Γρηγόρης Αζαριάδης: Η συγγραφή είναι σαν προσωπική έκρηξη αδρεναλίνης

«Τη νύχτα τα πράγματα περνάνε μέσα από έναν ευρυγώνιο παραμορφωτικό φακό και ντύνονται μ’ ένα θολό πέπλο ομίχλης.»

– Πού ακριβώς έγκειται η παραπλάνηση στο νέο σας βιβλίο; Eίναι ένα πολυεπίπεδο αστυνομικό μυθιστόρημα με έντονα στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, ένα συνεχές κι ανελέητο mind game με το μυαλό του αναγνώστη. Υπό αυτή την έννοια κι η παραπλάνηση αποτελεί αντίστοιχα ένα πολυεπίπεδο παιχνίδι μέσα στο μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας- ήρωας του βιβλίου, Ιωάννης Πατρίκιος, προσπαθεί να παραπλανήσει την ψυχολόγο- ηρωίδα του βιβλίου, Άρτεμι Βάλενταλ. Παράλληλα, ο Πατρίκιος προσπαθεί να παραπλανήσει την αστυνόμο Τρύπη και την ομάδα της. Και τελικά, ο πραγματικός συγγραφέας, ο Γρηγόρης Αζαριάδης, προσπαθεί να παίξει με το μυαλό των πραγματικών αναγνωστών.

– Τι ωθεί τον άνθρωπο στο έγκλημα; Έχοντας μιλήσει πολλές φορές και σε μεγάλο βάθος με αληθινούς (!) ψυχολόγους για τις ανάγκες των μυθιστορημάτων μου, μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι η συγκεκριμένη ερώτηση είναι πολυσύνθετη και δεν επιδέχεται απλών απαντήσεων. Εκείνο που είναι πιθανότερο είναι να προϋπάρχει μια συγκεκριμένη ψυχολογική διαταραχή, κάποια συγκεκριμένα τραύματα στην παιδική ή και εφηβική ηλικία, απόρριψη από άλλους ανθρώπους (π.χ. στο επαγγελματικό περιβάλλον ή στην ίδια την οικογένεια) και μια αλυσίδα αποτυχιών στους ίδιους χώρους. Όλα αυτά αποτελούν την «κατάλληλη» βάση που αν συνδυαστεί με ένα γεγονός/ καταλύτη που πυροδοτεί τον εγκέφαλο του διαταραγμένου ατόμου όλα να γίνονται πιθανά!

– Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να περιγράψετε βίαιες και σκοτεινές σκηνές σ’ ένα βιβλίο; Τις περισσότερες φορές δεν αντιμετωπίζω τέτοιο πρόβλημα. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά τους. Όπως λοιπόν γράφεις για την πρώτη, μπορείς να ζωγραφίσεις και τη δεύτερη. Εκείνο όμως που μου έρχεται πολύ δύσκολα είναι η περιγραφή σκληρών σκηνών ιδιαίτερα όταν πρόκειται για παιδιά. Και στον «Σκοτεινό λαβύρινθο» και τώρα στην «Παραπλάνηση», υπάρχουν δύο τέτοιες σκηνές, που πραγματικά μου δημιούργησαν πολύ μεγάλη πίεση κατά τη συγγραφή τους.

– Ποιο είναι το βασικό σας κίνητρο για να γράψετε; Τι σας προσφέρει αυτή η δουλειά; Στην ηλικία των 69 ετών κι έχοντας ικανοποιήσει το όνειρο της συγγραφής -η «Παραπλάνηση» είναι το 5ο βιβλίο μου που εκδίδεται- αυτό που ειλικρινά μένει είναι η προσωπική απόλαυση… Γουστάρω πολύ να γράφω, παθιάζομαι και ζω σ’ όλη την ένταση το ταξίδι της συγγραφής. Ας πούμε κάτι σαν προσωπική έκρηξη αδρεναλίνης.

