Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τα κόμματα ψάχνουν άτομα κράχτες για να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Όχι κατ’ ανάγκην τόσο όμορφους όσο η Εύα Καϊλή, το αμάρτημα της οποίας δεν είναι η ομορφιά της κι ούτε σημαίνει πως η ομορφιά συνοδεύεται από έλλειψη άλλων προσόντων.
Ο κράχτης μπορεί να είναι ένας δημοφιλής ποδοσφαιριστής, ένας ηθοποιός, ένας διαπρεπής μουσικός, μία παρουσιάστρια, ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας… Άτομα που δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με κανένα θέμα που δεν είχε να κάνει με την καριέρα τους, αλλά είναι αναγνωρίσιμα.
Τα επαγγέλματα δεν είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν έχουν επιδείξει ποτέ, πριν χριστούν υποψήφιοι, οποιοδήποτε ενδιαφέρον για θέμα δημόσιου ενδιαφέροντος. Κι ενδεχομένως δεν σκέφτηκαν ποτέ οι ίδιοι πως θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική. Απλά, τα κόμματα θέλουν να εξαργυρώσουν τη λάμψη τους κι αυτοί δεν θα πουν όχι στην ανέλπιστη πόρτα που τους άνοιξε. Κι οι ψηφοφόροι με τη σειρά τούς σταυρώνουν ωσάν να βρίσκονται μπροστά στο ράφι της υπεραγοράς κι αγοράζουν βάση της αναγνωρισιμότητας του προϊόντος.
Για να μπεις στο ψηφοδέλτιο δεν θα πρέπει κατ’ ανάγκην να έχεις μεγαλώσει μέσα στα φυτώρια των κομμάτων, αλλά να έχεις μία αποδεδειγμένη δράση στα κοινά. Να έχεις εκφράσει κάποιες ευαισθησίες, κάποιες ανησυχίες, να έχεις συμμετάσχει σε κάποιο δημόσιο θέμα για το κοινό καλό. Να έχεις δοκιμαστεί και να έχεις να επιδείξεις ήθος, αρχές, αξίες, δράση. Αυτό που σε ενδιαφέρει, να μην είναι η καριέρα σου, η προσωπική σου ανέλιξη κι ο μισθός που συνοδεύει τα δημόσια αξιώματα, αλλά η δράση για το κοινό καλό και η ετοιμότητα για προσφορά.
Ψιλά γράμματα όλα αυτά για τα κόμματα που ψάχνουν να ανεβάσουν τα ποσοστά τους με όποιο τρόπο μπορούν. Με κύμβαλα αλαλάζοντα ή επιτυχημένους σε κάποιον τομέα αλλά όχι κατ’ ανάγκην και στη δημόσια ζωή. Φυσικά οι επιλογές έχουν πάντα ρίσκο, αφού κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τι επιφυλάσσει το μέλλον και ποιες είναι οι αντιστάσεις του καθενός στους πειρασμούς που μπορεί να προκύψουν στη διαδρομή. Ωστόσο, το να αποτελεί το πρώτο κριτήριο η αναγνωρισιμότητα κι η δημοφιλία ή το πόσα μπορεί να εισφέρει στο κόμμα σε χρήμα (ακόμα και βρώμικο χρήμα), αυξάνει το ρίσκο.
Αν η περίπτωση της Εύας Καϊλή μπορεί να διδάξει κάτι τα κόμματα και τους ψηφοφόρους είναι ακριβώς αυτό: Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Άλλα προσόντα χρειάζονται για να είσαι αστέρι στην τηλεόραση, για παράδειγμα, και άλλα στην πολιτική. Η πολιτική δεν είναι lifestyle υπόθεση.
