Δεν ξέρω πλέον πόσες φορές έχω πάει στις διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ.
Στη γέφυρα πάνω από τη λεωφόρο Μπεγκίν, η οποία ενώνει τους Πύργους Αζριέλι με μια από τις πύλες της βάσης ΧαΚιριά, το γενικό επιτελείο του IDF, έχω κάνει ζωντανές συνδέσεις με την ΕΡΤ. Στους δρόμους έκανα συνεντεύξεις. Ο φίλος μου ο Οντέτ είναι εκεί σχεδόν καθημερινά με τον τηλεβόα του, όπως και άλλοι. Ο πολύς έξω κόσμος δεν ξέρει καν ότι υπάρχει μια μικρή συγκέντρωση κάθε μέρα.
Για την ακρίβεια το Σάββατο το βράδυ, οι συγκεντρώσεις είναι τρεις. Είναι η συγκέντρωση των συγγενών στην πλατεία του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης η οποία «μετονομάστηκε» προσωρινά Πλατεία των Ομήρων είναι η μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας επί της λεωφόρου Κάπλαν και είναι και μια μικρή συγκέντρωση εκείνου του μέρους της αριστεράς το οποίο βιώνει τα γνωστά σύνδρομα, αυτά που διαβάζει κανείς στη Χαάρετζ: για όλα φταίει το Ισραήλ, είτε φταίει είτε όχι, μια θλιβερή μονόπλευρη αυτοενοχοποίηση η οποία φτάνει και ξεπερνά κάποτε τα όρια της ψύχωσης και του μαζοχισμού.
Εξού και η κυκλοφορία της Xαάρετζ η οποία πλέον είναι γύρω στο 4-5% του συνόλου, με έναν βαθμό αξιοπιστίας στο 67% ο οποίος ακόμα και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην επίδραση της εφημερίδας στο εξωτερικό. Έτσι ερμηνεύεται και η τρίτη θέση που έχει στο ίντερνετ: η Χαάρετζ είναι ακριβώς αυτό που θέλει να διαβάσει ο έξω κόσμος: η εικόνα των Ασκεναζιτών κυρίως, μορφωμένων και διανοουμένων, εντός όπως και εκτός εισαγωγικών, αριστερών Εβραίων.
Η εικόνα του Εβραίου ο οποίος απολογείται στους έξω, στους υπόλοιπους «προοδευτικούς», τους μη Εβραίους, προσπαθώντας να γίνει αποδεκτός. Με ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Δεν είναι τυχαίο που ο έξω κόσμος χρησιμοποιεί αυτή την προσέγγιση ως «τεκμήριο» αμέτρητες φορές. Υπάρχουν κι άλλες αγγλόφωνες πηγές και μάλιστα πολύ πιο αξιόπιστες όπως λ.χ. η Times of Israel η οποία επίσης κινείται στον κεντροαριστερό χώρο και η οποία επίσης έχει μια έντονη διάθεση αυτοκριτικής για το Ισραήλ. Διάθεση όμως, όχι εμμονή.
Πίσω στις συγκεντρώσεις του Σαββάτου, επιβάλλεται ακόμα και ως επισκέπτης αυτή την περίοδο να κάνει κανείς μια βόλτα και στις τρεις, είναι όλες άλλωστε πέριξ της Βάσης ΧαΚιριά. Ειδικά σε εκείνη της λεωφόρου Κάπλαν, θα δει διαδηλωτές οι οποίοι πηγαίνουν στη μεγάλη συγκέντρωση να συζητούν και να διαπληκτίζονται με τους «ακραίους» της αριστεράς, λέγοντάς τους ότι το παράκαναν. Πολιτικοποιημένοι, εξ ανάγκης, και μάλιστα όσο καμία άλλη κοινωνία, οι Ισραηλινοί συζητούν έντονα για την πολιτική και όχι μόνο. Η ένταση αυτή στις δικές μας κοινωνίες είναι ένα βήμα πριν έρθουν οι άνθρωποι στα χέρια. Εκεί είναι άλλη μία κανονική προς έντονη συζήτηση.
Θυμάμαι μια φορά που είχαν στήσει πάγκους και πουλούσαν φανελάκια και διάφορα άλλα έξω από τα κεντρικά γραφεία του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Οργανισμού στον οποία αριστεροί σιωνιστές (των ΗΠΑ συνήθως) δεν εμπλέκονται ιδιαίτερα, παρόλο που υπάρχουν πολλές ομάδες, όπως το γνωστό στους περισσότερους Peace Now (εδώ το τμήμα των ΗΠΑ) οι οποίες μετέχουν ενεργά και εκλέγουν εκπροσώπους.
Για αυτό και μειδιώ όταν διαβάζω διάφορα σχόλια, τα οποία ρωτούν ειρωνικά εάν είναι και αυτοί που διαδηλώνουν αντισημίτες και διάφορα άλλα ανόητα. Είναι πραγματικά απίστευτη, όχι η άγνοια, αυτή ούτως ή άλλως αλλά η επιλεκτική αδιαφορία για την όποια πληροφόρηση ως προς το τι πραγματικά είναι αυτή η κοινωνία. Ασχέτως του εάν συμφωνεί κανείς η διαφωνεί, τη γουστάρει ή όχι.
