>>19 Ιουλίου 1974: Ο Τουρκικός στόλος έπλεε προς τις ακτές της Κερύνειας. Εμείς σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.
>>19 Ιουλίου 2021: Ο Ερντογάν πετά σε λίγο προς την κατεχόμενη Κύπρο. Εμείς σκοτωνόμαστε μεταξύ μας ως εμβολιαστές και αντί-εμβολιαστές.
Ο τόπος μας νοσεί σοβαρά!»
Τα γεγονότα της περασμένης Κυριακής και οι απαράδεκτες και πλήρως καταδικαστέες βιαιοπραγίες που ακολούθησαν στο συγκρότημα ΔΙΑΣ κατέδειξαν ότι υπάρχει τμήμα της κοινωνίας των πολιτών που δεν έχει ακόμη αντιληφθεί τη σοβαρότητα της απειλής που δέχεται η ανθρωπότητα σε πλανητική κλίμακα.
Είμαστε ενώπιον μια πανδημίας με χαρακτηριστικά που κάνουν την καταπολέμησή της και τον περιορισμό της διασποράς της εξαιρετικά δύσκολη. Οι πιέσεις που δέχονται τα συστήματα υγείας και οι εθνικές οικονομίες απειλούν ευθέως ακόμη και τη συνοχή των κοινωνιών. Κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια τη διάρκεια της συνεχιζόμενης απειλής και πότε η κατάσταση μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο. Καμιά οικονομία δεν μπορεί να επιβιώσει με την πανδημία να ξαπλώνεται ανεξέλεγκτα. Ταυτόχρονα, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που η επιστημονική πρόοδος μας επιτρέπει να αναπτύξουμε εργαλεία για την διαχείριση της κρίσης- η κατασκευή πολλών αποτελεσματικών και ασφαλών εμβολίων σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, με πιστή προσήλωση στις διαδικασίας επιστημονικής ακεραιότητας και πιστοποίησης, είναι ένα κολοσσιαίο επίτευγμα, όπως και η βελτίωση της ιατρικής φροντίδας, μέσω της συσσωρευμένης εμπειρίας, για την περίθαλψη των ασθενών.
Ενώ η διεθνής επιστημονική κοινότητα συνεργάζεται και συνεχίζει την τιτάνια προσπάθεια, και τα συντεταγμένα κράτη, με τους δικούς τους μηχανισμούς, μάχονται να διαχειριστούν την πρωτοφανή κρίση, είναι πλέον σαφές ότι ο κάθε ένας από εμάς, ως άτομο, πρέπει με τη συμπεριφορά του και τις ενέργειές του να συστρατευθεί στον αγώνα αναχαίτισης της κοινής απειλής. Είμαστε όλοι κρίκοι στην αλυσίδα της κοινής προσπάθειας εναντίον του κοινού κινδύνου. Οι κοινωνίες μας βρίσκονται σε κατάσταση ενός ιδιότυπου ακήρυκτου πολέμου και θα πρέπει η προσωπική ευθύνη και η ανιδιοτελής συνεισφορά στο σύνολο, και στην υπόσχεση ενός βιώσιμου μέλλοντος για τις επόμενες γενιές, να είναι στο κέντρο της συντεταγμένης προσπάθειας.
Ο εμβολιασμός, η σταθερή προσήλωση στην τήρηση των υγειονομικών μέτρων, ο τακτικός έλεγχος με ενδεδειγμένα τεστ, η υπεύθυνη συμπεριφορά για την αποφυγή διασποράς του ιού σε άλλους, ο ορθολογισμός και η κατανόηση ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην «κανονική ζωή» όσο ο ιός παραμένει αδάμαστος, και όσο δεν είναι όλη η κοινωνία και όλος ο πλανήτης θωρακισμένα, είναι στοιχεία που οφείλουμε ως άτομα να επιδείξουμε.
Αυτές δεν είναι κανονικές συνθήκες και δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε σαν να μην συμβαίνει τίποτε, εξορκίζοντας νοερά τον ιό ή κρύβοντας το κεφάλι στη άμμο, αλλά χρειάζεται ο καθένας από εμάς «να βάλει πλάτη» στο άρμα της κοινής προσπάθειας. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά το τίμημα της μη συνεργασίας, θα είναι απείρως χειρότερο-ο ιός δεν διακρίνει ποιόν θα κτυπήσει με βάση την ηλικία, την κοινωνική ή οικονομική κατάσταση, είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα και πρέπει να συνεργαστούμε για να βγούμε (κυριολεκτικά) ζωντανοί, με οδηγό την επιστήμη, την αλληλοσυμπαράσταση, την υπομονή και την καταπολέμηση του φόβου, στην αντίπερα όχθη. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα της εγωπάθειας και της αποφυγής της ευθύνης του σε αυτές τις πρωτοφανείς και ιστορικές συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε.
Δεν είμαστε ο ένας ενάντια στον άλλο, είμαστε όλοι μαζί απέναντι από ένα αδίστακτο εχθρό που διαιρώντας μας επιβιώνει. Μόνο μαζί μπορούμε να τον αντικρούσουμε.
*Καθηγητής πανεπιστημίου, γενικός συντονιστής του Νέου Κινήματος.
