Η Ανδρούλλα Χριστοφίδου Henriques, επίτιμος πρόεδρος της ΜΚΟ Cyprus Stop Trafficking, γράφει με αφορμή τα όσα τεκταίνονται, ακούγονται και λέγονται στον χώρο των Κεντρικών Φυλακών.
Κάποτε σε όλες τις χώρες του κόσμου –και σε πολλές ακόμα και σήμερα– οι φυλακές ήσαν χώροι βασανιστηρίων. Μετά έγινε πρόοδος και έγιναν χώροι αποκλεισμού, απομόνωσης και γενικά μόνο στέρησης της ελευθερίας. Οι «κακοποιοί» έπρεπε όχι μόνο να φυλακίζονται για προστατεύεται η κοινωνία από τις ενδεχομένως επαναλαμβανόμενες κακόβουλες πράξεις τους, αλλά και να τιμωρούνται. Και πολλές φορές να τιμωρούνται σκληρά και να υφίστανται διαφόρων ειδών ταπεινωτικές συμπεριφορές. Άλλοι καιροί, άλλες φιλοσοφίες. Σιγά – σιγά οι κοινωνίες, φιλοδοξώντας να λέγονται πολιτισμένες, κατάλαβαν ότι έπρεπε να έχουν φυλακές πιο ανθρώπινες που να είναι καθρέφτης πολιτισμού. Κατάλαβαν ότι, οι φυλακισμένοι, όταν θα είχαν εκτελέσει την ποινή τους και θα έπρεπε να ενταχθούν και πάλι στην κοινωνία, θα ήταν καλό για όλους να είχαν αποκτήσει κάποια εφόδια που θα βοηθούσαν στο καινούριο ξεκίνημα.
Η Κύπρος, δεν ξέρω για πόσα πράματα μπορεί να περηφανεύεται. Αλλά σίγουρα τα τελευταία χρόνια, από τότε που δυο γυναίκες, η Άννα Αριστοτέλους και η Αθηνά Δημητρίου, έβαλαν στόχο της ζωής τους να εξανθρωπίσουν τις φυλακές, μπορούν οι Κύπριοι πολίτες, επιτέλους, να περηφανεύονται για κάτι. Ναι, κολυμπούμε στη διαφθορά, κολυμπούμε στην υποκρισία, αλλά είμαστε περήφανοι για τις φυλακές μας που είναι οι καλύτερες της Ευρώπης. Και ιδίως για το σχολείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, πανεπιστήμιο, που λειτουργεί σε αυτόν τον χώρο που κάποτε έσπρωχνε ορισμένους να αυτοκτονήσουν.
Φαίνεται όμως ότι ορισμένοι ενοχλούνται από ορισμένες αλλαγές που ενοχλούν κάποιες παραδόσεις. Παραδοσιακά, οι φυλακές ήταν χώρος τιμωρίας και όχι αναμόρφωσης. Όπως κάποτε όχι μόνο επιτρεπόταν στους γονείς να δέρνουν τα κουτσούβελα τους, αλλά ήταν και καθήκον τους. «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο». Το ξεχάσαμε; Κάποτε, η διευθύντρια του Δημοτικού στο οποίο φοίτησα όταν ερχόταν να επιθεωρήσει τα καλώς έχοντα στην κάθε τάξη κρατούσε ένα φαρδύ κομμάτι λάστιχο και αν κάποια μαθήτρια δεν ήταν καλοχτενισμένη και δεν είχε νύχια καθαρά και καλοκομμένα, την φώναζε στην εξέδρα και μπροστά στην έντρομη τάξη (ήμασταν δευτέρα Δημοτικού) την κτυπούσε με αυτό το απαίσιο αντικείμενο. Ευτυχώς, όλα τούτα ανήκουν στο παρελθόν και κανένας υπουργός Παιδείας δεν σκέφτεται να επαναφέρει αυτού του είδους τις βαναυσότητες στα σχολεία. Γιατί ορισμένοι θέλουν σώνει και καλά να καταστρέψουν αυτό το καταπληκτικό έργο, αυτή την καταπληκτική αλλαγή που έγινε στις φυλακές; Δεν φαντάζομαι ότι ο τόσος θόρυβος γίνεται επειδή ενοχλούνται κυκλώματα.
