Ήταν μια φορά και ένα καιρό, ένα κοινοβούλιο του οποίου στα έδρανα κάθονταν ο Κληρίδης, ο Λυσσαρίδης, ο Ζιαρτίδης, ο Φάντης, ο Τάσσος, ο Μαρκίδης, ο Ομήρου, ο Κατσουρίδης κ.ά. Ακόμη και οι ψηλοί τόνοι, οι μεγάλες αντιπαραθέσεις, γινόντουσαν με πολιτικούς όρους.

Υπήρχαν και τότε οι κακές στιγμές και οι υπερβολές. Τώρα; Τώρα παρακολουθούμε στη Βουλή, επιτροπές και ολομέλεια, παραστάσεις τσίρκου. Και δυστυχώς οι λογικές της ατάκας και οι  πρακτικές των θορυβοποιών κυριαρχούν. Οι σοβαροί, οι διαβασμένοι, οι μετρημένοι πολιτικοί μιλούν και δεν ακούγονται. Σε λίγο δεν θα ακούνε οι ίδιοι τι λένε από τις ατάκες που θα πέφτουν σαν… βαρέλες.

Παρακολουθούμε «παραστάσεις» στις οποίες το ρυθμό και το περιεχόμενο το καθορίζει το τι «παίζει» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την ίδια ώρα, τα ΜΚΔ «τροφοδοτούνται» από πολιτικούς, που αρέσκονται να… αυτό-θαυμάζονται. Το θέμα είναι πρωτίστως πολιτικό. Είναι θέμα συμπεριφοράς και ιεράρχησης στόχων και επιδιώξεων. Είναι πρόδηλο ότι σε όλα τα κόμματα υπερισχύει η προσωπική ατζέντα παρά ο «κομματικός πατριωτισμός».

Το πολιτικό σύστημα έχει «κάψει» το ίδιο το σκηνικό το οποίο έχει στήσει για να ασκεί πολιτική. Το πολιτικό σύστημα απαξιώνει τους πολίτες κι αυτοί απαντούν απαξιώνοντας το πολλαπλάσια. Βέβαια ο λογαριασμός πληρώνεται πάντα στις εκλογές. Είτε με την αποχή ( που ως φαίνεται δεν ενοχλεί τα κόμματα), είτε με τιμωρητική ψήφο. Η οικονομική κρίση ( κουρέματα, ακρίβεια κλπ ) όπως και η έξαρση φαινομένων διαφθοράς και διαπλοκής, πιέζουν ασφυκτικά το πολιτικό σύστημα. Βαθμηδόν οδηγείται στο τέλος του το παραδοσιακό κομματικό σκηνικό. Και φαίνεται και το τέλος του πάλαι ποτέ παραδοσιακού δικομματισμού. Τι σημαίνει αυτό; Κατακερματισμός και ρευστότητα. Τι σημαίνει αυτό; Δυστυχώς ενίσχυση της ακροδεξιάς. Και είναι κατάντημα-φευ- να φαντάζει ως εναλλακτική η ακροδεξιά, σε μια χώρα, που υπέφερε και υποφέρει μέχρι σήμερα από τη δράση της. Για τούτο φταίνε και οι πολιτικές ακροβασίες, η έλλειψη πολιτικής που προσφέρει λύσεις αλλά και μια τάση, αρχικά, υποβάθμισης του ακροδεξιού μορφώματος. Σε βαθμό, που το έχουν… κανονικοποιήσει.

Είναι σαφές πως τα παραδοσιακά κόμματα βρισκόμενα με την πλάτη στον τοίχο, παρακολουθώντας να έχουν διαρροές, δεν φαίνεται να μπορούν να δώσουν λύσεις. Δεν προσφέρουν κανένα λόγο στους ψηφοφόρους τους να επαναπατριστούν. Είναι δε σαφές πως ευκαιριακές συνεργασίες που έχουν στραμμένο το βλέμμα στις επόμενες- και μόνο- εκλογές είναι καταδικασμένες. Οι πολίτες δεν συγκινούνται σε συγκολλήσεις…

Νέα κόμματα, όπως αυτό που ίδρυσε ο τέως Γενικός Ελεγκτής, Οδυσσέας Μιχαηλίδης, φαίνεται να εισπράττει τη δυσφορία και τη δυσαρέσκεια των πολιτών. Για να μπορεί, όμως, να έχει μέλλον και προοπτική θα πρέπει παρουσιάσει θέσεις, οι οποίες να δίνουν λύσεις. Ο αρχηγός του συγκρούσθηκε με το σύστημα και θεωρείται αντι-συστημικός. Θα πρέπει και το όλο εγχείρημα, οι συνεργάτες του, να εκπέμπουν το ίδιο. Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως υπάρχει χώρος και για νέους πολιτικούς φορείς.

Οι πολίτες δεν αναζητούν κόμματα για να ψηφίσουν. Μπορούν να μείνουν και στον καναπέ. Εκείνο που θέλουν είναι λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας και όχι μόνο. Και στα μεγάλα θέματα, όπως είναι το Κυπριακό, καθώς αποδείχθηκε πως όταν υπάρχουν εξελίξεις ενεργοποιούνται και τα αντανακλαστικά των πολιτών.

Διανύουμε μια περίοδο κατά την οποία δεν υπάρχει προβλεψιμότητα. Οι ψηφοφόροι αλλάζουν στάση έναντι των κομμάτων, των υποψηφίων και το βιώσαμε τούτο στις ευρωεκλογές. Οι ψηφοφόροι στέλνουν το μήνυμα πως ο δεσμός με τα κόμματα είτε είναι πολύ χαλαρός είτε δεν υπάρχει. Η ρευστότητα απειλεί ένα ολόκληρο σύστημα, και τα κόμματα επιμένουν σε θεατρικές παραστάσεις και παραστάσεις τσίρκου.

Η ιστορία των κομμάτων για χρόνια λειτουργούσε ως κουμπαράς από τον οποίον αντλούσαν δύναμη. Τούτο δεν υφίσταται πλέον. Οι ψηφοφόροι αλλάζουν όπως και οι προτεραιότητες.  Τα κόμματα δεν μπορούν να επιβιώνουν αναδεικνύοντας την ιστορία τους ( που κι αυτό είναι χρήσιμο). Λύσεις χρειάζονται.