Ο Αβέρωφ Νεοφύτου έδωσε τη μάχη των εκλογών ακολουθώντας μια λανθασμένη στρατηγική και την έχασε. Αλλά, ήταν μόνος του; Η υπόλοιπη ηγεσία του ΔΗΣΥ, που ήταν δίπλα του, δεν έχει ευθύνη; Ρωτάμε, γιατί τώρα που μπήκαν στην πορεία των εσωκομματικών εκλογών, δίνουν την εντύπωση ότι όλοι οι άλλοι ήταν κάπου αλλού, έλειπαν ταξίδι, και τις εκλογές τις έχασε ο Αβέρωφ και κανένας άλλος. Ακόμα και μετά την πρώτη Κυριακή, σε εκείνο το βάρβαρο τοπίο που διαμορφώθηκε, όσοι βγήκαν ανοικτά εναντίον του Νίκου Χριστοδουλίδη, ολοφάνερα το έκαναν για να σκεπάσουν τις δικές τους ευθύνες για την αποτυχημένη προεκλογική.

Πολλοί από αυτούς όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν εξαφανισμένοι (π.χ. Καίτη Κληρίδη) και ξαφνικά εμφανίστηκαν πιο φανατικοί και από τα στελέχη του ΑΚΕΛ υπέρ του Ανδρέα Μαυρογιάννη. Γιατί; Για να εκδικηθούν εκ μέρους του Αβέρωφ τον Νίκο Χριστοδουλίδη ή για να μην ρωτήσει κανένας τους ίδιους τι έκαναν στην προεκλογική;

Ασφαλώς και είχε την μεγαλύτερη ευθύνη ο Αβέρωφ. Ειδικά επειδή δεν ανέγνωσε σωστά το τοπίο που διαμορφώθηκε σε βάρος του για να κάνει έγκαιρα τις κινήσεις του. Ίσως να ένιωθε τη σιγουριά ότι θα μπορούσε να ανατρέψει τα δεδομένα. Ίσως, όμως, και οι γύρω του να μην του έλεγα την αλήθεια. Ο αναπληρωτής πρόεδρος Χάρης Γεωργιάδης, ας πούμε, ή ο εκπρόσωπος του κόμματος, Δημήτρης Δημητρίου, που σήμερα είναι ανθυποψήφιοί του, ασκώντας του κριτική και υποσχόμενοι να φέρουν την ενότητα (που δεν φέρνει ο Αβέρωφ;). 

Στο μεγαλύτερο κόμμα της Κύπρου, είναι μόνος του ο πρόεδρος του κόμματος που αποφασίζει; Ακόμα κι αν άλλοι στην κομματική ηγεσία έκαναν διαφορετική ανάγνωση, δεν βγήκε κανένας να το πει, δεν διαχώρισε κανένας τη θέση του. Είναι, δηλαδή, συνυπεύθυνοι. Ακόμα κι όσοι διαφωνούσαν με την υποψηφιότητα Αβέρωφ και σιώπησαν, έχουν ευθύνη γιατί σήμερα φαίνεται πως σκόπιμα τον άφησαν να καεί μόνος του.

Ακόμα και το βράδυ με τις γνωστές εξαλλοσύνες του Πολιτικού Γραφείου, όταν αποφάσιζαν τι θα κάνουν τη δεύτερη Κυριακή, δεν ήταν μόνο ο Αβέρωφ Νεοφύτου που τα φόρτωσε όλα στον «αποστάτη», στον «προδότη», σε αυτόν που ήθελε να διαλύσει το κόμμα. Ο Αβέρωφ ήταν ο πρωταγωνιστής (γι΄ αυτό φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη), αλλά τα ίδια έλεγαν και οι υπόλοιποι. Μετά σφύριζαν αδιάφορα. Και εστιάζω σε αυτό το Πολιτικό Γραφείο, διότι εκεί ξεκίνησε το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον ΔΗΣΥ. Η εκλογική αποτυχία της πρώτης Κυριακής ήταν διαχειρίσιμη, λόγω ικανοποιητικών ποσοστών, που έλαβε η κομματική υποψηφιότητα. Είναι όσα έγιναν την εβδομάδα που ακολούθησε, που έσπρωξαν μια διαχειρίσιμη εκλογική ήττα να μετατρέπεται σε Βατερλό.

Ουδείς από αυτούς αντιλήφθηκε ότι οι αποφάσεις τους απέχουν από τις επιθυμίες της εκλογικής βάσης του κόμματος. Σε όλη την προεκλογική παρουσίαζαν τον Χριστοδουλίδη ως τον εγκληματία που ήθελε να διασπάσει το κόμμα, και αν αυτό μπορεί να δικαιολογηθεί αφού ήταν αντίπαλος του κομματικού υποψήφιου, πώς μπορεί να δικαιολογηθεί η συμπεριφορά τους για τη δεύτερη Κυριακή;

Όλη ηγεσία πρέπει να δώσει λόγο στους οπαδούς του κόμματος. Όχι μόνο ο Αβέρωφ. Διότι, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράματα τα φορτώνουν όλα σ΄ αυτόν και όλοι οι άλλοι είναι κούπες άπανες. Ειδικά όσοι καλούσαν τους συναγερμικούς να μην ψηφίσουν τον συναγερμικό Χριστοδουλίδη, αλλά τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ. Ήταν όλοι σε απόσταση από τη λαϊκή τους βάση. Αποδεικνύεται και σήμερα ακόμα, που η πλειονότητα των μελών επιθυμεί συμμετοχή στην κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, αλλά η ηγεσία δεν το επιθυμεί (σχετική δημοσκόπηση στη σελ. 6).

Επομένως, δεν είναι μόνο εκλογή προέδρου που χρειάζονται και «φάγωμα» του Αβέρωφ για να απαλλαγούν οι υπόλοιποι, είναι ομαδική ανάληψη ευθύνης και ριζική αναθεώρηση πολιτικών. Ειδικά στο Κυπριακό. Διότι ο ρεαλισμός του Γλαύκου Κληρίδη, δεν έχει πια καμιά σχέση με τον ρεαλισμό, που ευαγγελίζονται οι σημερινοί σουρεαλιστές, οι οποίοι δεν ταυτίζονται με τους πολίτες -έστω, με τους λεγόμενους εθνικόφρονες- που λάτρευαν τον ρεαλιστή Κληρίδη, αλλά πολύ περισσότερο ταυτίζονται με κομματίδια της «όποιας λύσης», που έρχονται και παρέρχονται. Μην αρχίσω να λέω ονόματα, αλλά μόνο τέτοιους μάζεψε γύρω του ο Αβέρωφ (είναι κι αυτό μια από τις πράξεις  για τις οποίες πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του) και τον εκπροσωπούν σε μια λαϊκή βάση με την οποία αδυνατούν να επικοινωνήσουν.