Η χυδαιότητα την οποία ανέδειξε δυστυχώς η τεχνολογία, διότι τέτοια είναι να κηρύττεις… ποδοσφαιρικά για κάτι που δεν κατέχεις και δεν θέλεις να μάθεις!
Είχα γράψει και πρόσφατα για τους «άλλους» Εβραίους. Αυτούς που κανείς στο Ισραήλ δεν απορρίπτει. Ακόμα και η Χαάρετζ η οποία εκνευρίζει την τεράστια πλειονότητα των Ισραηλινών με τα ιδεολογικά σύνδρομά της απολαμβάνει σεβασμού. Απόλυτου. Άλλωστε εκεί δουλεύουν αρκετοί δημοσιογράφοι και συνεργάτες με ζηλευτό πνευματικό υπόβαθρο. Τους σέβονται όλοι.
Οι «άλλοι» Εβραίοι, είναι η επιτομή του αντισημιτισμού. Το επιχείρημα «υπάρχουν και αυτοί οι Εβραίοι», είτε μιλάμε για θρησκευτικές σέκτες φανατικών, για αριστερούς όπως ο Τσόμκι και διάφοροι άλλοι, για απόστρατους στρατηγούς και άλλους πολιτικούς αξιωματούχους, για ανθρώπους των γραμμάτων και ακαδημαϊκούς, για τον ηγέτη της (σιωνιστικής) παρεμπιπτόντως Αριστεράς τον Γιάιρ Γκολάν, είναι ο αντισημιτισμός.
Ποιοι Ισραηλινοί διαμαρτύρονται λοιπόν; Η πλειονότητα των πολιτών η οποία ζητά τερματισμό του πολέμου και επιστροφή των ομήρων, λένε οι δημοσκοπήσεις.
Οι οποίοι ήταν εκεί, κάποτε περισσότεροι και κάποτε λιγότεροι, κάθε Σάββατο ζητώντας να μην ξεχάσει ο κόσμος τους ομήρους, με τους οποίους ουδέποτε ασχολήθηκαν οι δυτικοί «προοδευτικοί» ειδικά αλλά και ο κόσμος ολόκληρος. Όπως κανείς δεν ασχολήθηκε με το σκίσιμο των πόστερ για την επιστροφή τους το όποιο είχε γίνει woke xόμπι σε δυτικές πόλεις.
Κανείς δεν νοιάστηκε για τον κόσμο που και εκεί φώναζε για τις γυναίκες που βιάστηκαν από τα κτήνη της Χαμάς, τα παιδιά που σφαγιάστηκαν. Τους ανθρώπους τους. Γιατί υπάρχει ένα μοναδικό δέσιμο σε αυτόν το λαό. Εκείνους που ζητούσαν εξηγήσεις από τον Νετανιάχου αλλά δεν μπορούν ακόμα και σήμερα να πιστέψουν ότι δεν προβάλλονται καν οι Παλαιστίνιοι οι οποίοι φωνάζουν στη Δύση για να τους γλιτώσει από τη Χαμάς και εκτελούνται.
Διαμαρτύρονται αυτοί όλοι, λοιπόν και άλλοι πολλοί. Αυτός ο λαός ο οποίος παρουσιάζεται ως τέρας την ώρα που τέρατα παρουσιάζονται ως «μαχητές» από αρρωστημένα μυαλά.
Δεν γίνεται χθες να ήταν τέρατα οι Ισραηλινοί (ενώ σταθερά η πλειοψηφία ζητούσε τερματισμό του πολέμου) και σήμερα επειδή ο κάθε ανόητος και ο κάθε επιλεκτικά αδιάβαστος και χυδαίος θέλει να ξεδιπλώνει το ρατσισμό του, ξαφνικά να γίνονται επιχείρημα.
Το πιο ανυπόφορο δε, είναι αυτό: το να μην θες να μάθεις, να μην ξέρεις ποιοι είναι αυτοί που διαμαρτύρονται και τι είναι η χώρα τους, που τη λατρεύουν όλοι, μια στενή λωρίδα γης στην απεραντοσύνη του μουσουλμανικού κόσμου. Για την ακρίβεια και συγκριτικά το… 0.1% αυτού του κόσμου σε έκταση.
Αλλά να έχεις άποψη. Άποψη μόνο ως εκεί που μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις εναντίον τους για να πεις το… δείτε υπάρχουν και εκείνοι, αυτοί που (νομίζεις ότι) συμφωνούν μαζί σου. Και μάλιστα σε όλα.
Εκπληκτικό πόση χυδαιότητα μπορεί να κρύβει τελικά η περήφανη κιόλας αμάθεια και η αμορφωσιά.
Και τρομακτικό. Ως πνεύμα εποχής κυρίως για το τι έρχεται.
