Η ομολογουμένως γενναία, αναμφιβόλως απαραίτητη και με κάθε βεβαιότητα έχουσα τη στήριξη όχι μόνο των ΗΠΑ και της Δύσης αλλά και, πιο διακριτικά έστω, όλων σχεδόν των αραβικών κρατών απόφαση της Βηρυτού για αφοπλισμό της Χεζμπολάχ, σηματοδότησε αναπόφευκτα την τελική πράξη της αναμέτρησης της μεγάλης πλειονότητας του Λιβάνου με τη σιιτική τρομοκρατική οργάνωση.

Η εξέλιξη είχε προβλεφθεί. Κανείς άλλωστε δεν μπορούσε να καταλάβει υπό ποιες συνθήκες η Χεζμπολάχ ειδικά θα δεχόταν ποτέ να παραδώσει τα όπλα της, όταν πριν καλά – καλά τελειώσει ο πόλεμος με το Ισραήλ άρχισε να οργανώνεται εκ νέου, βρίσκοντας μάλιστα, μετά και τη διακοπή των πτήσεων ανάμεσα στο Λίβανο και το Ιράν, μια νέα οδό για να φτάνει εκεί το χρήμα που ξέπλενε: την πάντα πρόθυμη Άγκυρας.

Πόσα είναι τα όπλα της; Κανείς δεν ξέρει. Σίγουρα όχι αυτά που ήταν και γενικά μόνο ελαφρύς οπλισμός. Για καλή τύχη του Λιβάνου και της περιοχής ευρύτερα – και αυτό αφορά και την Κύπρο – λίγα της άφησαν τα ταπεινωτικά χτυπήματα του Ισραήλ το οποίο αφάνισε και την ηγεσία της πανίσχυρης άλλοτε οργάνωσης – εντολοδόχου του Ιράν.

Η Βηρυτός επέλεξε έναν ήπιο μεν, ξεκάθαρο δε τρόπο σε όλο το διάστημα που μεσολάβησε προσπαθώντας να πείσει τη Χεζμπολάχ ότι, εάν θέλει το καλό του Λιβάνου, θα πρέπει να αφοπλιστεί και εκείνη όπως δέχθηκαν και οι υπόλοιπες οργανώσεις. Οποιοσδήποτε όμως παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στο Λίβανο τις τελευταίες δεκαετίες και ειδικά τα τελευταία χρόνια, γνωρίζει ότι ποτέ η Χεζμπολάχ δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το καλό του Λιβάνου, παρά μόνο για την προώθηση της ατζέντας του Ιράν.

Όταν τις προάλλες, οι μάταιες προτροπές, διαβουλεύσεις και πιέσεις όλων των υπολοίπων κοινοτήτων του Λιβάνου (σ.σ. οι Σιίτες είναι το 27-30%) μετατράπηκαν σε τελεσίγραφο, η Χεζμπολάχ έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο και πάλι. Αποχώρησε από την προσπάθεια εθνικής συνεννόησης και έκτοτε προκαλεί με πολλούς και διάφορους τρόπους, απειλώντας αν και δεν το ομολογεί ξεκάθαρα, να σύρει τη χώρα σε εμφύλιο.

Η υπομονή των Λιβανέζων οι οποίοι έχοντας απαλλαγεί από την κυριαρχία και τον τρόμο της Χεζμπολάχ μιλούν πλέον ακόμα και σε τηλεοπτικές εκπομπές ελεύθερα, καλώντας τα μέλη της οργάνωσης να φύγουν και να πάνε στο Ιράν, δείχνει να εξαντλείται με ταχύτατους ρυθμούς. Είναι φανερό ότι η ευκαιρία του Λιβάνου να γίνει μια κανονική χώρα και πάλι είναι πρωτοφανής και ιστορική.

Ούτε στο διάστημα της «αναγέννησης» της χώρας από τον Ραφίκ Χαρίρι (και το σαουδαραβικό χρήμα) δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Τότε μάλιστα, το καθεστώς Άσαντ, μαζί με την κραταιά Χεζμπολάχ, συνέχιζε να αποσταθεροποιεί τη χώρα με κάθε ευκαιρία και ήταν μια δύναμη την οποία κανείς δεν μπορούσε να αγνοήσει.

Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς. Η Χεζμπολάχ έχει υποστεί συντριπτικά πλήγματα από το Ισραήλ και βεβαίως αυτό είναι που άνοιξε το ιστορικό παράθυρο ευκαιρίας για την επάνοδο του Λιβάνου σε (πραγματική) κανονικότητα μετά από μισό αιώνα. Κανείς όμως δεν τρέφει ψευδαισθήσεις ότι αυτό το παράθυρο θα μείνει ανοιχτό για πολύ. 

Και οι επιλογές της Βηρυτού, όσο η Χεζμπολάχ σκληραίνει τη στάση της και οδηγεί τα πράγματα στα άκρα είναι, είτε να την αντιμετωπίσει με όποιο τρόπο χρειαστεί, ελπίζοντας ότι η τρομοκρατική οργάνωση θα κάνει το λάθος να σπάσει την εκεχειρία με το Ισραήλ ή ότι εκείνο θα τη χτυπήσει έχοντας ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει την όποια επιστροφή στο παρελθόν, είτε να αποδεχθεί την ήττα.

Είναι ξεκάθαρο ότι το δεύτερο δεν πρόκειται να γίνει.

Η Χεζμπολάχ ελπίζει σε βοήθεια από την ηγεσία της ηγεσίας της, το καθεστώς του Ιράν το οποίο επίσης αρνείται να δεχθεί τις πραγματικότητες δύο πολέμων που έχει χάσει. 

Ο Αλί Λαριτζανί, ανώτερος σύμβουλος του ηγέτη του καθεστώτος Αλί Χαμενέι ο οποίος διορίστηκε τις προάλλες γενικός γραμματέας του Ανώτατου Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας του Ιράν, πήγε στη Βηρυτό, όχι τυχαία, αμέσως μετά την υπερψήφιση του σχεδίου εκεχειρίας (το οποίο καταρτίστηκε με διαμεσολάβηση των ΗΠΑ) αλλά και της απόφασης για αφοπλισμό της Χεζμπολάχ. 

Με την επίσκεψη και μόνο η Τεχεράνη έστειλε μήνυμα ότι δεν αφήνει το Λίβανο. Το γεγονός δε ότι ο Λαριτζανί επισκέφθηκε και το (σιιτικό κατά 65%) Ιράκ, προκαλώντας την οργή της Ουάσινγκτον, φανερώνει ότι η Τεχεράνη επιδιώκει ένα comeback σε ολόκληρη την περιοχή, όσο και όπως το μπορεί, αγνοώντας όχι μόνο τη δραματική κατάσταση στο ίδιο το Ιράν αλλά και το γεγονός ότι κανείς άλλος στην περιοχή δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο.

Μέχρι στιγμής η Χεζμπολάχ έχει περιοριστεί στις – ολοένα αυξανόμενες – πορείες οπαδών της με μηχανάκια και σε μη σιιτικές περιοχές, με σημαίες της και άλλες προκλήσεις όπως και στις αποκοπές δρόμων και άλλα ανάλογα.

Το ερώτημα είναι εάν αυτά, μαζί με τις απειλές της ηγεσίας της θα οδηγήσουν σε μια ένοπλη αναμέτρηση η οποία ας μην ξεχνάμε δεν θα είναι εύκολη για την ίδια. Όχι μόνο επειδή είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να την κερδίσει αλλά και λόγω της οργής που θα προκαλέσει στη χώρα και της σφοδρότητας με την οποίο ο Λίβανος θα αντιδράσει προσπαθώντας να την εξαλείψει μια για πάντα.

Σ’ αυτό δε πρέπει κανείς να υπολογίζει και την αντίδραση ενός σημαντικού μέρος των ίδιων των σιιτών στην κοιλάδα Μπεκάα οι οποίοι και το 2022 είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στην στυγνή κηδεμονία της οργάνωσης. 

Και τότε η Χεζμπολάχ, το όνομα της οποίας σημαίνει Κόμμα του Θεού, θα δει πολύ περισσότερα μέλη της να μετακομίζουν στα Κεντρικά από εκείνα που έστειλε η ιδιοφυής εκείνη επιχείρηση με τους βομβητές, πέρσι τον Σεπτέμβριο. Μαζί με μέλη των μελών της, 

Θα το τολμήσει;