Στο τελευταίο debate πριν το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, αναφερόμενος στον Νίκο Χριστοδουλίδη είπε πώς ο ανθυποψήφιος του, είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να τύχει διερεύνησης. Μια αναφορά η οποία ασφαλώς έγινε μέσα στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης και είχε καθαρά επικριτικό χαρακτήρα, περιέχοντας και δόση ειρωνείας. Και έγινε σε μία φάση της συζήτηση στην οποία ήθελε να αναδείξει το αφήγημα που αναπτύχθηκε έντονα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης ήταν μία υποψηφιότητα απολιτίκ, χωρίς θέσεις που έχτισε και πορεύθηκε μέσα από την μεγάλη δημοφιλία του. Αυτή όμως είναι η κομματική ανάγνωση. Υπάρχει όμως και η άλλη ανάγνωση, την οποία αν δεν κάνουν τα ίδια τα κόμματα, θα βρεθούν αντιμέτωπα με τον ακόμη πιο κακό εαυτό τους. Η νίκη του Νίκου Χριστοδουλίδη στις προεδρικές εκλογές, όπως και να το δει κάποιος, αποτελεί ένα πολύ γερό χαστούκι στα κόμματα. Πρωτίστως στα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία κέρδισε στην κάλπη δύο φορές. Εξετάζοντας όμως τη διαχρονική πορεία του σε αυτή την προεκλογική και το πώς εξελίχθηκε το πολιτικό σκηνικό, εξαιτίας της δικής του παρουσίας, τότε θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι όλο το κομματικό σύστημα, είναι χαμένο. Κάποιοι πρόλαβαν να κρυφτούν πίσω από την υποψηφιότητα του, αλλά στην πραγματικότητα, η υποψηφιότητα Νίκου Χριστοδουλίδη, είναι αυτή που τους έσυρε πίσω της. 

Έγραφε την περασμένη Τρίτη, ο καλός συνάδελφος Κώστας Βενιζέλος, πώς ο Χριστοδουλίδης ήταν ο μόνος που διάβασε σωστά το πολιτικό σκηνικό. Αυτή η πρόταση εμπερικλείει και την ουσία για το αποτέλεσμα των εκλογών. Διάβασε σωστά το πολιτικό σκηνικό και στην ουσία, το παρέσυρε και στο πώς αυτό διαμορφώθηκε στην πορεία. Ο ΔΗΣΥ οδηγήθηκε σε μία μακρά προεκλογική εκστρατεία η οποία πέρασε και από πολλές φάσεις εσωστρέφειας και εντάσεων στις σχέσεις με το Προεδρικό. Δεν κατάφερε επίσης, να εξασφαλίσει συνεργασία με κάποια από τα κόμματα του Κέντρου. Ακόμα και η γενναιόδωρη προσφορά του 50-50 Κυβέρνηση με το ΔΗΚΟ, σύμφωνα με τον Νίκολα Παπαδόπουλο, αποδείχθηκε ότι δεν κατάφερε να δελεάσει τους ΔΗΚΟϊκούς να έρθουν σύμμαχοι του. Αν δεν ήταν η υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη, το ΔΗΚΟ θα είχε να επιλέξει, είτε μία ισχυρή συγκυβέρνηση με τον ΔΗΣΥ, είτε μια συνεργασία με το ΑΚΕΛ. Από τη στιγμή που ξεκίνησε να αιωρείτο το θέμα υποψηφιότητας Χριστοδουλίδη, αποδυναμώθηκε όμως και η όποια προοπτική συνεργασίας του κόμματος της Αριστεράς με το ΔΗΚΟ, διότι στο τελευταίο υπήρχαν ήδη φωνές για στήριξη Νίκου Χριστοδουλίδη. Αυτή η πίεση, λειτούργησε στο τέλος της ημέρας στη θέση «Νικόλας και μόνο Νικόλας» για κοινός υποψήφιος που ήταν εκ προοιμίου καταδικασμένη, αφού δεν επρόκειτο να περάσει από το ΑΚΕΛ. Και από τη στιγμή που το ΔΗΚΟ χάραζε πορεία προς Χριστοδουλίδη, ήταν δεδομένο ότι θα έπαιρνε μαζί του και την ΕΔΕΚ. Η ΔΗΠΑ ήρθε και αυτή στην πορεία να προστεθεί στο άρμα που έδειχνε να πηγαίνει με την μεγαλύτερη ταχύτητα στην κούρσα των προεδρικών εκλογών.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το φαινόμενο Νίκος Χριστοδουλίδης, ως νικητής των εκλογών, χρήζει όντως κοινωνικής ανάλυσης. Αλλά αυτή η ανάλυση θα πρέπει να γίνει από την ανάποδη του κομματικού αφηγήματος. Θα πρέπει επιτέλους οι κομματικοί ηγέτες και τα κομματικά στελέχη, να παραδεχθούν κάποιες πραγματικότητες. Όσο βλέπουν  την πραγματικότητα διαθλασμένη μέσα από τους δικούς τους φακούς, είναι καταδικασμένα σε μία συνεχή πορεία αποσύνθεσης. Από πρωταγωνιστές του πολιτικού σκηνικού, θα μετατραπούν σε κομπάρσους των εξελίξεων. Αυτή η κατάσταση πραγμάτων, είναι που οδηγεί την κοινωνία να δίνει περισσότερη σημασία στα πρόσωπα και όχι στις πολιτικές ή τα κόμματα. Διότι τα κόμματα έχουν καταφέρει να ταυτιστούν με όλες τις κοινωνικές παθογένειες. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν έχουν επιδείξει καμία διάθεση να ακούσουν, τα θέλω της κοινωνίας και τα μήνυμα που τους έστελναν μέσα από την εκλογική διαδικασία οι πολίτες. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές ο ΔΗΣΥ έλαβε 99,328 ψήφους, το ΑΚΕΛ 79,913, το ΔΗΚΟ 40,395 και η ΕΔΕΚ, η οποία για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν ήταν τέταρτη πολιτική δύναμη, έλαβε 24,022 ψήφους. Αντίστοιχα, το 2016 έλαβαν, ο ΔΗΣΥ 107,825, το ΑΚΕΛ 90,204, το ΔΗΚΟ 50,923 και η ΕΔΕΚ 21,732. Τοτε η ΕΔΕΚ είχε απέναντι της, τη Συμμαχία Πολιτών, ενώ το 2021 είχαν κατέλθει μαζί στις εκλογές. Αυτό εξηγεί και την αύξηση των ψήφων της. Το 2011, ο ΔΗΣΥ είχε πάρει 138,863, το ΑΚΕΛ 132,171, το ΔΗΚΟ 63,763 και ΕΔΕΚ 36,113.

Τα αριθμητικά στοιχεία, για σκοπούς σύγκρισης και προβληματισμού. Όλες οι χιλιάδες του κόσμου που εξαφανίζονταν στην πορεία από όλα τα κόμματα, είτε έκαναν άλλες επιλογές, είτε έμεναν στην αποχή. Και τα κόμματα απευθύνονταν σε ένα όλο και πιο κομματικό κοινό και λιγότερο προς την κοινωνία των πολιτών. Το στοίχημα τώρα είναι διπλό: Από την μια το κομματικό σύστημα να κάνει την αυτοκριτική του και να αναπροσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και από την άλλη ο Νίκος Χριστοδουλίδης, να φροντίσει να μην απογοητεύσει την κοινωνία των πολιτών για την επιλογή του. Πρώτο τεστ, η πρώτη πολιτική του πράξη, που είναι η σύνθεση της νέας Κυβέρνησης.