Κατά την άποψη σας, θα είναι προς όφελος του κόμματος να προχωρήσει με αλλαγή του προέδρου του; Η απάντηση σε χθεσινή δημοσκόπηση που είδε το φως της δημοσιότητας (Ρεπόρτερ/ IMR)  αναφορικά με τις εσωκομματικές εκλογές στον ΔΗΣΥ άκρως σημαντική: 61% των ερωτηθέντων Συναγερμικών κραύγασε «Ναι»! Πολλές φορές, για όποιον παρακολουθεί στενά την πολιτική ζωή και περνάει τις όποιες εξελίξεις από τη βάσανο της λογικής, είναι αρκετό για να καταλήξει σε ορθά συμπεράσματα. Χωρίς να χρειάζεται την όποια δημοσκόπηση για να οδηγηθεί στο τι δέον γενέσθαι. Στην προκειμένη περίπτωση, η έξοδος του Αβέρωφ Νεοφύτου από την ηγεσία της Πινδάρου αποτελεί μονόδρομο για όσους θέλουν να δουν τον ΔΗΣΥ να συνθέτει ξανά τα κομμάτιά του και να επιστρέφει σε ποσοστά της προηγούμενης δεκαετίας.

Η θέση αυτή δεν αποτελεί προϊόν προσωπικής αντιπάθειας προς τον Αβέρωφ. Αποτελεί την πορεία την οποία οφείλει να ακολουθεί κάθε πολιτικός, ο οποίος ανήκει σε σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα. Που δεν θεωρεί το κόμμα τσιφλίκι του. Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι η μέχρι σήμερα πορεία του Αβέρωφ στην ηγεσία του ΔΗΣΥ, χαρακτηρίζεται από μια διαρκή κατρακύλα ως προς την ισχύ του κόμματός του. Στα 10 χρόνια της ηγεσίας του, πρόλαβε να μικρύνει το κόμμα και από 34% να κατρακυλήσει στο 27% (ποσοστό που είχε το 1976). Πρόλαβε να καταγράψει τη μοναδική ήττα να βρεθεί για πρώτη φορά το κόμμα χωρίς υποψήφιο στον δεύτερο γύρο. 

Όσο και αν προσπαθήσει κάποιος, αδυνατεί να βρει έστω και ψήγμα επιχειρήματος, που να μην δικαιολογεί ότι η ανάγκη αλλαγής ηγεσίας είναι εκ των ων ουκ άνευ. Μάλιστα, η καθοδηγούμενη από κάχρι ενέργειά του να επιχειρήσει να στρέψει τους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ προς το αντίπαλο δέος στο δεύτερο γύρο των εκλογών, ουσιαστικά ομοιάζει με το κύκνειο άσμα του. Προφανώς, δεν έχει ακόμη αντιληφθεί ότι έπληξε την πιο ευαίσθητη χορδή μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων του κόμματός του. Εκείνη τη χορδή, που εκ της ιδρύσεως του Συναγερμού, όλες ανεξαιρέτως οι ηγεσίες φρόντισαν να καλλιεργήσουν, παρουσιάζοντας το ΑΚΕΛ ως ό,τι καταστροφικότερο. Αυτή η άκρως αμελέτητη ενέργεια είναι που ώθησε πολλούς στο συγκεκριμένο χώρο να πουν «φτάνει πια, χρειάζεται αλλαγή».

Παράλληλα, βεβαίως, τώρα που ο θυμός καταλαγιάζει και πολλοί αρχίζουν να σκέφτονται με οδηγό τη λογική, αντιλαμβάνονται ότι με τον Αβέρωφ στην ηγεσία δεν πρόκειται να επιστρέψουν οι 40.000 ψηφοφόροι που έφυγαν τα προηγούμενα χρόνια. Πιθανότατα, ούτε και το μεγαλύτερο μέρος του 30% που ψήφισε Χριστοδουλίδη στον πρώτο γύρο. Είναι ηλίου φαεινότερο, πως οι πλείστοι δεν θέλουν τον Αβέρωφ!

