«Προσπαθώ να φανταστώ το σενάριο να λαμβάνει χώρα σε μια κανονική χώρα ή έστω στην Ελλάδα. Να θέλει, ας πούμε, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη να απαλλαγεί από τη διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας και να συζητά το ενδεχόμενο υποψηφιότητας του Νίκου Δένδια! Να την ανεμίζει, μάλιστα, με τρόπο εκβιαστικό στον Σύριζα».
Τα γράφαμε τον περασμένο Γενάρη, ως (υποτίθεται) υποθετικό σενάριο. Και προσθέταμε: «Στο ΔΗΚΟ, βεβαίως, που ανήκει κάθε μεγάλη νίκη, δεν αποκλείεται να το δούμε κι αυτό». Και, ω τι έκπληξη (!), να που τελικά το βλέπουμε.
Για να πολεμήσει, βεβαίως βεβαίως, ο Νικόλας Παπαδόπουλος και το ΔΗΚΟ, το κατεστημένο. Ε, χαλάλι τότε.
Μπερδεύτηκα, πάντως, το παραδέχομαι. Ο Νικόλας κατηγορούσε τον Αναστασιάδη ότι μας οδήγησε σε «εθνικά αδιέξοδα» και επιλέγει να στηρίξει τον υπουργό, αρμόδιο να εφαρμόζει την πολιτική του Αναστασιάδη που μας οδήγησαν στα εθνικά αδιέξοδα. Τον επιλέγει γιατί, την κρίσιμη ώρα, πάλεψε λέει, δίπλα στον Αναστασιάδη, για μηδέν στρατεύματα μηδέν εγγυήσεις, παρόλο που υπουργός στις συνεντεύξεις του έλεγε ότι η θέση μας δεν είναι αυτή. Το ΑΚΕΛ, από την άλλη, που τόσα χρόνια υποστήριζε ότι ο Αναστασιάδης τα έκανε μαντάρα στο Κραν Μοντανά και πως το «μηδέν στρατεύματα μηδέν εγγυήσεις» δεν ήταν παρά το εργαλείο για τορπιλισμό των διαπραγματεύσεων, προκρίνει τον διαπραγματευτή του Αναστασιάδη που πάλεψε περισσότερο απ’ όλους για «για μηδέν στρατεύματα, μηδέν εγγυήσεις»! Κουλουβάχατα.
Καλά, γιατί δεν ανταλλάζουν; Να πιάσει το ΑΚΕΛ τον Χριστοδουλίδη που «δεν είναι η θέση μας μηδέν στρατός – μηδέν εγγυήσεις» και να πάει το ΔΗΚΟ με τον Μσυρογιάννη που αυτός ήταν που πάλεψε «περισσότερο απ’ όλους για μηδέν στρατό – μηδέν εγγυήσεις».
Αλλά όπως λέει και ο Μαρίνος Σιζόπουλος: «Δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε σε όλα». Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Αναστασιάδη ότι μας οδήγησε σε τραγικά αδιέδοξα. Και, κατά πως βλέπω, ούτε ότι υπήρξε «η πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση»!
Εβίβα κι άσπρο πάτο κι ό,τι σου παίζουν, χόρευκε.
Ομολογώ ότι βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον τις εκδηλώσεις συμπάθειας αριστερών προς την Άννα Θεολόγου, μια πολιτικό που καθόταν δίπλα στην Ελένη Θεοχάρους όταν αυτή ανήγγελλε την ίδρυση του κόμματός της, ανήμερα -καθόλου τυχαία- της 66ης επετείου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, εν συνεχεία πορεύτηκε με τον «είμαι Τασσικότερος του Τάσσου», Γιώργο Λιλλήκα, μέχρι που αντιλήφθηκε ότι το πολιτικό μέλλον εξασφαλίζεται διά του φλερταρίσματος με την αριστερά…
Δεν με εκπλήσσει, όχι πλέον. Με εξέπληξε, ομολογουμένως, όταν πριν από μερικά χρόνια, προ 2018, διάβαζα εκκλήσεις προς το ΑΚΕΛ σοβαρών υποτίθεται συντρόφων, να την κατεβάσει υποψήφια για την προεδρία! Όχι, όμως πλέον. Κακώς και τότε εκπλάγηκα…
Σαδιστική η ΕΔΕΚ, παρατείνει την αγωνία μας για το τι θα πράξει στις προεδρικές εκλογές. Εξαιρετική δύσκολη και παρακινδυνευμένη η όποια πρόβλεψή μας…
Είναι και εκείνη η δήλωση του Μαρίνου Σιζόπουλου, τον περασμένο Μάρτη, που έλεγε: «Ο υποψήφιος πρόεδρος πρέπει να είναι πρόσωπο εγνωσμένου πολιτικού κύρους, με επιβεβαιωμένη πολυθεματική εμπειρία και ικανότητα διαχείρισης σοβαρών προβλημάτων», που μας μπερδεύει…
Για το χάζι της ιστορίας και μόνο, να θυμίσουμε αυτό που γράψαμε πριν από πέντε μήνες, στις 13 Φεβρουάριου: «Στο κάδρο των προεκλογικών διεργασιών, μπήκε δυναμικά και ο Μαρίνος Σιζόπουλος -ο πιο προβλέψιμος από τους προβλέψιμους πολιτικούς αυτού του κατακαημένου τόπου. Προειδοποιώντας από τη μια ότι δεν θα γίνει ουραγός κανενός, εξαγγέλλοντας από την άλλη σειρά επαφών για να αποφασίσει αυτό που ξέρουμε ότι έχει ήδη αποφασίσει!».
Δεν ξέρω ποιος είναι ο επικοινωνιολόγος του Αβέρωφ Νεοφύτου, αλλά σιωπηλός ενδέχεται να κερδίσει περισσότερους υποστηρικτές, παρά ομιλώντας. Εμείς, θα το αντέξουμε.
Θαυμάσιο πράγμα η προεκλογική περίοδος, πάντως. Μπαίνεις κάπως και βγαίνεις αλλιώς. Άλλος άνθρωπος. Κάτι σαν τα μεντί ζενέ ένα πράγμα. Ήδη παρατηρώ τις μεταμορφώσεις. Ανθρώπους που στο καθισιό τους έτρωγαν Θεούς και Δαίμονες, να λειαίνουν και σιγά – σιγά να λεπταίνουν… Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι στο τέλος θα τους φορέσει η τρύπα του βελονιού.
Ελεύθερα, 3.7.2022.
