SHANE (1953): Από το μυθιστόρημα του Τζακ Σάφερ, μια ιστορία οικογενειακών δεσμών, σύγκρουσης και θριάμβου του καλού, σε ένα από τα ομορφότερα αμερικανικά γουέστερν που επηρέασε όσο λίγα το είδος. Το στόρι μπορεί να φαντάζει απλοϊκό (μοναχικός αλλά συμπαθητικός τύπος προστατεύει την ανυπεράσπιστη οικογένεια ενός πιτσιρικά από αδίστακτους γελαδάρηδες που επιβουλεύονται τις περιουσίες φτωχών αγροτών), όμως διατηρείται φρέσκο καθώς μέχρι σήμερα γυρίζονται διάφορες παραλλαγές του. Ο Alan Ladd (που πέθανε το 1964 από κοκτέιλ αλκοόλ και ηρεμιστικών) δίνει την ερμηνεία της ζωής του ως ο αινιγματικός -πλην όμως συμπαθέστατος- Σέιν που προστατεύει τη φτωχή οικογένεια (ρόλος που έκαψε τότε πολλές καρδιές), ενώ το πανέμορφο φυσικό ντεκόρ ενισχύει η υπέροχη φωτογραφία που βραβεύτηκε με Όσκαρ. Το μοναδικό από τα έξι συνολικά για τα οποία είχε προταθεί.
SHOGUN ASSASSIN (1980): Αυτό το cult hit από τη χρυσή εποχή του βίντεο κλαμπ (ο ελληνικός τίτλος ήταν «Σογκούν: Ο εξολοθρευτής των Νίντζα») αποτελεί βασικά συρραφή των πιο ζουμερών σκηνών των δύο πρώτων από τις έξι ταινίες της θρυλικής σειράς των 70’s Lone Wolf and Cub (από την ομώνυμη σειρά manga). Σαμουράι διασχίζει τη χώρα μαζί με τον μικρό γιο του, αποφασισμένος να βρει και να εκδικηθεί τον πρώην αρχηγό του, που δολοφόνησε τη γυναίκα του και στη διαδρομή δεν μένει χέρι, πόδι, κορμός ή κεφάλι στη θέση του! Αυτή μονταρισμένη -προορισμένη για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη- εκδοχή παραλείπει όλες τις zen στιγμές του ήρωα και πάει κατευθείαν στο ζουμί που στην προκειμένη είναι κατακόκκινο, αρτηριακό αίμα που εκτοξεύεται σαν ισλανδικός θερμοπίδακας! Το μωρό κάνει την αφήγηση μέσα από το καροτσάκι που διαθέτει επιπλέον κρυφές λεπίδες που ακρωτηριάζουν τους άτυχους κακούς. Με μια λέξη: Άψογο!
GLORIA (1980): Η Gena Rowlands είναι η απρόθυμη γειτόνισσα (και πρώην καρφί της μαφίας), η οποία μολονότι αντιπαθεί τα παιδιά παίρνει υπό την προστασία της ένα αγόρι που επέζησε από την γκανγκστερική σφαγή της οικογένειάς του και κατέχει στοιχεία που καίνε έναν μεγαλομαφιόζο, στο καλογυρισμένο (από τον άντρα της Τζον Κασσαβέτη) θρίλερ δράσης που προσθέτει ένα φεμινιστικό twist στο γνώριμο θέμα του γκάνγκστερ που εναντιώνεται στην οργάνωσή του. Η Rowlands ήταν υποψήφια για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα ενώ το φιλμ μοιράστηκε τον Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ της Βενετίας μαζί με το Atlantic City του Louis Malle.
