Ο φύλακας της μνήμης – The giver

Κάπου υπάρχει ένας κόσμος που μοιάζει ιδανικός, χωρίς πολέμους, μισαλλοδοξία και εγκληματικότητα. Για να επιτευχθεί αυτό, οι κάτοικοι πρέπει να παίρνουν καθημερινά μια ένεση που τους στερεί κάθε συναίσθημα, παρόρμηση, ακόμη και την έγχρωμη όραση. Μέσα σε αυτή την τακτοποιημένα ομοιόμορφη πραγματικότητα, ο ξεχωριστός νεαρός Τζόνας ορίζεται ως μελλοντικός Αποδέκτης Αναμνήσεων, μαθαίνοντας τα μυστικά της συλλογικής
ανθρώπινης μνήμης από τον μυστηριώδη Δωρητή. To βιβλίο της Λόις Λόουρι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του (1993), το πρώτο young adult μυθιστόρημα με ήρωα έναν νέο που ξεχωρίζει σε μια φουτουριστική δυστοπική κοινωνία και αποβαίνει μοιραίος για το καθεστώς – σας θυμίζει κάτι; Το φιλμ του Φίλιπ Νόις όμως άργησε πάρα πολύ, τόσο πολύ που πλέον, αν και πρωτοποριακή, η ιστορία του νεαρού Τζόνα που επιλέγεται από την ηγεσία της “ουτοπικής” (αλλά στην ουσία απολυταρχικής) κοινωνίας όπου ζει, να γίνει ο επόμενος “φύλακας της (απαγορευμένης) γνώσης”, έρχεται σαν ξαναζεσταμένη σούπα με υλικά από “The Hunger Games” και “Divergent” μέχρι “The Host” και “The Maze Runner”. Επειδή όμως κρίνεται ως ταινία και όχι ως βιβλίο, (ας το έβγαζαν πριν η Κάτνις Έβερντιν τα πάρει όλα παραμάζωμα) η αλήθεια είναι πως εάν έχεις δει ένα, τα έχεις δει όλα και αυτό το (υπερβολικά) αγαθών προθέσεων, αφελές, φλύαρο και μάλλον ανιαρό “έπος” δεν προσφέρει τίποτα το καινούργιο στο είδος. Αντίθετα, το flat νεανικό καστ, η βαρεμάρα των Στριπ και Μπρίτζες, η έλλειψη δράσης και τα νερόβραστα, ηθικοπλαστικά παλαιοχριστιανικά κηρύγματα εξασφαλίζουν ότι θα ακολουθήσετε τις εντολές της Πρεσβύτερης Στριπ και θα την ξεχάσετε αμέσως μετά. Μ.Ν.