Τις τελευταίες μέρες απασχόλησαν τα ΜΜΕ (Φιλ. 12/11/2025) οι δηλώσεις του Νίκου Αναστασιάδη σχετικά με τα διεξαχθέντα στο Κραν Μοντανά (2017) και τη στάση και ενέργειες του τότε Επιτρόπου για Ανθρωπιστικά θέματα και κάποτε στενού του συνεργάτη, Χρήστου Στυλιανίδη. Βασικά τον κατηγόρησε ότι είχε υποδείξει στη Φεντερίκα Μογκερίνι ότι την ευθύνη του ναυαγίου την έφερε ο Αναστασιάδης. Ο Στυλιανίδης, που ο Αναστασιάδης δεν επαναδιόρισε ως Επίτροπο, μίλησε για πολιτική υπόσκαψη και «αήθη προσωπική επίθεση» προς το πρόσωπό του.
Είναι προδοσία να πηγαίνεις ενάντια στα συμφέροντα της πατρίδας σου αλλά και προδοσία να γνωρίζεις και να μην καταγγέλλεις έγκαιρα.
Ο Αναστασιάδης δεν είναι πρώτη φορά που συλλαμβάνεται ψευδόμενος. Μας έτασσε ότι δεν θα μας «κουρέψει» και κούρεψε, ότι θα διόριζε τους «άριστους των αρίστων» αλλά μας απογοήτευσε κ.ά..
Τι να πιστέψει ο κοινός θνητός;
Σε ανάλογες περιπτώσεις κρίνεται η αξιοπιστία πηγών εξετάζοντας την ακρίβεια, την εγκυρότητα (εάν οι πληροφορίες βασίζονται σε έρευνα και δεδομένα), την επικαιρότητα (πόσο πρόσφατες είναι οι πληροφορίες), τη μεροληψία (πιθανές προκαταλήψεις ή συμφέροντα), την αντικειμενικότητα (είναι η πηγή προκατειλημμένη ή αμερόληπτη). Ποια η σκοπιμότητα, γιατί τώρα, μήπως εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη ατζέντα;
Η όλη υπόθεση μου θυμίζει τον μύθο του Αισώπου για τον βοσκό τον ψεύτη που ξεγελά επανειλημμένα τους χωρικούς να πιστεύουν ότι ένας λύκος επιτίθεται στο κοπάδι του. Όταν όντως εμφανίζεται ένας λύκος και ξανακαλεί βοήθεια, οι χωρικοί πιστεύουν ότι είναι άλλος ένας ψευδής συναγερμός και ο λύκος κατασπαράζει τα πρόβατα.
Το ηθικό δίδαγμα: οι ψεύτες ακόμα κι αν λένε την αλήθεια, κανείς δεν τους πιστεύει.
Ο Ανδρέας Λασκαράτος (1874) στο βιβλίο του «Ιδού ο άνθρωπος» γράφει για το χαρακτήρα του πολιτικού: «… ως επί το πλείστον, γεννιέται στην αράδα των πειναλέων αμαθών θεσοθήρων, όπου, από προσπάθεια σε προσπάθεια, φθάνει και στην κυβέρνηση… Το στάδιο του πολιτικού, συνίσταται στην επικαρπία της εξουσίας. Να χαρεί την εξουσία! …τη χαίρεται με απληστία, σαν κόρακας απάνου σε ψόφιο. Και μεταχειριζόμενος κάθε ανόσιο διά να βασταχθεί στη θέση του, και κάθε ανοσιώτερο για να ξαναπάει».
Στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται και για τον εκλογέα του πολιτικού: «Ο ψηφοφόρος τούτος εκλογεύς, εχτός σπανίων εξαιρέσεων, είναι ον ολοκλήρως ανίδεον, των ηθικό – πολιτικό – κοινωνικών συμφερόντων της ανθρωπότητας, του έθνους του, ή του τόπου του. …Αντί τούτων, εκτιμά και γυρεύει το ιδιαίτερο ατομικό του συμφέρον. Εις την ψήφο, αυτός έχει ένα πίστωμα (πίστωση). Πίστωμα … όπου, δια συμβιβασμού, ορίζεται το ποσόν και πληρώνεται … Πληρώνεται με υπόσχεση θέσεως. …Πληρώνεται και με υπόσχεση μεσιτείας δια την υπόθεση του…».