COMMANDO (1985): Πρώην κομάντο έχει στη διάθεσή του μόνο δύο ώρες για να σώσει την κόρη του (την πιτσιρίκα Alyssa Milano) από τους απαγωγείς της. Μια ταινία δράσης που καθιέρωσε τον Arnold Schwarzenegger, όχι μόνο ως action hero αλλά και μαγνήτη του box office και δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ανεγκέφαλη ταινία δράσης με μεγάλα όπλα, καταδιώξεις, εκρήξεις, στοιβαγμένα πτώματα, εξυπνακίστικες ατάκες και τα μούσκουλα του Άρνι να σφίγγουν και να ξεσφίγγουν. Εντυπωσιακό πριν 35 χρόνια αλλά το σημερινό κοινό θα διακρίνει εύκολα τη γελοία υπόθεση, τους νερόβραστους διαλόγους και τις επώδυνες προσπάθειες του Αυστριακού μποντιμπιλντερά να ξεστομίσει τις ατάκες του, όμως ακόμα κι έτσι έχουμε να κάνουμε με χαλαρή ποπ κορν ψυχαγωγία που μένει διαχρονική χάρη στο 80s καρακιτσαριό. Βάλτε τον εγκέφαλο στο ρελαντί και απολαύστε τον Arnie στα ντουζένια του να εξολοθρεύει στρατιές κακών με οποιοδήποτε διαθέσιμο όπλο βρεθεί στα χέρια του (μέχρι και εργαλεία κηπουρικής).
TERMINATOR 2: JUDGEMENT DAY (1991): Ο James Cameron πήρε το δικό του cult hit του 1984 και το απογείωσε στο sequel που σήμερα μνημονεύεται ως η ταινία που έβαλε το σινεμά στην ψηφιακή εποχή. Θεαματικές σεκάνς καταιγιστικής δράσης, μοναδικά computer graphics (με την τεχνική του morphing) και τέσσερα Όσκαρ (ηχοληψίας, ηχητικών εφέ, οπτικών εφέ και μακιγιάζ). Ο Τ-100 του Arnold Schwarzenegger, είναι αυτή τη φορά ο καλός που έρχεται για να προστατεύσει τον John Connor (Edward Furlong) από την προηγμένη δολοφονική μηχανή T-1000 (ο αξιοπρόσεκτα ψυχρός Robert Patrick). Ο Arnie μουγκρίζει “Hasta la vista baby” και η επιστημονική φαντασία δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.
NOWHERE TO RUN (1993): Ένας δραπέτης αναλαμβάνει να προστατεύσει μια χήρα με τα ανήλικα παιδιά της από την τεχνική εταιρεία που επιβουλεύεται το κτήμα της. Από τις υποφερτές ταινίες του Jean-Claude Van Damme, αυτή η προβλέψιμη ταινία δράσης διαθέτει πλοκή που… σκίζει από πρωτοτυπία (καλός κατάδικος, χήρα με ορφανά, κακοί που θέλουν την περιουσία της – αρχίστε να μετράτε πόσες φορές το έχετε ξαναδεί το έργο αρχίζοντας από το κλασικό γουέστερν Shane), τον Βέλγο φουσκωτό να τις τρώει και να τις… δίνει (κι ενίοτε να κυκλοφορεί ημίγυμνος) και τη Rosanna Arquette να αναρωτιέται πού οδηγήθηκε η κάποτε υποσχόμενη καριέρα της.
LEON (1994): Η οικογένεια της μικρής Ματίλντα (Natalie Portman) δολοφονείται εν ψυχρώ από διεφθαρμένους αστυνομικούς της δίωξης ναρκωτικών με επικεφαλής τον ψυχωτικό Gary Oldman . Καταφεύγει στο διαμέρισμα ενός γείτονα (Jean Reno), ο οποίος είναι επαγγελματίας δολοφόνος , και ζητά να εκδικηθεί τον θάνατο των δικών της. Ρεσιτάλ σκηνοθετικής επιδεξιότητας από τον Λικ Μπεσόν σε ένα καλογυρισμένο, φινετσάτο και στιλιζαρισμένο θρίλερ δράσης που ανέβασε τον πήχη στο είδος κι έκανε μόδα τις ταινίες του είδους όπου σκληροτράχηλοι τύποι προστατεύουν πιτσιρίκια (αν και είχε προηγηθεί το Man on Fire του 1987).
