Αν παρατίθεντο οι φωτογραφίες με το ερώτημα «τι χώρο απεικονίζουν;» οι απαντήσεις θα κυμαίνονται από εμπορικό χώρο μέχρι δημαρχείο, πανεπιστήμιο και άλλα στα οποία σίγουρα δεν θα περιλαμβανόταν το νοσοκομείο. Η απάντηση λοιπόν είναι νοσοκομείο στην Ολλανδία.

Η υγειονομική περίθαλψη έχει αλλάξει (τουλάχιστον σε άλλες χώρες). Προνοεί περισσότερη θεραπεία σε εξωτερικά ιατρεία και λιγότερη περίθαλψη σε εσωτερικούς ασθενείς. Άρα κι οι νοσηλευτικοί χώροι, με θαλάμους και κρεββάτια, αλλάζουν μορφή. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί το ιατρικό κέντρο Dijklander στο Purmerend της Ολλανδίας, του οποίου ο κεντρικός χώρος εισόδου και αναμονής κάθε άλλο παρά σε νοσηλευτήριο παραπέμπει. Για αυτό φρόντισαν οι Roelof Mulder και Ira Koers οι οποίοι κλήθηκαν να διαμορφώσουν τον υφιστάμενο χώρο. Λόγω του ότι πλέον διάφορα διαδικαστικά γίνονται ηλεκτρονικά, η κεντρική αίθουσα αντικαθιστά την κλασική αίθουσα αναμονής με ένα ευχάριστο χώρο, διακίνησης πιο πολύ και εν μέρει αναμονής και ανάπαυσης.

Φυσικά, οι άνθρωποι δεν πάνε στο νοσοκομείο για διασκέδαση, ωστόσο η ύπαρξη πράσινου δημιουργεί ένα ευχάριστο αίσθημα και λειτουργεί ηρεμιστικά. Με αυτό σαν αφετηρία, το μεγάλο αίθριο στεγάστηκε με γυάλινη οροφή ώστε να επιτρέπει στο φως να εισέρχεται απλόχερα βοηθώντας όχι μόνο ασθενείς, επισκέπτες και εργαζόμενους να νοιώθουν καλά, αλλά εξυπηρετώντας και τα φυτά που προστέθηκαν. Τα φυτά βρίσκονται σε ανθώνες, οι οποίοι λειτουργούν ταυτόχρονα ως χώροι καθιστικού. Πολλά φυτά έχουν επίσης μια πινακίδα με πληροφορίες για το φυτό. Κάποια δε πάνε τόσο καλά που κάνουν ακόμα και καρπούς. Όπως για παράδειγμα οι μπανανιές.

Η νέα αίθουσα διατηρεί την αρχική δομή της, αλλά προσθέτει συντομεύσεις με διάφορα μέρη για ανάπαυση ανάμεσα σε ένα καταπράσινο τοπίο όπου υπάρχει επίσης μια καφετέρια με κατάστημα, το σημείο εξυπηρέτησης ασθενών και κομμωτήριο.

Η βλάστηση προσδίδει ιδιωτικότητα στα δωμάτια που βλέπουν στο χολ, ενώ στα ανώτερα επίπεδα προσφέρει θέα στο πράσινο των εσωτερικών χώρων. Ο εσωτερικός κήπος εκτείνεται προς τα έξω, πάνω από ένα ανυψωμένο ανάχωμα με τις ίδιες θέσεις ανάμεσα στο πράσινο όπως μέσα στην αίθουσα. Από το ανάχωμα, ένα μονοπάτι περιβάλλει το κτίριο οδηγώντας στον χώρο στάθμευσης ανάμεσα σε φυτά και δέντρα που απορροφούν τα όμβρια ύδατα και προσφέρουν σκιά.

Ο κήπος ωστόσο, πέρα από τις ωραίες εικόνες που προσφέρει, έχει και προβλήματα που απαιτούν συνεχή συντήρηση. Λίγο καιρό μετά την τοποθέτηση των φυτών στο αίθριο, διαπιστώθηκε ένα πρόβλημα, γνωστό ως αλευρωτούς. Κι επειδή τα φυτοφάρμακα δεν ενδείκνυνται, ειδικά σε ένα τέτοιο χώρο, αλλά και η πλήρης περικοπή των φυτών θα ήταν κρίμα, επελέγησαν φυσικές διαδικασίες. Με την απελευθέρωση πασχαλίτσων και άλλων έντομων που τρώνε την αφίδα και άλλα παράσιτα, το πρόβλημα έγινε σε μεγάλο βαθμό διαχειρίσιμο. Από εκεί και πέρα, οι ζαρντινιέρες είναι εξοπλισμένες με συστήματα άρδευσης ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε είδους. Μέσω υπολογιστή, προσδιορίζεται η συχνότητα ποτίσματος και προσαρμόζεται ανάλογα. Περιοδικά γίνεται κλάδεμα, ενίσχυση του χώματος και αντικατάσταση φυτών, αν χρειαστεί. Γιατί, η δημιουργία ενός κήπου είναι ένα κι η συντήρηση άλλο. Αν αφεθεί, θα επιφέρει το αντίθετο αποτέλεσμα.