Η εικόνα είναι πλέον τρομακτική. Η τοξικότητα που αποπνέεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει διαδεχθεί σε πολλαπλάσιο βαθμό την μπόχα της διαφθοράς, η οποία έπνιγε την ατμόσφαιρα όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν αυτή ξεχείλισε από τους υπονόμους. Σε κάθε θέμα οι «πολεμιστές», σε όποια ομάδα και αν ανήκουν, εμφανίζονται με ασυγκράτητη οργή. Έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιον διαφωνεί μαζί τους. Τα πάντα διαχωρίζονται σε μαύρο-άσπρο. Στο ενδιάμεσο εμφανίζεται ένα απόλυτο κενό. Αν βρεθεί κάποιος, που θα τολμήσει να υποδείξει ότι η λογική παραπέμπει σε άλλα απόχρωση από το μαύρο και το άσπρο, τότε καλύτερα να βρει σπηλιά να κρυφτεί. Κάποτε, κάποιοι παλεύαμε για αποδοχή της αντίθετης άποψης. Πλέον, αυτή αποτελεί είδος προς εξαφάνιση.

Ευρισκόμενος εν αδεία, παρακολουθούσα τον συνάδελφο Θανάση Φωτίου να επιχειρεί απεγνωσμένα να υποδείξει τον όλεθρο που επιφέρει ο αηδιαστικός οχετός όσων με απέραντη απανθρωπιά ευχαριστήθηκαν την τραγωδία με το ναυάγιο στια ανοικτά της Πύλου. Του απάντησαν με ακόμη πιο βρωμερό οχετό.

Ναι, το μεταναστευτικό αποτελεί πλέον μέγιστο εθνικό κίνδυνο. Διότι είναι κοινώς αποδεκτό, πως ο μικρός μας τόπος δεν μπορεί να αντέξει άλλους μετανάστες. Ήδη ο αριθμός τους είναι υπερβολικός. Και, ναι, δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος που να διαφωνεί με το ότι πρέπει πλέον να τεθεί φραγμός.

Αυτή η κοινή θέση, όμως, τι σχέση έχει με τον οχετό; Τόσο δύσκολο είναι να γίνει αντιληπτό πως άλλο είναι η ανάγκη λήψης μέτρων ώστε να περιορισθεί η άφιξη άλλων μεταναστών και άλλο είναι η απώλεια ανθρώπινων ψυχών; Ότι ουδείς άνθρωπος μπορεί να εκστομίζει την κτηνώδη θέση «καλά να πάθουν».

Ανάλογο, ίσως και χειρότερο το πολεμικό πεδίο γύρω από τους ομοφυλόφιλους. Διακριτή η διαφορά ανάμεσα στην ανάγκη αποδοχής της διαφορετικότητας της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ από τις ακρότητες κάποιων που εμφανίζονται σε διάφορες παρελάσεις και εκδηλώσεις να βεβηλώνουν εικόνες αγίων και άλλα θρησκευτικά σύμβολα. Και όμως, κάποιοι επιλέγουν να την θεωρούν αόρατη. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να υποστηρίξει ότι απαιτείται ο ίδιος σεβασμός για κάθε άνθρωπο. Σου υποδεικνύουν τη βεβήλωση ιερών και οσίων. Και ας καταδικάζεις τη βεβήλωση.

Προσφάτως, προστέθηκε και το πολεμικό πεδίο γύρω από τη μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία. Ναι, η εγκύκλιος του ΠΟΥ περιέχει ακρότητες και απαράδεκτα σημεία. Μάταια πασχίζουν πολλοί να εξηγήσουν πως δεν πρόκειται αυτά να περιληφθούν στο μάθημα στα δικά μας σχολεία. Χθες, η υπουργός Παιδείας καλούσε όποιον επιθυμεί να μπει στην ιστοσελίδα του υπουργείου και να δει ιδίοις όμμασι τι περιλαμβάνει το κάθε μάθημα σε κάθε τάξη.

Η καχυποψία έχει φτάσει σε δυσθεώρητο βαθμό ώστε τίποτα και κανείς δεν δύναται να πείσει. Αλήθεια, όμως, είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι με μερικά μαθήματα μπορεί κάποιο παιδί να γίνει ομοφυλόφιλο; Αυτό ξεπερνά και τον μακαριστό Χρυσόστομο, που έλεγε ότι θα έκανε σχολεία για να ισιώσει τους ομοφυλόφιλους. Αλήθεια, είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να εισαχθεί σε τέτοιο μάθημα οτιδήποτε από αυτά που επικαλούνται οι διάφοροι και να μην υπάρξει καθολική αντίδραση από τους γονείς;

Η τοξικότητα έχει κτυπήσει κόκκινο. Οι ακρότητες τείνουν να γίνουν κυρίαρχες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσλαμβάνουν ολοένα και περισσότερο το ρόλο του εντός των τειχών εχθρού. Απειλώντας να καταστούν επικινδυνότερα και του πραγματικού εκτός των τειχών εχθρού.

Τι πορεία ακολουθούμε πια; Μπερδέψαμε την αντίδραση και τον τερματισμό της ανοχής σε κάθε παραλογισμό της εξουσίας με την απόλυτη άρνηση και τον πλήρη μηδενισμό.

Ξεχνάμε, όμως, να διακρίνουμε τους πραγματικούς ενόχους και εκεί να επικεντρώσουμε τα πυρά μας. Αντί να πυροβολούμε εκείνους που προκαλούν το τέρας του μεταναστευτικού, στοχεύουμε τα θύματά του. Ακόμη και αν χάνουν τη ζωή τους. Δεν στοχεύουμε τους εμπόρους των εθνών, που προκαλούν τους πολέμους οδηγώντας σε φτωχοποίηση εκατομμύρια ανθρώπους. Ούτε τους εμπόρους ψυχών, που τους φορτώνουν στα καρυδότσουφλα του θανάτου. Κάποιοι αναζητούν ελπίδα. Το ίδιο δεν θα έκανε ο καθένας μας αν γεννιόταν σε μια τέτοια χώρα;

Τολμούν μερικοί θρασύδειλοι να τα βάλουν με την Αναστασία Παπαδοπούλου γιατί υποστηρίζει τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Και την υβρίζουν με χυδαίο τρόπο. Ρωτήσατε να μάθετε βρε αθεόφοβοι, πόσες υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης έχει χειριστεί; Πόσα παιδιά έχει αγκαλιάσει για να τα σώσει; Ποια κόλαση έχει συναντήσει όσα χρόνια παλεύει με τη «Φωνή» για να πολεμήσει τα τέρατα των παιδεραστών;

Δεν είναι όλα μαύρο ή άσπρο. Ενίοτε υπάρχουν και άλλες αποχρώσεις στο ενδιάμεσο. Τρέμω ειλικρινά. Διότι βλέπω να θεριεύει το μίσος. Να γιγαντώνονται οι ακρότητες. Να δολοφονείται ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη. Αυτός είναι σήμερα ο μέγιστος κίνδυνος σε αυτό τον τόπο. Αν οι Αρχές, το κράτος, η Κυβέρνηση δεν αφυπνισθούν τάχιστα, δυστυχώς, σύντομα θα υπάρξουν θύματα. Και τότε θα είναι πια πολύ αργά…