MERCURY RISING (1998): Ένας πράκτορας του FBI παίρνει υπό την προστασία του ένα αυτιστικό παιδί, το οποίο θέλει να εξοντώσει ένας πράκτορας της εθνικής ασφάλειας, επειδή άθελά του έσπασε έναν απόρρητο κωδικό των μυστικών υπηρεσιών. «Ένας 9χρονος παραβίασε το πιο πολύπλοκο κρυπτογραφικό σύστημα στον κόσμο – κι αυτός αυτιστικός;» ουρλιάζει σε κάποια φάση ο Alec Baldwin συνοψίζοντας την ανοησία που διέπει αυτό το παντελώς χάσιμο χρόνου. Προβλέψιμη, εξωφρενική, χωρίς ίχνος εξυπνάδας ή πρωτοτυπίας και θανάσιμα ανιαρή είναι ακριβώς το είδος της φλόπας που εκτροχίασε την καριέρα του Bruce Willis. Βασικά είναι η λάθος ταινία του Willis με συμπρωταγωνιστή χαρισματικό πιτσιρικά. Η σωστή βγήκε ένα χρόνο μετά και ο μικρός έβλεπε παντού νεκρούς.
GLORIA (1999): Μπράβοι εκτελούν ένα λογιστή της Μαφίας και την οικογένειά του. Η Γκλόρια, μια γειτόνισσα που κάποτε είχε σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα, σώζει το μικρό Φιλ. Σύντομα, θα βρεθεί κυνηγημένη, καθώς το αγόρι έχει μαζί του ένα καρνέ με στοιχεία που δεν πρέπει να φτάσουν στο FBI. Κάποιο χολιγουντιανό executive σκέφτηκε πως η σχεδόν κλασική δραματική περιπέτεια του Τζον Κασσαβέτη (βλ. παραπάνω) ήθελε ένα λίφτινγκ, προσαρμοσμένο στα γούστα των late 90s, με τη σεξοβόμβα Sharon Stone να αντικαθιστά την προσγειωμένη Gena Rowlands με νέες (αχρείαστες) σκηνές και ένα ολότελα διαφορετικό φινάλε που θα ικανοποιούσε (;) το σύγχρονο κοινό. Η Columbia πίστεψε στη φαεινή αυτή ιδέα και πέταξε τα εκατομμυριάκια της σ’ αυτό το απερίγραπτο χάλι που ασέλγησε πάνω στο original, πάτωσε άσχημα, διέσυρε το όνομα του διακεκριμένου Sidney Lumet που δέχθηκε να το σκηνοθετήσει και πρόσθεσε ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο της καριέρας της Stone (που ήταν υποψήφια για Χρυσό Βατόμουρο).
MAN ON FIRE (2004): Αν σκοπεύεις να απαγάγεις το κοριτσάκι (Dakota Fanning) κάποιων πλουσίων πρόσεξε (α) να μην είναι πολύ δεμένο με το σωματοφύλακά του και (β) ο τελευταίος να μην μοιάζει στον Denzel Washington! Αυτό το λάθος έκαναν και οι απαγωγείς σ’ αυτό το στυλιζαρισμένο ριμέικ μια ευρωπαϊκής συμπαραγωγής του ’87 από τον μακαρίτη τον Tony Scott που δεν μπορεί να κρατήσει κάμερα σταθερή στη θέση της. Βιντεοκλιπίστικη αισθητική, καταιγιστικοί ρυθμοί και άφθονο αίμα σε ένα γαϊτανάκι βίας και καταστροφής που υμνεί την αυτοδικία σε σημείο… προπαγάνδας.
TAKEN (2008): Αλβανοί μαφιόζοι απαγάγουν την κόρη πρώην πράκτορα της CIA κι εκείνος, διαθέτοντας a particular set of skills διαολοστέλνει το μισό Παρίσι για να τη σώσει στο surprise hit του (παραγωγού) Luc Besson που ανέδειξε την badass πλευρά του Liam Neeson. Κι αν αναρωτιέστε πόσες είναι οι πιθανότητες να του ξανασυμβεί, στο Taken 2 αρπάζουν τον ίδιο και τη γυναίκα του!
