Ø Η Εβδομάδα των Παθών με όλα τα πάθη… Η καραντίνα στο απόγειο διά τον φόβο και τον τρόμο τότε των Ιουδαίων, σήμερα του κορωνοϊού, σημαδεύει μια ξεχωριστή περίοδο του Πάσχα, με μεγάλο ζητούμενο την ανάσταση… Πώς συμβιβάζεται η Ανάσταση με κλειστές εκκλησιές, με τις αναθυμιάσεις και τις οσμές θανάτου που κυκλώνουν από παντού; Οποία αντίφαση και αναντιστοιχία; Το μόνο σίγουρο είναι ότι στην ούτω καλούμενη παντοδυναμία του, ο άνθρωπος συλλαμβάνεται να είναι τόσο αδύναμος και ανήμπορος. Πάντως, η νέα τάξη του κορωνοϊού που γκρέμισε όλες τις προηγούμενες και απέδειξε το επίπλαστό τους, αποκαλύπτει και ωμές αλήθειες, οι οποίες, υπό άλλες συνθήκες, θα έμεναν μονίμως στην αφάνεια. Και μια μεγάλη αλήθεια αφορά στην «τοξική» πορεία που ακολουθούσε μέχρι τώρα ο άνθρωπος. Διαχρονική και ολοζώντανη παραμένει πάντως η ρήση του Ηράκλειτου ότι «τα πάντα ρει»… Επαληθεύεται με τον πιο αδιάψευστο τρόπο νυν και αεί…
Ø Η Εβδομάδα των Παθών ξεδιπλώνει τα πιο αυθεντικά σκηνικά αληθειών που ανεβάζουν τον άνθρωπο σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη. Ανοίγουν διάπλατα τον χώρο για να ψηλαφήσει πραγματικότητες που τόσο είχε λησμονήσει. Η βεβαιότητα ότι το πάθος συνδέεται άρρηκτα με την ανάσταση και ότι διά του θανάτου καταπατείται ο θάνατος και αποκαλύπτεται η ζωή, είναι ξεχωριστά βιώματα που υπερβαίνουν τα όποια εθιμοτυπικά και φολκλορικά σχήματα…
Ø Διχάζει ειδικούς και άσχετους, ακόμα και η χρήση της μάσκας – κατά πόσο δηλαδή είναι αναγκαίο να την φέρουν ή όχι όλοι- στον πόλεμο που μαίνεται για την ανάσχεση της εξάπλωσης της πανδημίας θανάτου που σκορπά ο περιβόητος κορωνοϊός. Αλήθεια, πόσο ξαφνικά αναγκαστήκαμε να εξοικειωθούμε με το άκουσμά του; Κάποτε αυτές οι μάσκες – ελπίζουμε να είμαστε πολύ κοντά – θα πέσουν, γιατί θα είναι αχρείαστες. Και έτσι να είναι πάντα. Υπάρχουν, όμως, και κάποιες άλλες «μάσκες», οι οποίες δεν λένε ποτέ να πέσουν. Πρόκειται για τα λογής προσωπεία που κουβαλούμε ως άτομα, ως κοινωνία, ως θεσμοί, ως, ως, ως… Δυστυχώς αυτά καλά κρατούν και αφήνουν όλους τους χώρους διαβρωμένους μέχρι και ρημαγμένους… Το ακόμα μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι όλα ξεκινούν από την κορυφή και επεκτείνονται στη βάση. Εδώ κι αν κανένα εμβόλιο ή θεραπεία δεν αφήνει αυτές τις «μάσκες» να πέσουν ποτέ. Αυτή κι αν είναι μάστιγα πανδημίας…
Ø Σ’ αυτές τις μέρες έχουμε και τους ήρωες της πρώτης γραμμής, όπως επανειλημμένα δεν παραλείπουμε να τους ονομάζουμε. Κάποτε τους χλευάζαμε και τους βρίζαμε… Έχουμε όμως και τους επιτήδειους που σπεύδουν για να εκμεταλλευθούν και να επωφεληθούν και μάλιστα εκ του ασφαλούς. Δεν χρειάζεται και μεγάλη ικανότητα για να τους διακρίνεις. Σπεύδουν να υποδυθούν ρόλους, αναλόγως περιστάσεων και συνθηκών. Με την ευκαιρία, θα έχει την τόλμη η Πολιτεία να δείξει και έμπρακτα ότι αναγνωρίζει την προσφορά όλων αυτών των ανθρώπων που μπαίνουν μπροστά και με χίλιους δυο κινδύνους ασκούν πραγματικό λειτούργημα; Και να μπορεί σε κάποια φάση να διαχωρίσει το σιτάρι από τα άχυρα;
