Τα απογευματινά μαγκαζίνο της κυπριακής TV βγαίνουν στον αέρα εδώ και μια 15ετία τουλάχιστον με την ίδια κι απαράλλαχτη συνταγή: Προσωποπαγή με -συνήθως- επώνυμη παρουσιάστρια που τραβάει τα πλήθη και μια χούφτα αναλώσιμους πανελίστες σε περιορισμένο ρόλο (και περιορισμένων δυνατοτήτων ούτως ή άλλως) να χαριεντίζονται μεταξύ τους όταν δεν σχολιάζουν προχθεσινά κουτσομπολιά, ανταλλάσσουν σαχλίτσες ή παίζουν στα 35 τους παιδιάστικα παιχνίδια με τους τηλεθεατές (btw ο «πανελίστας» παραμένει η δημοφιλέστερη απάντηση των φοιτητών τμημάτων δημοσιογραφίας του νησιού στην ερώτηση «Ποιος κλάδος των media τους ενδιαφέρει περισσότερο;» – συνεπώς αντιλαμβάνεστε εύκολα το μέλλον του επαγγέλματος). Φέτος, όμως, το κόνσεπτ άρχισε να κουράζει. Η αψυχολόγητη «Παρέα mou» του Omega κόπηκε στους δύο μήνες, το «Όλα καλά» φυτοζωεί μόνο του στις 1:30μ.μ. ενώ η πάλαι ποτέ βασίλισσα του είδους Χριστιάνα Αριστοτέλους τα ‘χει βρει μπαστούνια με τον Γιόρτσιο που πλέον την ανταγωνίζεται στα ίσα. Το είδος βρίσκεται σε κάμψη τα τελευταία χρόνια κι αυτό φάνηκε από τη ραγδαία άνοδο του «Happy Hour» το οποίο μέσα σε μόλις δύο μήνες έκλεψε ένα σεβαστό μερίδιο τηλεθεατών από τους απέναντι, ενώ έφερε στην απογευματινή ζώνη κόσμο που απείχε από την ακατάσχετη μπουρδολογία του κλασικού απογευματινάδικου. Κι αν κάποιες εκπομπές ακόμα κρατιούνται (όπως η «Με αγάπη Χριστιάνα») το οφείλουν καθαρά στη δημοτικότητα της παρουσιάστριας αφού οι πανελίστες -με ελάχιστες εξαιρέσεις- έρχονται και φεύγουν χωρίς να επηρεάζουν το αποτέλεσμα ή να τους θυμάται κάποιος μετά. Όμως κι εδώ το βασικό ερώτημα είναι «ως πότε;». Αν δεν εξελιχθούν σε κάτι άλλο πολύ πιθανό να εξαφανιστούν.
Αυτό είναι ένα trend που είναι αρχαίο όσο το είδος του πρωινάδικου/απογευματινάδικου που συνήθως το περιέχει. Απέκτησε τη δική του οντότητα φέτος με το «Happy Hour», όμως, οδηγήθηκε σε γρήγορο κορεσμό την ίδια χρονιά όταν έγινε βασική ενότητα και στις υπόλοιπες εκπομπές ενώ το φετινό «Έλα να δεις» βασίστηκε εξ’ ολοκλήρου πάνω του (και απέτυχε παταγωδώς). Αφήστε το λίγο να ξεκουραστεί (μαζί και οι καημένοι παρουσιαστές/πανελίστες που τρέχουν, χοροπηδούν, χορεύουν και γενικά φτύνουν το πνευμόνι για μια χούφτα νούμερα).