THE ROAD (2009): Πατέρας και γιος προσπαθούν να επιβιώσουν αναζητώντας τροφή, ενάντια στο κρύο, τη μοναξιά και μερικούς επιζήσαντες ανθρωποφάγους. Βασισμένο στο ομώνυμο, πολυβραβευμένο βιβλίο του Cormac McCarthy, το φιλμ του John Hillcoat μας ξεναγεί στο ρημαγμένο τοπίο ενός ζοφερού, μετα-αποκαλυπτικού μέλλοντος όπου αναζητούν την τύχη τους μπαμπάς και υιός (ο Viggo Mortensen και ο μικρός-αποκάλυψη Kodi Smit-McPhee). Οι ωμότητες που αντικρίζουν θα δοκιμάσουν τις αντοχές, όμως δεν παρουσιάζονται απλά για να σοκάρουν, αλλά σαν μια μορφή κραυγής, περνώντας με –όχι και τόσο- λεπτεπίλεπτο τρόπο το οικολογικό μήνυμα της ταινίας.
SAFE (2012): Αυτό το υπερκινητικό όχημα για τον Jason Statham δεν είναι σε καμιά περίπτωση μια πρωτότυπη ταινία, στην πραγματικότητα μοιάζει με κλώνο δεκάδων άλλων συνεισφορών στο «σκληροτράχηλος τύπος προστατεύει πιτσιρίκι» υπο-είδος της ταινίας δράσης. Εδώ ένα μια 11χρονη Κινεζούλα που έχει μπορεί να απομνημονεύει τα πάντα και την οποία κυνηγούν η κινεζική μαφία, η ρωσική μαφία και οι… μισοί διεφθαρμένοι μπάτσοι της Νέας Υόρκης, επειδή έχει στο μυαλό της έναν πολύτιμο συνδυασμό. Η μικρή για καλή της τύχη, από τα 18 εκατομμύρια κατοίκους της μητρόπολης, πάει και πέφτει πάνω στον Statham που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με όλους τους παραπάνω και μέχρι να πεις Man on Fire τα πτώματα στοιβάζονται όπως τα άπλυτα σε εργένικο διαμέρισμα. Αν αναζητάτε λοιπόν ένα καταιγιστικό, υπερβίαιο και ζοφερό (εκτός από τον Statham και το παιδί ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι εγκληματίες, διεφθαρμένοι ή απλά καθίκια) θρίλερ δράσης με υψηλό body count και τις γνωστές Statham-ικές ατάκες, τότε η επιλογή σας είναι, να το θέσουμε απλά, safe.
LOGAN (2017): Κάπου στο μέλλον όπου οι μεταλλαγμένοι είναι είδος υπό εξαφάνιση ο εμφανώς γερασμένος και ασθενικός Logan φροντίζει τον ανήμπορο καθηγητή Xavier (ο έξοχος όπως πάντα Patrick Stewart) που πάσχει από εκφυλιστική αρρώστια. Την απομόνωσή τους διαταράσσει η εμφάνιση ενός κοριτσιού με παρόμοιες με του Logan δυνάμεις και της στρατιάς των μισθοφόρων που το κυνηγάει. Τα γηρατειά, δεν βγαίνουν σε πιο περήφανα από το Logan, την τρίτη προσθήκη στο franchise του Wolverine και την ένατη -και τελευταία- φορά που ο Χιου Τζάκμαν υποδύθηκε τον μονίμως ζοχαδιασμένο μεταλλαγμένο (10η εάν μετρήσουμε το cover του People στο πρώτο Deadpool). Απογυμνωμένο από τα στολίδια και τους θορύβους του είδους, το φιλμ του James Mangold δανείζεται από τους κώδικες του γουέστερν (υπάρχουν αναφορές αλλά και ολόκληρες σκηνές από το Shane) για να μας μπάσει σε έναν ανέλπιδο κόσμο όπου κυριαρχεί το μίσος και η καχυποψία, ένα τείχος χωρίζει τις ΗΠΑ από το Μεξικό και στρατιώτες κυνηγούν παιδιά-πρόσφυγες που κατευθύνονται προς τον (πάντα προοδευτικό) Καναδά.
