Τι ειρωνεία, αλήθεια!
Η παράσταση της παραίτησης του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στο Ζάππειο την Πέμπτη, δόθηκε με όρους κωμικοτραγικούς. Το επιτηδευμένα συγκινησιακό στοιχείο, που διαπέρασε όλο το διάγγελμα του Τσίπρα, ανέδειξε μόνο την ικανότητα του ανδρός να παρουσιάζει ακόμα και τα λάθη του, μερικά από τα οποία ήταν και κραυγαλέα και σοβαρά, ως παραστρατημένα προτερήματα.
Ενδεικτικό, αυτό το απόσπασμα από την αρχή της δήλωσής του:
«Έχω πια την εμπειρία αυτές τις αποφάσεις να μην τις λαμβάνω εν θερμώ. Να τις παίρνω στο μαξιλάρι μου και να τις βασανίζω. Να αποφασίζω με ψυχραιμία. Και αυτό έκανα για τρία εικοσιτετράωρα. Γιατί, ξέρω καλά ότι οι αποφάσεις μου έχουν επιπτώσεις και σε άλλους ανθρώπους. Ξεπερνούν εκ των πραγμάτων το δικό μου ατομικό ορίζοντα.»
Μία από τις αντικειμενικά χειρότερες στιγμές της πρωθυπουργικής του θητείες, η κωλοτούμπα στο Δημοψήφισμα του 2015, κρίνεται ως «η καλύτερη» από τους σκληρούς αντιπάλους του. Αυτό, κάτι λέει. Ή μάλλον, λέει πολλά.
Για εκείνους που τον πίστεψαν και τον αγάπησαν, ήταν το Όχι που Έγινε Ναι. Κάτι που ενδόμυχα ευχόταν, θυμάστε, και ο Χριστόφιας στο Ανάν, αλλά δεν του βγήκε το τσιμέντωμα!. Το σβήσιμο της ετυμηγορίας του 61,31% του ελληνικού λαού τότε, ήταν «η πρώτη μεγάλη απογοήτευση». Την οποία και δεν ξεπέρασαν ποτέ οι δικοί του ψηφοφόροι.
Από εκεί άρχισε η σταδιακή και σταθερή πτώση του. Το γνήσια αριστερό κομμάτι του ευρύτερου χώρου που τον πίστεψε και τον ανέδειξε πρωθυπουργό, δεν του συγχώρησε ποτέ εκείνη την άτακτη υποχώρηση – ακόμα και εάν καταλάβαιναν γιατί την έκανε. Ήταν έτοιμοι να υποστούν τις επιπτώσεις της απόφασής τους. Ένοιωσαν ότι τούς πρόσδωσε.
Και το φτηνό αφήγημα ότι η Ελλάδα εκβιάστηκε από τους δανειστές ήξεραν, όσοι τον στήριξαν, ότι ακόμα και αν είχε βάση (που μεταξύ μας είχε – «τιμωρήθηκε» η Ελλάδα από τους εταίρους για την αποκοτιά του Τσίπρα, και αυτή η τιμωρία μας κόστισε ένα 3ο Μνημόνιο, αξίας άλλων €100 δις), περίμεναν ότι ο «αγνός επαναστάτης, αριστερός Πρωθυπουργός μας, θα σταθεί στο ύψος του». Αυτή ήταν και η γραμμή του σκληρού κομματικού πυρήνα, και των ΜΜΕ που τον εκπροσωπούσαν.
Για εμάς τους υπόλοιπους, που απέναντι στο «ΌΧΙ, στα μέτρα των δανειστών», απαντούσαμε με το «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ», η κωλοτούμπα του Αλέξη ήταν λύτρωση. Γιατί ξέραμε, πιστεύαμε ότι εάν δεν την έκανε, μπορεί σήμερα να είμασταν εκτός ΕΕ. Και μάλιστα με τη βούλα δικού μας δημοψηφίσματος. Διότι αυτό σήμαινε το … υπερήφανο «Όχι».
Θυμάμαι τον εαυτό μου εκείνη την μακρά νύχτα των διαπραγματεύσεων (κατά την οποία, ομολογώ, πως μία από τις καλές πηγές μου, παρούσα εκεί, ήταν και ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου, νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης). Έχω φυλαγμένα ακόμα τα sms, και την ώρα που στέλνονταν. «Φίλε, άσχημα τα πράγματα». «Φίλε, επιμένουν» Και αργότερα, «Καταβάλλονται προσπάθειες», «Γιούνκερ και Μερκελ προσπαθούν». Και γύρω στα ξημερώματα, «Ούφφφ!!». Αυτό ήταν δικό μου επιφώνημα, όταν διάβασα το τελευταίο sms «Φίλε, τα βρηκαν!».
Εκείνο το «Ουφφφ!».Μεταδόθηκε αστραπιαία σε όλους τους «Μενουμευρώπηδες», που με μια φωνή φωνάξαμε, για πρώτη φορά, «Μπράβο Αλέξη»!
Τα γράφω όλ’ αυτά σήμερα, όχι για να αναδείξω γιατί έχασαν τόσο παταγωδώς ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας στις πρόσφατε διπλές εκλογές, αλλά για να εστιάσω στο γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας απάντησε με τον πιο ηχηρό τρόπο ότι , παρά τα στραβοπατήματα του Μητσοτάκη (υποκλοπές, Τέμπη, κλπ), θέλει να τελειώνει με την εποχή της τοξικότητας, της δημαγωγίας, της εχθροπάθειας, της υπονόμευσης κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού, δυσφήμισης των δημοκρατικών θεσμών, fake news, επιθετικότητας, δολοφονίας χαρακτήρων, μισαλλοδοξίας, στοχοποίησης, πολιτικής βίας.
Έτσι ακριβώς τα έγραψε στο κύριό του άρθρο (Editorial) στην Athens Voice, ο δημοσιογράφος-εκδότης της Φώτης Γεωργελές. Η Ελλάδα ψήφισε Μητσοτάκη, επειδή ο Τσίπρας προσπαθούσε, με λόγο καταγγελτικό και απαξιωτικό, να της πει ότι αυτός την έβγαλε από τα Μνημόνια και ότι έστρωσε τον δρόμο στον αρχηγό της Δεξιάς να κάνει εισοδηματική πολιτική.
Δεν έπεισε ο Τσίπρας. Δεν πέτυχε ούτε την δική του «τελευταία πράξη» πριν παραδώσει κυβέρνηση το 2019, που ήταν με την Απλή Αναλογική που θέσπισε, να δυσκολέψει τον Κυριάκο. Τελικά, αφανίστηκε ο ίδιος. Δυνάμωσε την Νέα Δημοκρατία. Και έβαλε στην Βουλή κάτι θλιβερά από-κόμματα, ανάμεσα στα οποία τους Σπαρτιάτες του ΞΚασιδιάρη, την Νίκη των ρωσόφιλων και ανταρτών μονάχων του Αγ. Όρους, τον Βελόπουλο και την Πλεύση της πάλαι ποτέ Πρόεδρου του στην Βουλή, Ζωή Κωνσταντοπούλου, με 8 βουλευτές, και την ίδια να κοκορεύεται ότι «εγώ κάνω για εκατό, και θα σας αλλάξω τα φώτα»! Ευχαριστούμε κ. Τσίπρα…
