Ο χρόνιος μυοσκελετικός πόνος αποτελεί μια από τις πιο δύσκολες δοκιμασίες της καθημερινότητας. Ενοχλήσεις που διαρκούν μήνες – στην πλάτη, τον αυχένα, τα γόνατα – περιορίζουν την κίνηση, την εργασία και την κοινωνική ζωή. Παραδοσιακά, οι γιατροί συνιστούσαν σχεδόν πάντα απώλεια βάρους: λιγότερα κιλά σημαίνουν λιγότερη πίεση στις αρθρώσεις, άρα και λιγότερος πόνος.
Μια νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Αυστραλίας, που δημοσιεύθηκε στο European Journal of Nutrition, δείχνει ότι δεν είναι μόνο η ζυγαριά που μετράει, αλλά και το περιεχόμενο του πιάτου μας.
Στην έρευνα συμμετείχαν 104 υπέρβαροι ενήλικες, ηλικίας 25 έως 65 ετών, εκ των οποίων οι μισοί περίπου υπέφεραν ήδη από χρόνιο πόνο. Για τρεις μήνες ακολούθησαν ένα δομημένο πρόγραμμα με μείωση θερμίδων κατά 30% και στροφή σε φρούτα, λαχανικά, δημητριακά ολικής άλεσης και άπαχες πρωτεΐνες, περιορίζοντας παράλληλα επεξεργασμένα τρόφιμα, ζάχαρη και αλκοόλ.
Η ποιότητα της διατροφής τους βελτιώθηκε εντυπωσιακά – κατά 22% μέσα σε τρεις μήνες – ενώ η μέση απώλεια βάρους έφτασε τα 7,1 κιλά. Όμως το πιο εντυπωσιακό ήταν η μείωση του πόνου: από το 50% των συμμετεχόντων που ανέφεραν χρόνιο μυοσκελετικό πόνο στην αρχή, μόλις το 24% συνέχιζε να πονάει στο τέλος. Όσοι εξακολουθούσαν να έχουν ενοχλήσεις ανέφεραν ότι ο πόνος τους ήταν ηπιότερος και η ποιότητα ζωής τους βελτιωμένη.
Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι η ανακούφιση από τον πόνο δεν οφείλεται μόνο στην απώλεια κιλών. Ακόμη και όταν ελήφθησαν υπόψη το βάρος, το λίπος και η περίμετρος μέσης, όσοι ακολούθησαν τη βελτιωμένη διατροφή παρουσίασαν λιγότερο πόνο. Αυτό υποδηλώνει ότι η ποιότητα του φαγητού μπορεί να δρα ανεξάρτητα, πιθανώς μέσω μείωσης της φλεγμονής ή επηρεάζοντας τον τρόπο που το νευρικό σύστημα «διαβάζει» τα σήματα του πόνου.
Αν και οι ερευνητές τονίζουν ότι απαιτούνται περαιτέρω μελέτες – αφού δεν μετρήθηκαν βιοδείκτες φλεγμονής και δεν υπήρχε ομάδα ελέγχου – το μήνυμα είναι σαφές: ακόμη κι αν η απώλεια βάρους είναι δύσκολη, η στροφή σε μια πιο ποιοτική διατροφή μπορεί να λειτουργήσει σαν φυσικό «παυσίπονο» και να αποτελέσει σημαντικό κομμάτι της διαχείρισης του χρόνιου πόνου.
