«…Στάσου και σκέψου μια στιγμή πόσοι σκοτώνονται στην γη την ώρα που μιλάμε… Κάπου δε θα ΄χουνε ψωμί κάπου πεινάει ένα παιδί και κλαίει αυτή την ώρα…».
Όταν η Σώτια Τσώτου έγραφε αυτούς τους στίχους που μελοποίησε και πρωτοτραγούδησε ο Κώστας Χατζής (1968) μάλλον δεν θα φανταζόταν τι θα γινόταν 55 χρόνια μετά…
Δεν θα μπούμε σε αριθμούς γιατί μιλούμε για ανθρώπους. Ούτε θα «παζαρέψουμε» τον εκπρόσωπο του ΟΗΕ για τον συγκλονιστικό αριθμό βρεφών που, κατά την εκτίμησή του, κινδύνευαν να χάσουν την ζωή τους εκείνο το 48ωρο. Αφήνουμε τους αριθμούς σε όσους ψάχνουν άλλοθι για την αδιαφορία τους και αρκούνται σε μια ανέξοδη κατ΄οίκον στενοχώρια. Μπορεί και να διερωτούνται κι οι ίδιοι ποιος αριθμός αμάχων θα «δικαιολογούσε» την παραπέρα αντοχή στις εικόνες σε άμεση μετάδοση και την ανοχή στην τέτοια βαρβαρότητα. Επιμένουμε πως «δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι»;
Πριν λίγες μέρες, ο αμερικανός των Εξωτερικών δήλωσε πως ο νέος σερίφης ψάχνει χώρες να δεχτούν «εθελοντική» μεταστέγαση Παλαιστινίων. Νωρίς τον Φεβρουάριο είχε εξαγγείλει το σύγχρονο «αμερικανικό όνειρο», την εκκένωση της Γάζας και την οικοδόμηση της «Ριβιέρας της Ανατολικής Μεσογείου». Μια κραυγαλέα έκφραση βαρβαρότητας που παραβιάζει, χωρίς ελαφρυντικό, τις διατάξεις πλείστων κειμένων, από τη Συνθήκη της Γενεύης μέχρι τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών καθώς και τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για όσο καιρό θα συνεχίσει να συνεργάζεται με το ίδιο (ή, με παραλλαγή του) κράτος του Ισραήλ. Πρόκειται για την ολοκλήρωση ενός προδιαγραμμένου εγκλήματος;
Τόπε και τούτο ο παραγυιός του σερίφη, εννοώντας πως είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν οι Παλαιστίνιοι, όσοι επιβιώσουν μέχρι την όποτε επιτευχθεί εκεχειρία: «Αυτό που είπαμε σε μερικά κράτη… είναι πως αν κάποιος, εθελοντικά και με προθυμία, πει πως θέλω να πάω κάπου αλλού για κάποια χρονική περίοδο (σημ.: αυτό είναι ψέμα!) γιατί είμαι άρρωστος, γιατί τα παιδιά μου πρέπει να πάνε στο σχολείο (σημ.: αυτό είναι σατανική ύβρις)ή για άλλο λόγο, είναι αυτές οι χώρες στην περιοχή πρόθυμες να τους δεχτούν για κάποια χρονική περίοδο;»… Και κατέληξε με το … συμπέρασμα πως «αυτές θα είναι εθελοντικές αποφάσεις σε ατομικό επίπεδο». Τότε ήταν που ο δημοκρατικός γερουσιαστής Jeff Merkley σχολίασε «όταν δεν υπάρχει καθαρό νερό, δεν υπάρχει τροφή και ο βομβαρδισμός συνεχίζεται από παντού, πρόκειται αλήθεια για μια εθελοντική απόφαση;». Όσο «εθελοντικά έφυγαν» οι δικοί μας πρόσφυγες to 1974 αλλά κι αργότερα, μετά τη Συμφωνία(!) της Γ΄Βιέννης, οι είκοσι χιλιάδες από την Καρπασία μας…
Είναι λυπηρό που οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδας προσπαθούν να καλύψουν, με πυθιακές δηλώσεις, την «αμέλειά τους» να καταδικάσουν ένα έγκλημα διαρκείας, τις μεθοδευμένες δολοφονίες αμάχων και την καταστροφή όσων υποδομών κατάφεραν να αντέξουν μέχρι τώρα τη βία 596 ημερών κι ύστερα τις αρρώστιες και τον λιμό, στοχευμένο αποτέλεσμα ενός φασιστικού αποκλεισμού από το «εν αμύνη» φασιστικό κράτος του Ισραήλ.
Γιατί τοποθετούνται, για χάρη μιας ακατανόητης δήθεν ισορροπίας, χειρότερα ακόμα και από κάποια νερόβραστα ψηφίσματα για την (ημι)κατεχόμενη Κύπρο; Προσπαθούν να μας πείσουν πως πρόκειται για διαδικαστικό θέμα κι όχι θέμα γενοκτονίας. «Επιχειρηματολογούν» πως το όποιο βήμα τής (καθυστερημένα αφυπνισθείσας) Ευρώπης δεν βοηθά στην κατάπαυση του πυρός. Είναι, άραγε, για το γνωστό «καλό κλίμα»; Ωσάν οι βόμβες και όλα τα εργαλεία του θανάτου πάνε μόνα τους, χωρίς χειριστές, οδηγούς, πιλότους, βαθμοφόρους, στρατηγούς και μια διεφθαρμένη πολιτική καθοδήγηση. Άραγε να φταίει η ενεργειακή συνεργασία; Είναι άραγε και το επενδυτικό ενδιαφέρον ισραηλινών που εκτός από τον σφετερισμό στα κατεχόμενα ενδιαφέρονται και για «ανάπτυξη» στις ελεύθερες περιοχές; Ο ισραηλινός πρωθυπουργός καλά «βολεύτηκε» με την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στις 7 του Οκτώβρη του 2023 που κατάφερε, περιέργως ανενόχλητη, να φτάσει στον στόχο της. Δεν ξεχνάμε τα θύματα εκείνης της επίθεσης. Εκείνος πήρε παράταση στην οφειλόμενη λογοδοσία για τις κατηγορίες για διαφθορά και το, ανεξήγητα αποδεκτό από τόσους πολλούς, άλλοθι για το μακελειό που συντονίζει από τότε, φτάνοντας μάλιστα να πει πως ο πόλεμος (που δεν είναι πόλεμος) θα τελειώσει όταν φύγουν όλοι οι Παλαιστίνιοι!
Mην αφήσουμε ορφανούς τους στίχους με τους οποίους ξεκινήσαμε, κλείνουν κάπως έτσι: «…Κι εμείς οι άλλοι, μα το ναι, κάνουμε πάρτι ρεφενέ, βρε δε βαριέσαι αδερφέ…».