Ας πάμε χρονικά λίγο πιο πίσω, στην ελληνική μυθολογία.
Στο σατιρικό έργο του Λουκιανού (125 – 180 μ.Χ.), «Νεκρικοί Διάλογοι», ο Χάροντας που μετέφερε με τη βάρκα του στον Άδη, το βασίλειο του Κάτω Κόσμου, τις ψυχές των νεκρών από τη μια όχθη του ποταμού Αχέροντα στην άλλη περιμένει τον Ερμή που μετέφερε τις ψυχές, που καθυστέρησε. Τελικά αυτός εμφανίστηκε καταϊδρωμένος και λαχανιασμένος φέρνοντας πολύ κόσμο και ένα δεμένο γιατί προσπαθούσε να δραπετεύσει˙ προτιμούσε να συνεχίσει να ζει. Από τους θρήνους που ξεφώνιζε ο δεμένος φαίνεται να ήταν βασιλιάς ή τύραννος κάποτε. Ικέτευε και εκλιπαρούσε· ζητούσε να τον αφήσουν να φύγει για λίγο και υποσχόταν πολλά. Ήταν ο τύραννος Μεγαπένθης, που παρακαλούσε τη Μοίρα να τον αφήσει μια μέρα μόνο, για να δώσει οδηγίες στη γυναίκα του πού είχε θαμμένο θησαυρό. Η Μοίρα τον καθησύχασε να μην ανησυχεί γιατί ο ξάδελφός του, θα τον παραλάμβανε και θα καλοπερνούσε. Αυτός εξακολουθούσε να βρίσκει δικαιολογίες για να επιστρέψει πίσω. Η Μοίρα τον λυπήθηκε και του είπε την μελλοντική εξέλιξη των πραμάτων: Τη γυναίκα του θα την έπαιρνε ο Μίδας ο δούλος του, που από καιρό μοίχευε μαζί της. Το γιό του θα τον σκότωνε ο νέος βασιλιάς και η θυγατέρα του θα γινόταν παλλακίδα του νέου τυράννου. Όταν ο Μεγαπένθης ρωτά αν αγανάκτησε κανένας από τους φίλους του με αυτά, η Μοίρα του απάντησε «Και ποιός ήταν φίλος σου;». Του υπενθύμισε ότι πέθανε πίνοντας δηλητήριο που του σέρβιραν οι «φίλοι» του. Ο τύραννος τελικά επιβιβάστηκε με το ζόρι. Η βάρκα ήταν ήδη γεμάτη και ο Ερμής έδωσε οδηγίες σε ένα φτωχαδάκι να καθίσει στους ώμους του τυράννου. Ο Χάροντας συμπλήρωσε «Ανέβα στο σβέρκο του καταραμένου». Στο δικαστήριο επιβλήθηκε στον τύραννο μια πρωτότυπη τιμωρία: δεν θα έπινε από το νερό της λησμονιάς, όπως όλοι οι νεκροί, ώστε να θυμάται πάντα τα κακά που έκανε στη ζωή του.
Ο Δάντης έγραψε την αλληγορία «Θεία Κωμωδία» (1308-1321), που χωρίζεται σε τρία μέρη Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος. Αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, που αποτελείται συνολικά από εννέα κύκλους, που κάθε ένας αντιστοιχεί σε συγκεκριμένες αμαρτίες – ολοένα βαρύτερες για βαθύτερους κύκλους.
Οι πιο βαρετές αμαρτίες βρίσκονται στους κάτω κύκλους:
⦁ Ο 7ος κύκλος που περιλαμβάνει τους βίαιους.
⦁ Ο 8ος που κολάζονται οι απατεώνες, οι αποπλανητές, οι κόλακες, οι μάγοι ή ψευδοπροφήτες, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί (εγκλωβισμένοι σε κοχλάζουσα πίσσα), οι κλέφτες, οι εσκεμμένα κακοί σύμβουλοι, οι αιρετικοί.
⦁ Ο 9ος κύκλος που τιμωρούνται οι προδότες (προδότες συγγενών, προδότες της πατρίδας, προδότες φίλων, προδότες ευεργετών).
Απορία: Πού θα κατατάσσονταν οι πιο πάνω;
