Τον περασμένο Φεβρουάριο, μιλώντας σε εκδήλωση για τον καρκίνο, η Αλεξία Παπαλαζάρου έθεσε κάποια σημαντικά ζητήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ένας καρκινοπαθής που δεν έχει να γνοιαστεί μόνο για τη θεραπεία του αλλά και για την καθημερινότητα του. Είναι κατ’ αρχήν η μετάβαση προς και από τις ογκολογικές μονάδες. Είναι έπειτα η φροντίδα στο σπίτι. Η ανάγκη για εισόδημα. Μίλησε για τη δική της περίπτωση: «Το σώμα φώναζε ξεκουράσου, εγώ έκανα πως δεν το ακούω. Πρέπει να επιβιώσω. Πρέπει να σπουδάσω την κόρη μου. Δεν θέλω να ζητήσω ελεημοσύνες. Δεν θέλω να γίνομαι βάρος στην οικογένεια, στους φίλους μου. Θέλω να συνεχίσω να ζω με αξιοπρέπεια. Οι θεραπείες συνεχίζονται και εγώ συνεχίζω να δουλεύω. Με ένα σώμα ταλαιπωρημένο, κουρασμένο…».
Μια μερίδα ανθρώπων χωρίς σταθερή θέση εργασίας και με τα συνεπαγόμενα δικαιώματα, όταν βρεθεί σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε υπερήρωα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει, όχι μόνο την ασθένεια, αλλά και οικονομικές και άλλες δυσκολίες. Η Αλεξία, όπως και πολλοί άλλοι προσπάθησαν, μη έχοντας επιλογές, να γίνουν υπερήρωες.
Με εγχειρήσεις στο κεφάλι, ενώ οι γιατροί τη συμβούλευαν να μην οδηγεί, πηγαινοερχόταν για τρία χρόνια στο Ογκολογικό οδηγώντας: «Δεν υπάρχουν χρήματα για ταξί» είχε εξηγήσει. «Πόσες φορές να ζητήσω από τους δικούς μου ανθρώπους να με πάρουν και να με φέρουν;». Κι έπειτα είναι η διαβίωση στο σπίτι. Πως τα βγάζει πέρα ένας ασθενής που ζει μόνος; Είναι επικίνδυνο, της έλεγαν οι γιατροί συμβουλεύοντας την να φέρει κοπέλα να τη φροντίζει. «Με τι λεφτά», ανταπαντούσε η ίδια, μισώντας παράλληλα το γεγονός ότι έπρεπε να μιλά για λεφτά.
Τα λεγόμενα της Αλεξίας είχαν προκαλέσει τεράστια συγκίνηση. Για λίγες μέρες η ομιλία της αναμεταδιδόταν σε ΜΜΕ και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Η Αλεξία έφυγε πριν τρεις μέρες, αλλά κανένα από τα θέματα που έθιξε δεν μπήκε σε τροχιά επίλυσης.
Κάθε χρόνο πέντε περίπου χιλιάδες νέοι ασθενείς προστίθενται στον ήδη μακρύ κατάλογο των ασθενών με καρκίνο. Ο καθένας με τη δική του ξεχωριστή διάγνωση και διαφορετική πορεία, αλλά όλοι με τις ίδιες αγωνίες και παρόμοιες συνθήκες που θα αντιμετωπίσουν στην πορεία αυτή. Δίπλα τους θα βρεθούν οργανώσεις όπως ο ΠΑΣΥΚΑΦ και ο Αντικαρκινικός, αλλά οι ανάγκες δεν μπορούν να καλυφθούν όλες. Χρειάζονται πολλά να γίνουν. Όπως αυτά που έθιξε η Αλεξία: Η μεταφορά προς και από τα ογκολογικά κέντρα, η μέριμνα για φροντίδα στο σπίτι, η οικονομική κάλυψη άμεσων αναγκών, αλλά και η ενίσχυση των θεραπευτικών κέντρων και των οργανώσεων.
