Μόνο και| μόνο το ότι υπάρχει ακόμα στο υπουργείο Παιδείας Επιτροπή Έγκρισης Θεαμάτων, η οποία έχει αρμοδιότητα να εγκρίνει θεατρικές παραστάσεις, είναι προβληματικό. Προσβλητικό καλύτερα για την κοινωνία και την Πολιτεία μας. Διότι, λογικό είναι να υπάρχει κάποια επιτροπή τεχνοκρατών στα της Παιδείας και του Πολιτισμού για να εγκρίνει ποια θεάματα θα δουν οι μαθητές -κάποιοι πρέπει να αποφασίζουν- αλλά είναι παράλογο στις μέρες μας να υπάρχει επιτροπή η οποία να έχει τη δύναμη να λογοκρίνει μια φράση ή ένα διάλογο ή ακόμα και ένα σκηνικό από μια θεατρική παράσταση. Θα μπορούσε, δηλαδή, να κόψει και έναν ηθοποιό αν κρίνει ότι «ενοχλεί» η παρουσία του;

Το σούσουρο που έγινε αυτές τις μέρες με την παράσταση του ΘΟΚ «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες», αναδεικνύει ακριβώς των παραλογισμό τέτοιων επιτροπών λογοκρισίας. Η παράσταση περιέχει μια φράση που ενόχλησε ορισμένους. Δεν κατάλαβα τον λόγο αλλά ενόχλησε. Και η επιτροπή αυτή υποχρέωσε τους συντελεστές να αφαιρέσουν μόνο αυτή τη φράση αλλιώς θα απαγόρευε να παρουσιαστεί σε σχολεία προδημοτικής και δημοτικής εκπαίδευσης, όπως είχε προγραμματιστεί.

Καμία λογική δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί θα επηρεάζονταν αρνητικά τα παιδιά της προδημοτικής και του δημοτικού αν άκουγαν έναν ηθοποιό να λέει: «Μπορεί ένα αγόρι να αγαπά ένα άλλο αγόρι και ένα κορίτσι ένα άλλο κορίτσι;». Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση του ΘΟΚ, η παράσταση «παρά την αφαίρεση αυτή, διατηρούσε το γενικότερο νόημά της για την αποδοχή της διαφορετικότητας, την ομορφιά της πολυπολιτισμικότητας και την ελευθερία στην έκφραση των συναισθημάτων». Αλλά, δεν είναι το γενικότερο νόημα της παράστασης, που απέρριψε η επιτροπή είναι μόνο την πιο πάνω φράση.

Μάλλον, δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Αν εγκρίνουν μια παράσταση που το συνολικό της νόημα είναι η αποδοχή της διαφορετικότητας, γιατί λογόκριναν ειδικά αυτή τη φράση; Μάλλον, τα μέλη της επιτροπής δεν θέλουν να μάθουν τα παιδιά της προδημοτικής και του δημοτικού ότι ένα αγόρι μπορεί να αγαπά ένα άλλο αγόρι και ένα κορίτσι ένα άλλο κορίτσι. Και αν δεν ακούσουν αυτή τη φράση στο θέατρο δεν θα μάθουν ποτέ ότι υπάρχει κι αυτό στις ζωές των ανθρώπων.

Καλώς αντιδρούν οι ηθοποιοί και οι άνθρωποι του θεάτρου, αλλά καλά θα κάνουν να αντιδράσουν γενικότερα για τη σύσταση και λειτουργία μιας επιτροπής θεαμάτων, η οποία ουσιαστικά είναι επιτροπή λογοκρισίας. Διότι, εδώ είναι το πρόβλημα. Ανέχονται τη λογοκρισία και αντιδρούν μόνο όταν διαφωνούν με τις αποφάσεις της. Μα, αν δεχόμαστε να υπάρχει τέτοια επιτροπή σημαίνει ότι επιτρέπουμε και την εξουσία της να λογοκρίνει θεατρικά έργα.

Στην επιστολή της προς τον υπουργό Παιδεία γι’ αυτό το θέμα, η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, σημειώνει ότι «δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η διάδοση πληροφοριών που υποστηρίζουν μια θετική στάση απέναντι στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα θα επηρέαζε αρνητικά τα παιδιά. Αντίθετα, είναι προς το καλύτερο συμφέρον των παιδιών να ενημερώνονται για τη σεξουαλικότητα και τη διαφορετικότητα των φύλων».

Σωστό κι αυτό, αλλά αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάποιο ζήτημα προς συζήτηση και αναπτύσσεται επιχειρηματολογία για να πείσει ο καθένας για την ορθότητα της θέσης του. Σε μια ώριμη κοινωνία (δεν είμαστε;) δεν θα έπρεπε να υπάρχει ζήτημα προς συζήτηση. Ούτε για την ενημέρωση των παιδιών ως προς τη θετική στάση, που αυτονόητα επιβάλλεται πια, απέναντι στη διαφορετικότητα, ούτε και για οποιαδήποτε μορφή λογοκρισίας.

Το άλλο -απαράδεκτο κι αυτό- είναι το γεγονός ότι καθορίζουν ακόμα και τις αποφάσεις του υπουργείου Παιδείας, οι αναρτήσεις διαφόρων, ψεκασμένων ή μη, στο διαδίκτυο. Όπως λέει ο ΘΟΚ, το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν «εμφανίστηκαν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάποιες φοβικές και απαράδεκτες αναρτήσεις και βίντεο, που καταλόγιζαν στον ΘΟΚ απόπειρα χειραγώγησης των παιδιών και προώθησης ιδεών που, κατά τη γνώμη των συντακτών των αναρτήσεων, δεν άρμοζαν στην ηλικία τους». Έτσι έτρεξε η λογοκρισία να ψαλιδίσει μια θεατρική παράσταση για να ικανοποιήσει το διαδίκτυο. Σοβαρότης, μηδέν. Πρόδρομε, ακούς;