Επιτέλους άρχισαν να διαφαίνονται ρωγμές σ’ ένα σιδεροκέφαλο, μολυσμένο μέχρι αηδίας, σύστημα που θέλει τον πολιτικό να γαντζώνεται σε καρέκλες και να μετατρέπεται σε «καρεκλοκένταυρο» της όποιας εξουσίας. Μετά την Τζασίντα Άρντερ, η οποία στα 42 της και ύστερα από παραμονή πέντε χρόνων στην εξουσία τόλμησε – περί τόλμης πραγματικά πρόκειται – ν’ αποχωρήσει επειδή ένιωθε ότι «δεν έχει πλέον ενέργεια», είχαμε την περασμένη βδομάδα και σε διάστημα ενός μηνός και δεύτερο περιστατικό γυναίκας εν ενεργεία πρωθυπουργού που το τόλμησε.
«Όλη μου τη ζωή ήμουνα η Νίκολα Στέρτζον η πολιτικός. Ίσως θέλω να περάσω λίγο χρόνο όντας η Νίκολα Στέρτζον ο άνθρωπος», αναφώνησε η 52χρονη Σκωτσέζα πολιτικός πριν από την ηρωική έξοδό της. Όντως, οι περιπτώσεις αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις του κανόνα που θέλει τους πολιτικούς και όχι μόνο να γαντζώνονται σε καρέκλες και ποτέ να μην εννοούν να ξεκουμπιστούν, κυρίως όταν οι περιστάσεις αλλά και τα έργα και οι ημέρες τους το απαιτούν.
Πρόκειται πραγματικά περί μιας όασης στην πολιτική σκηνή, η οποία συνηθίζει να μας δίνει άλλα δείγματα… Οι παραιτήσεις δύο γυναικών από την πρωθυπουργία, τόσο στη Νέα Ζηλανδία όσο και στην Σκωτία, αποτελούν πράγματι σπανιότατα περιστατικά άρνησης της εξουσίας, γι’ αυτό και προβάλλονται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης ως «πρωτοφανή» και «πρωτάκουστα». Και αυτό, έχοντας υπόψη ότι η βουλιμία για ισχύ και η μανία για δύναμη και εξουσία αποτελούν θεμελιώδη δύναμη της φύσης που δύσκολα διολισθαίνει και εκπίπτει… Κυρίως η αυτοπροσωπολατρία, που λυμαίνεται κυρίως τον πολιτικό χώρο, προβάλλει τόσο ασυναγώνιστη και ανίκητη.
Στα καθ’ ημάς μπορούμε άνετα να διαπιστώσουμε μια κατάσταση ακόμα πιο καταθλιπτική, ακόμα πιο ανυπόφορη. Οι «καρεκλοκένταυροι» της εξουσίας, ακόμα και της όποιας παραεξουσίας, δίνουν μονίμως βροντερό το παρών τους και η μόνη άγνωστη γι’ αυτούς είναι η πόρτα της εξόδου. Πόσο μάλλον απίθανη περίπτωση είναι να συνειδητοποιούσαν ότι «δεν έχουν πλέον ενέργεια» – μάλλον η παρενέργεια αφθονεί στην περίπτωσή τους – ή ότι διαθέτουν και μια άλλη ανθρώπινη πλευρά για να την αξιοποιήσουν.
Ευτυχώς, ξεφύτρωσε και σ’ εμάς η περίπτωση του Κώστα Πετρίδη, το φαινόμενο του οποίου, επίσης έσκασε σαν βόμβα στα θεμέλια μιας ανίκητης καρεκλοκενταυρομανίας. Διαπιστώνει ο άνθρωπος – και μάλιστα την ώρα που συνωστίζονται οι διεθνείς Οίκοι για να αποδώσουν εύσημα για τις επιδόσεις στα της οικονομίας – ότι ο πολιτικός του κύκλος έκλεισε και αποφασίζει ότι είναι η ώρα γι’ αυτόν ν’ αποχωρήσει. Μόνο με ένα νέο ήθος και ύφος μπορούν να καλυτερεύσουν πράγματα και καταστάσεις, να καθαρίσουν επιτέλους στάβλοι του Αυγεία… Γιατί στην περίπτωση μας είναι και όλη αυτή η σήψη, η οποία εκκολάπτεται και βαθαίνει από το όλο πολιτικό σκηνικό, που στο τέλος όχι μόνο με απλές αλλαγές αλλά με δραστικά απορρυπαντικά… και μόνο μπορεί να ξαποστρευτεί… Όταν ένας άνθρωπος που τα βίωσε όλα δεν παραλείπει ν’ απευθύνει και δραματική έκκληση να σταματήσουν επιτέλους οι «κολλούδες» για ρουσφέτια, τότε το ερώτημα κατά πόσο έχουμε σωτηρία σ’ αυτό τον τόπο, γίνεται ακόμα πιο βασανιστικό…