Τα πολιτικά talk shows
Το απαξιωμένο αυτό είδος παραμένει ένα νεκρό πτώμα (που λέει κι ο Ευθύμης) εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, απλά σε κανέναν δεν πάει η καρδιά να το βγάλει επιτέλους απ’ την πρίζα και να το απαλλάξει απ’ τη μιζέρια του. Κανείς δεν τα παρακολουθεί, κανείς δεν ασχολείται, στα social είναι ανύπαρκτα, έχουν σχεδόν μηδενική επίδραση στη διαμόρφωση της επικαιρότητας και μόνο αν ο καλεσμένος προβεί σε κάποια πολύ ακραία δήλωση ή να πετάξει καμιά κοτσάνα ίσως προσφερθούν για λίγο on line τρολάρισμα. Ο μόνος λόγος που υπάρχουν ακόμα είναι για να τροφοδοτούν την ψευδαίσθηση τόσο των καναλιών ότι διαμορφώνουν ακόμα πολιτική ατζέντα ή είναι γενικά relevant (ούτε το ένα, ούτε το άλλο παίδες) όσο και των ίδιων των πολιτικών ότι περνούν τις θέσεις τους στο μοναδικό εναπομείναν target group που τους δίνει ακόμα σημασία (άνδρες 55 και άνω). Ακόμα κι έτσι, μιλάμε για ένα μάλλον θλιβερό θέαμα όπου πολιτικοί αρχηγοί φλυαρούν χωρίς ουσιαστικό αντίλογο ή αναλώνονται σε θανάσιμα ανιαρές κοκορομαχίες που δεν μπορούν να κρατήσουν ξύπνια ούτε τα πιο hardcore κομματόσκυλα. Αν αύριο τα κανάλια αποφασίσουν να τα εξαφανίσουν απ’ το πρόγραμμα, πιστέψτε με, δεν θα λείψουν σε κανέναν (άσε που δεν θα το πάρει και κανείς χαμπέρι, το πολύ-πολύ κανένα κομματόσκυλο που δεν θα μπορεί να στείλει SMS-γλείψιμο «καλά τους τα’ πες χθες βράδυ πρόεδρε» την επομένη).
Ο λαϊκισμός του μεσημεριού
Κάποτε υπήρχε το «Έχεις μέσον», ο τηλεοπτικός πρόγονος του «Που πήγαμε και δεν μας άρεσε» όπου ο κάθε πικραμένος τα έχωνε live στη δημόσια υπηρεσία που δεν τον εξυπηρέτησε, τους «άχρηστους πολιτικούς», τους «ξένους που μας παίρνουν τις δουλειές», το «διεφθαρμένο σύστημα» γενικότερα, με φόντο το ανασηκωμένο φρύδι της Αλεξανδρινού και το καταγγελτικό κούνημα του δείκτη του Φουρλά. Η εκπομπή μπορεί να μας άφησε χρόνους, όμως, το πνεύμα της ζει σχεδόν σε κάθε μεσημεριανή ενημερωτική εκπομπή όπου κραυγές, διαπληκτισμοί, νεύρα, καταγγελίες και κούνημα δαχτύλων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Ναι, πουλάει ακόμα, η μόνη μεσημβρινή που δεν ακολουθεί το μοτίβο του Alpha είναι κι αυτή με τη μικρότερη τηλεθέαση, αλλά χαμηλώστε λίγο τους τόνους βρε παιδιά, θα μας πάθετε και τίποτα.
Οι συζητήσεις στο στούντιο με εκπροσώπους κομμάτων
Η τακτική παλιά όσο η ίδια η τηλεόραση: Για να συζητηθεί ένα θέμα της τρέχουσας επικαιρότητας είτε σε δελτίο, ενημερωτική εκπομπή ή talk show, δεν φτάνει ας πούμε ένας ειδήμων ή έστω σχετικός με το θέμα, πρέπει να ακουστεί το μακρύ και το κοντό τουλάχιστον τριών κομμάτων (και περισσοτέρων χάρη σ’ έναν ηλίθιο κανονισμό του ΡΙΚ από το 1985). Έτσι και η εκπομπή καλύπτει ανέξοδα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο τον απαιτούμενο τηλεοπτικό χρόνο και τα κόμματα χαίρονται μόνα τους ότι ακούστηκε η άποψή τους (η οποία τις πλείστες φορές είναι τόσο χρήσιμη στον τηλεθεατή όσο η τρίτη κάλτσα). Μεγάλος χαμένος αυτός φυσικά που προσπαθεί να βγάλει άκρη ή να εξάγει έστω κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα μέσα απ’ την ακατάσχετη φλυαρία, τις προφορικές προκάτ ανακοινώσεις, τους στημένους διαπληκτισμούς και τα μαργαριτάρια.
Οι παρωχημένες σατιρικές εκπομπές
Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι μετά από τόσο κόπο να αποκτήσουμε έστω μια υποτυπώδη αιχμηρή σάτιρα (κυρίως μέσω των μονολόγων του «Λούης Night Show» και του «Happy Hour», η τελευταία μάλιστα είδε και βίντεο της να εξαφανίζεται μετά από παράπονο του Προεδρικού) το είδος θα πήγαινε τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω με τα κακόγουστα, εγκεφαλικά νεκρά και «αστεία» όσο μια επιδημία πανώλης «Άλλη μας εδείξαν» και «Κίτρινα γιλέκα» – δύο εκπομπές-απολιθώματα μιας εποχής που είχαμε την ψευδαίσθηση πως ξεπεράσαμε αλλά επιμένει να περιφέρεται σαν ζόμπι.
Περιοδικό TV Mania, τεύχος 1270.