Ποιος άλλωστε, μπορεί να εμπιστευτεί ότι στη συνέχεια θα αλλάξει ρότα και θα ακολουθήσει πορεία η οποία θα ενισχύσει το κόμμα. Τον τελευταίο χρόνο, ο Αβέρωφ έκανε τρεις φορές χαρακίρι. Είχε την ευκαιρία να αποφάσιζε με κριτήριο το συμφέρον του κόμματός του και όχι τα προσωπικά συμφέροντα. Πρώτα, όταν επέβαλε ετσιθελικά τον εαυτό του ως υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές. Όταν οι εσωκομματικές μετρήσεις (σύμφωνα με τον Χάρη Γεωργιάδη) του έδιναν μονοψήφιο ποσοστό. Όταν στην πορεία και ενώ οι μετρήσεις συνέχιζαν να δείχνουν ότι δεν τραβούσε, επέλεξε να τραβήξει μέχρι τέλος. Και όταν μετά την ήττα του πρώτου γύρου επέλεξε Μαυρογιάννη και ΑΚΕΛ για να υποστεί και δεύτερη ήττα (πιθανότατα τελειωτική). Σε όλες τις περιπτώσεις μπορούσε να είχε επιλέξει Χριστοδουλίδη, να είναι νικητής και να παραμείνει ως ο αδιαμφισβήτητος πρόεδρος του ΔΗΣΥ, που θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή.

Ακόμη και με την ύπουλη επιλογή του να ορίσει την εκλογή νέου προέδρου σε ένα μήνα ώστε να μην προλάβουν όσοι τον αμφισβητούν να οργανωθούν, φαίνεται πως πολύ δύσκολα θα μπορέσει να επιβιώσει. Ακόμη και να καταφέρει να επανεκλεγεί, θα είναι με οριακό ποσοστό. Γεγονός το οποίο θα τον αποδυναμώσει ακόμη περισσότερο, θα κάνει την εσωκομματική ζωή του εξαιρετικά δύσκολη και, απλώς, θα του δώσει παράταση ζωής μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Με τα δεδομένα να προδιαγράφουν νέο στραπάτσο.

Ο Αβέρωφ προλαβαίνει ακόμη να περισώσει τον εαυτό του από μια τρίτη συνεχόμενη ήττα ή έστω μια νίκη, που δεν θα τον οδηγήσει ποτέ σε ήρεμα νερά. Προλαβαίνει ακόμη να κάνει μια «ηρωική» έξοδο. Αναγνωρίζοντας το τέλος της προεδρικής του καριέρας. Αποχωρώντας οικειοθελώς. Έτσι, τουλάχιστον, θα κερδίσει την εκτίμηση όλων γιατί εμπράκτως θα εγκαινιάσει την ορθόδοξη πορεία την οποία οφείλει κάθε ηγέτης να ακολουθεί μετά από μεγάλες ήττες!

Βεβαίως, το μεγάλο ζητούμενο για τον κόσμο του ΔΗΣΥ είναι ποιος μπορεί να ενώσει τα κομμάτια ώστε να μεγαλώσει ξανά το κόμμα τους. Στη βάση των προαναφερθέντων, είναι  ξεκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με πρόεδρο τον Αβέρωφ. Εκτίμηση της στήλης είναι ότι εκείνη που φαντάζει ιδανική λύση λέγεται Αννίτα Δημητρίου. Εξαιρετικά δημοφιλής στην κοινωνία, σοβαρή, προσεκτική σε κάθε κίνηση, χωρίς εσωκομματικές συγκρούσεις, άφθαρτη, νέα και, γενικώς, με μια εικόνα που συνάδει πολύ με το ευρωπαϊκό προφίλ το οποίο ο ΔΗΣΥ θέλει να έχει. Πλην, όμως, δεν ρισκάρει αυτή την στιγμή. Γνωρίζει ότι στο μέλλον, πιθανότατα θα βρει την ηγεσία του κόμματος στο πιάτο. Αυτό, όμως, δεν είναι χαρακτηριστικό το οποίο συνάδει με έναν ηγέτη!

Καμένο χαρτί θεωρεί η στήλη και τον Χάρη, αφού το σκάνδαλο του Συνεργατισμού είναι εξαιρετικά βαρύ φορτίο. Απομένει ο Δημητρίου, που εμφανίζεται να συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες και ίσως ο Παμπορίδης αν αποφασίσει να διεκδικήσει. Το μέλλον του Συναγερμού, όμως, σε βάθος χρόνου δεν μπορεί ούτε με αυτούς να θεωρείται τόσο αισιόδοξο όσο θέλει…