BIRDS OF PREY (2019): Στο κάπως-sequel του Suicide Squad, η Harley Quinn (Margot Robbie) δεν μπορεί να ξεπεράσει τη χυλόπιτα απ’ τον Joker μέχρι που της έρχεται επιφοίτηση, αποφασίζει να τον βγάλει τελείως απ’ τη ζωή και το μυαλό της, γνωστοποιεί τον χωρισμό και -μαντέψτε- ανακαλύπτει πως το μισό σύμπαν της DC θέλει να τη σκοτώσει! Περισσότερο δε, ο Roman Sionis (Ewan McGregor) ένας, λεπτεπίλεπτος αλλά ευερέθιστος δανδής γκάνγκστερ που γδέρνει τα πρόσωπα των θυμάτων του, ο οποίος την αναγκάζει να του βρει ένα πολύτιμο διαμάντι που έχει κλέψει (και καταπιεί) η ανήλικη πορτοφολού Cassandra Cain (Ella Jay Basco). Στην υπόθεση εμπλέκονται ακόμα η απαξιωμένη αστυνομικός Renee Montoya (Rosie Perez), η τραγουδίστρια με τη διαπεραστική φωνή-υπερόπλο Black Canary (Jurnee Smollett-Bell) και η εκτελέστρια με τη βαλλίστρα Huntress (Mary Elizabeth Winstead) που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον υπόκοσμο. Οι πέντε γυναίκες θα συνάψουν μία ανίερη και μάλλον απρόθυμη συμμαχία προκειμένου όχι μόνο να προστατέψουν το κορίτσι που θέλει να ξεκοιλιάσει ο Roman, αλλά και να παραμείνουν και οι ίδιες ζωντανές.
ΣΤΟ NETFLIX
Extraction
O Chris Hemsworth αφήνει για λίγο το Mjölnir και πιάνει ολόκληρο οπλοστάσιο για τις ανάγκες αυτής της εξωφρενικής μεν, αλλά εξαιρετικά καλογυρισμένης και στιλιζαρισμένης, πανδαισίας δράσης, σαματά και ακραίας βίας. Ο αγαπημένος μας Thor του MCU υποδύεται έναν μισθοφόρο που αναλαμβάνει να σώσει τον γιο ενός Ινδού μεγαλέμπορα ναρκωτικών που απήχθει από τον Μπαγκλαντεσιανό ανταγωνιστή του και κρατείται στην Ντάκα. Η διάσωση γίνεται με σχετική ευκολία, δεδομένου ότι αυτοί που κρατάνε τον μικρό δεν είναι ακριβώς και Άινστάιν, όμως η φυγάδευση απ’ την πόλη (το Extraction του τίτλου) είναι μια άλλη ιστορία – βλέπετε ο ναρκωβαρόνος έχει στο payroll τον μισό μπαγκλαντεσιανό στρατό που τον στέλνει στο κατόπι τους. Το Extraction είναι ακριβώς το είδος της ανεγκέφαλης, υπερβίαιης ταινίας δράσης που θα γύριζε στα 80’s/90’s ο Stallone, o Schwarzenegger ή ο Willis (για την ακρίβεια οι δύο τελευταίοι είχαν συνδεθεί κάποια φάση με το project), όμως διασώζεται χάρη στη στιβαρή, νευρώδη παρουσία του Hemsworth που είναι απρόσμενα καλός ως αντιήρωας και τις ωμές, απίστευτα ρεαλιστικές και βάναυσες οδομαχίες που σε βάζουν στο επίκεντρο της δράσης (ειδικά το 11λεπτο μονόπλανο με ξύλο, καταδιώξεις και σκοτωμούς που επισκιάζει την αντίστοιχη σκηνή-σήμα κατατεθέν του Atomic Blonde).
Περιοδικό Down Town, τεύχος 696.
