τον φίλο – με εισαγωγικά – στο facebook που δεν συνάντησες ποτέ; Είναι η γλοιώδης αφή και η απουσία μυρωδιάς; Δεν ξέρω, μου τη σπάει. Τα γενέθλια των παιδιών μου τα οργανώναμε σε πάρκα, δημόσια, με… ξυλούρα, χώμα πασπαλισμένο με φύλλα ευκαλύπτου, τζέλι, καραμέλα και σοκολατίνα που έχει γεύση σοκολατίνας. Ποτέ σε πλαστικοποιημένα πάρκα. Βάλτε για λίγο αυτή την εικόνα στην άκρη και ταξιδέψτε μαζί μου πίσω στο χρόνο. Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70, το… μακρινό ταξίδι από Λευκωσία σε Λεμεσό από το παλιό – ο Θεός να το κάμει – χάιγουεϊ, μας φτάνει ως τον περιβόητο Ζωολογικό Κήπο, πασίγνωστη ατραξιόν της εποχής. Εκεί μας περίμενε η Τζούλη, ο μοναδικός ελέφαντας στην μεγαλόνησο, κάπου εκεί κοντά στα κλουβιά με τους «κοτσινόκωλους» πιθήκους.
Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία από τον Δημόσιο Κήπο της Λεμεσού και χαράχτηκε στο μυαλό μου για ευνόητους λόγους, που σίγουρα περιλαμβάνουν την εμβληματική Τζούλη, ασχέτως αν ένα-δυό χρόνια πριν είχε ποδοπατήσει μέχρι θανάτου τον φύλακά της, γεγονός που ευτυχώς τότε αγνοούσα. Πώς δένουν οι δύο ιστορίες; Πρόσφατα βρέθηκα στον Δημόσιο Κήπο Λεμεσού. Αν σας έχει διαφύγει το στόρι, αυτό τον καιρό διεξάγονται για την κατασκευή / αναβάθμιση δύο παιδότοπων εντός του ιστορικού πάρκου. Θαυμάσια, θα πείτε και σε πρώτη ανάγνωση θα έχετε δίκιο. Θα προσπαθήσω όμως να σας αλλάξω τη γνώμη. Γιατί; Επειδή ο Δήμος προχώρησε στις κατασκευές στα μουλωχτά, με τα 1.7 εκατ. ευρώπουλα δωρητή (πύργο θα φτιάξουν;), φέρνοντας του λεμεσιανούς προ τετελεσμένων. Επειδή δεν προηγήθηκε καμία δημόσια διαβούλευση. Επειδή δεν παρουσιάστηκε κανένα masterplan. Επειδή δεν έγινε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός. Επειδή δεν προκηρύχθηκαν προσφορές. Επειδή όλα έγιναν χωρίς διαφάνεια. Επειδή αν πας επί τόπου θα κλάψεις με τα τσιμεντώματα δίπλα από δέντρα για ένα έργο πλαστικό που μοιάζει και είναι ξεκάρφωτο σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο, ένα κολάζ… σε αναγεννησιακό πίνακα. Παρανομίες, παρατυπίες, προχειρότητες; Διαλέξτε. Η υπόθεση, εξάλλου, βρίσκεται στα δικαστήρια. Η μη επαγγελματική μου άποψη είναι ξεκάθαρη: Να διακοπούν άμεσα τα έργα, να εκπονηθεί masterplan για ολόκληρο τον απαρχαιωμένο κήπο με τις τσιμεντοπλάκες για τη γιορτή του κρασιού, λουκέτο στον ζωολογικό (τάχαμου) κήπο. Τη φωνή τους στις αντιδράσεις επαγγελματικών φορέων πρόσθεσε με παλμό και η ομάδα πολιτών «Ο κήπος εν δικός μας» που αγωνιά για το μοναδικό πράσινο φιλέτο της πόλης. Ε λοιπόν ο κήπος δεν είναι μόνο δικός σας. Είναι ολονών μας. Γιατί το «ίνταλος κάμνετε» πιάνει όλα τα μήκη και πλάτη. Σήμερα εσείς, αύριο εμείς. Κάποτε πρέπει να φωνάξουμε ομοθυμαδόν, φτάνει! Η Τζούλη πέθανε πριν χρόνια. Ο ελέφαντας όμως, παραμένει στο δωμάτιο.