– Τι είναι αυτό που πραγματικά αλλάζει σε μια πόλη τη νύχτα; Όπως είπα, οι άνθρωποι έχουν τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά τους. Αυτό ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό για κάθε πόλη. Φανταστείτε λοιπόν ότι τη νύχτα κυκλοφορούν, χωρίς να χρειάζονται διαβατήριο, σκοτεινοί άνθρωποι σε μια σκοτεινή πόλη. Όλα τα πράγματα περνάνε μέσα από έναν ευρυγώνιο παραμορφωτικό φακό και ντύνονται μ’ ένα θολό πέπλο ομίχλης. Άνθρωποι που θέλουν να ξεφύγουν από τους «ρόλους της ημέρας» και να πάρουν το ρίσκο να κινηθούν στα όρια νόμου και παρανομίας, άντρες και γυναίκες ευάλωτοι στις προκλήσεις και στις «περίεργες σχέσεις και συναλλαγές». Με αποτέλεσμα όλα να γίνονται πιο επικίνδυνα και κατά συνέπεια εξαιρετικά πιο γοητευτικά.

– Ο συγγραφέας οφείλει να είναι εκ φύσεως απαισιόδοξος; Όχι απαραίτητα. Υπάρχει μια κατηγορία συγγραφέων που ενσωματώνουν σε μεγάλο βαθμό το κοινωνικό σχόλιο στη συγγραφή των αστυνομικών μυθιστορημάτων. Είναι αυτοί που γράφουν το αποκαλούμενο «αστυνομικοκοινωνικό» μυθιστόρημα. Μια μεγάλη μερίδα αυτών των συγγραφέων, που προέρχεται από τον ευρέως εννοούμενο προοδευτικό χώρο, ανησυχούν σοβαρά για την πορεία της σύγχρονης κοινωνίας και διακατέχονται από μιας τέτοιας μορφής απαισιοδοξία. Κι αυτό παρατηρείται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

– Πού υστερούν οι Έλληνες συγγραφείς αστυνομικών βιβλίων από τους ξένους συναδέλφους τους; Τα τελευταία χρόνια παλεύω να σπρώξω το ελληνικό κοινό που διαβάζει αστυνομικά μυθιστορήματα στον δρόμο της συνειδητοποίησης που λέει ότι «οι Έλληνες συγγραφείς αστυνομικού δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τον μέσο όρο των αντίστοιχων Ευρωπαίων». Προσοχή, λέω τον «μέσο όρο». Και προτρέπω στο ακόλουθο τεστ. Πάρτε ένα βιβλίο Έλληνα συγγραφέα, κρύψτε το όνομα με μια αδιαφανή ταινία, διαβάστε το και μετά αποφανθείτε αν το έχει γράψει Έλληνας ή ξένος. Και τότε, ίσως όλοι πειστούμε ότι στη χώρα μας υπάρχουν αρκετοί Έλληνες συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας τα βιβλία των οποίων θα μπορούσαν να κάνουν διεθνή καριέρα.

– Τι είδους αναγνώστης είστε; Εκτός της συγγραφής αστυνομικών μυθιστορημάτων, ασχολούμαι επίμονα και με την κριτική/ ανάλυση αστυνομικών μυθιστορημάτων. Είμαι αναγκασμένος λοιπόν να διαβάζω πολλά τέτοια. Θα μπορούσα να πω ότι είμαι «σκληρός» αναγνώστης που «διαβάζει σε βάθος». Ίσως σε αυτό συμβάλλει υποσυνείδητα και η ιδιότητα του συγγραφέα. Αρκετές φορές μάλιστα χρειάζεται να διαβάσω μ’ ένα ιδιαίτερο βλέμμα, εφαρμόζοντας στο κείμενο έναν «συντελεστή επιείκειας». Αυτό νομίζω ότι είναι αναγκαίο, γιατί η οπτική του συγγραφέα διαφέρει σημαντικά από την οπτική του συνηθισμένου αναγνώστη.