Καθώς συνεχίζεται η συζήτηση για το αν συμβαίνει γενοκτονία στη Γάζα, οι «New York Times» μας θυμίζουν ότι κάπου αλλού βρίσκεται σε εξέλιξη μια επιβεβαιωμένη γενοκτονία που «όλοι αγνοούν». Ή και περιφρονούν.
Συγκεκριμένα, ο ΟΗΕ εκτιμά ότι λόγω του εμφυλίου στο Σουδάν, περίπου 25 εκατ. Σουδανοί αντιμετωπίζουν λιμό, οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 400.000 και τουλάχιστον 12 εκατ. έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους.
Δεν ξέρω πόσοι από εμάς στον πλούσιο δυτικό κόσμο (όπου και εδώ, όμως, γκρινιάζουμε για τους μισθούς και την ακρίβεια) αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα. Και αντί για συλλαλητήρια για αύξηση των αποδοχών και μείωση του ΦΠΑ και των τιμών στα σουπερμάρκετ, ας δοκιμάσουμε να «ζήσουμε» για μία εβδομάδα με το «μενού» μια σουδανικής οικογένειας.
Θα πάθουμε σπασμούς, πολύ πριν αρχίσουμε καν το «πείραμα».
Πρέπει να νοιώθουμε αποτροπιασμό για όσα συμβαίνουν εκεί. Αλλά και ντροπή που δεν κάνουμε κάτι. Μα εμείς, η μικρή Ελλάδα; Αλλά και η πιο μικρή Κύπρος;
Ναι, γιατί όχι; Μα είναι επικίνδυνα εκεί…
Επικίνδυνα είναι που τα παιδιά δεν φτάνουν μέχρι τα 5 τους χρόνια και οι γονείς τους αδυνατούν ακόμα και να τα θάψουν.
Η αποτυχία είναι παγκόσμια, γράφουν οι «New York Times». Οι αραβικές και αφρικανικές δυνάμεις «έκαναν περισσότερα για να επιδεινώσουν την κατάσταση παρά να την ανακουφίσουν. Όσοι εκεί καταφέρνουν να γλυτώσουν από τον θάνατο, περιγράφουν “αδιανόητες βαρβαρότητες”, όπου αραβικές ομάδες ανταρτών (θανάτου, τις λένε εκεί), με πιο ανοιχτόχρωμο δέρμα εξοντώνουν ολόκληρα χωριά Αφρικανών, με πιο σκούρο δέρμα βεβαίως, επειδή, όπως είπε και ένας αρχηγός πολιτοφυλακής, “δεν θέλουμε να βλέπουμε μαύρους”»!
Θα πει κάποιος τώρα: Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, σαν μικρή Κύπρος και λίγο μεγαλύτερη Ελλάδα για αυτήν την τραγωδία; Πώς να μαζέψουμε φαγητό και φάρμακα να στείλουμε; Δεν είναι επικίνδυνο;
Θεμιτές, όλες αυτές οι απορίες. Όμως, έχουμε ένα πανίσχυρο όπλο: Την Ευρωπαϊκή Ένωση. Της οποίας είμαστε πλήρη μέλη. Οι χώρες μας εκπροσωπούνται εκεί από βουλευτές που τους εκλέξαμε εμείς. Δεν έχω ακούσει καμία φωνή εδώ και καιρό για αυτήν την τραγωδία.
Ναι, υπάρχουν δυστυχώς κι άλλα πολεμικά μέτωπα, κυρίως της Ρωσίας στην Ουκρανία και του Ισραήλ στη Γάζα. Αλλά αυτά έχουν πιο σημαντική, φαίνεται, γεωπολιτική αξία από το Σουδάν. Που είναι η 3η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Αφρικής, 16η παγκοσμίως. Και με πληθυσμό 51.662.000, σύμφωνα με την εκτίμηση του ΟΗΕ για το τρέχον έτος 2025.
Μια πρωτοβουλία από Κύπρο και Ελλάδα στις Βρυξέλλες, σε τι είναι δύσκολη; Η ΕΕ ξέρετε, σαν δομή και θεσμός, πρέπει να έχει πιο γενναία βούληση να παίξει ρόλο ανθρωπιστικό όπου κι αν χρειαστεί. Θα αναρωτηθεί κάποιος αν είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Και πόσες πιθανότητες έχει να πετύχει;
Θα πρότεινα να απευθυνθείτε σε έναν δικό μας άνθρωπο, που κατέχει άριστα όλο αυτό το πλαίσιο της ενεργούς συμβολής της ΕΕ σε χώρες – ακόμα και πολεμικές. Είναι, βεβαίως, ο Χρήστος Στυλιανίδης. Ο οποίος, εκπροσωπώντας την Κύπρο, έχει διατελέσει Ευρωπαίος Επίτροπος Ανθρωπιστικής Βοήθειας και Διαχείρισης Κρίσεων, από το 2014 έως και το 2019.
Και, επίσης, ως συντονιστής για λογαριασμό των Βρυξελλών (μαζί και με εκπρόσωπο που έστειλαν και οι ΗΠΑ), για την αντιμετώπιση της φοβερής ασθένειας του Έμπολα. Που, έτσι και δεν κατάφερναν να την «περιορίσουν», θα μιλούσαμε για απίθανο αριθμό νεκρών.
Άρα, αυτό που «φωνάζω» σήμερα από τη στήλη, νομίζω πως δεν είναι ακατόρθωτο. Δύσκολο, ίσως. Αλλά, …
Όπως λένε και οι φίλοι μου οι Άγγλοι, «Where there’s a will, there’s a way». Όπως το εξηγεί πολύ ωραία το περίφημο Λεξικό Merriam-Webster, εάν κάποιος έχει την επιθυμία (καλύτερα, τον πόθο) και την αποφασιστικότητα να κάνει κάτι, θα βρει τον τρόπο.
ΦΩΤΟ: Ορφανά και παιδιά χωρισμένα από τους γονείς τους στο Kadugli συγκεντρώνονται για να φάνε βρασμένα φύλλα σε έναν καταυλισμό εσωτερικά εκτοπισμένων εντός της ελεγχόμενης περιοχής του Λαϊκού Απελευθερωτικού Κινήματος του Βορρά του Σουδάν (SPLM-N) στην κομητεία Boram, στα Όρη Nuba, στο Νότιο Kordofan, στο Σουδάν, στις 22 Ιουνίου 2024. REUTERS/Thomas Mukoya/
