Και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από τα όσα ακούγαμε κατά τη μακρά προεκλογική περίοδο, άρχισαν τα ονόματα των νέων υποψήφιων υπουργών να πέφτουν σαν βροχή: Αδέλφια των νυν υπουργών παρουσιάζονται να αλλάζουν σκοπιά με τους αδελφούς τους που υπηρετούσαν στην κυβέρνηση Αναστασιάδη, υπουργοί που πρόσφεραν τη στήριξη τους δημόσια στον νέο Πρόεδρο μεταφέρονται σε πρεσβείες να ξεκουραστούν, βουλευτές γίνονται υπουργοί αδειάζοντας θέσεις προς ικανοποίηση επιλαχόντων, μέλη επιχειρηματικών οικογενειών, που, επίσης, πρόσφεραν άδολα στήριξη, εισέρχονται στην πολιτική διά μέσου του Υπουργικού…
Όλα αυτά, ωστόσο, είναι σενάρια δημοσιογράφων στο στάδιο αυτό, τουλάχιστον, άρα δικαιούται ο καθένας να ελπίζει πως θα παραμείνουν σενάρια και δεν θα επαληθευτούν. Αν και η λαϊκή σοφία λέει πως «όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά». Καμιά φορά όμως, μπορεί να είναι απλά καταχνιά που εκλαμβάνεται ως καπνός.
Και τα κόμματα, που μέχρι σήμερα διαλαλούσαν πως μόνος γνώμονας στην επιλογή τους ήταν ο τόπος, διεκδικούν τώρα το μερίδιο τους στην εξουσία (για τη σωτηρία του τόπου φυσικά). Πρώτος έσυρε τον χορό ο Μαρίνος Σιζόπουλος, πρόεδρος μιας ΕΔΕΚ της οποίας ο αριθμός στελεχών και μελών είναι πλέον άγνωστος. «Τα κόμματα που στήριξαν τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Νίκο Χριστοδουλίδη, θα πρέπει να έχουν λόγο και ρόλο στον σχηματισμό του νέου Υπουργικού Συμβουλίου», δήλωσε ο Σιζόπουλος. Τι να πει κι ο Χρήστου του ΕΛΑΜ, του οποίου οι ψηφοφόροι είναι καταμετρημένοι και δεν αμφισβητείται ούτε ο αριθμός τους, ούτε το ποια κατεύθυνση ακολούθησαν τη δεύτερη Κυριακή. Τι να πουν κι οι Κυνηγοί, το Κόμμα των Ζώων, η Θεοχάρους…; Για Νικόλα και Κάρογιαν μάλλον η επιβράβευση θεωρείται αυτονόητη για αυτό και δεν βγήκαν ακόμα δημόσια να διεκδικήσουν το μερίδιο τους.
Ταυτόχρονα με την ονοματολογία για τους νέους κάτοχους των θέσεων εξουσίας, έχουμε και τη μάχη στο ΔΗΣΥ. Δικό τους είναι το θέμα φυσικά, αλλά δεν μπορεί κάποιος με ευκολία να αντισταθεί στον πειρασμό και να μην το παρακολουθεί. Είναι σαν τη σειρά με τον Χάρι και την Μέγκαν. Δεν μας αφορά, λέμε, αλλά δύσκολα αντιστέκεται κανείς στη θέαση του. Ανθρώπινο είναι. Και το σήριαλ στο ΔΗΣΥ έχει όλα τα συστατικά για να κρατά το ενδιαφέρον: Έριδες, κτυπήματα κάτω από τη μέση, βεντέτες, μάχη για επικράτηση… Κάτι σαν τον Σασμό πάνω κάτω, μόνο που εκεί μπορεί κάποιος να φανταστεί το τέλος. Στο σήριαλ ΔΗΣΥ, η έκβαση είναι άγνωστη. Θα τα καταφέρει ο Αβέρωφ, θα επιζήσει κι αυτής της μάχης ή θα ανακαλύψει πως ο ελέφαντας στο δωμάτιο είχε και ελεφαντάκια; Οι σειρές του Netflix ωχριούν μπροστά σε αυτά που ζούμε.
