Ο Αντώνης Χατζηαντώνης γράφει για τη συνεχιζόμενη εισβολη των Ρώσων στην Ουκρανία και τις τελευταίες επιτυχίες του ουκρανικού στρατού…
Το να βλέπεις έναν λαό, να δικαιώνεται, μετά από έναν άνισο αγώνα, που μετά από θυσίες και αντίσταση, να διώχνει τις φασιστικές ορδές του Ρώσου εισβολέα από τα εδάφη του, είναι κάτι που πραγματικά σε συγκινεί! Μέσα στην καταχνιά, στην καθημερινή μιζέρια και τα οικονομικά αδιέξοδα, τις δυσάρεστες ειδήσεις, που καθημερινώς μάς κατακλύζουν, βλέπουμε την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων, από ένα 60% των περιοχών κοντά στην Χερσώνα και ανατολικά του Δνείπερου.
Και όπως ο κάθε βάρβαρος, αφήνει πίσω του, υποχωρώντας, μεγάλες καταστροφές, έτσι και σε αυτή την περίπτωση ο ρωσικός στρατός, φεύγοντας αφήνει πίσω του συντρίμμια… Αφήνει ένα χάος… Πληροφορούμαστε από τον Τύπο, ότι αποχωρώντας οι ορδές του Πούτιν καταστρέφουν αλύπητα όλες τις ζωτικής σημασίας υποδομές. Την παροχή νερού, τη θέρμανση, τον ηλεκτρισμό, τις επικοινωνίες.
Οι απλοί Ουκρανοί, μετά τους πρώτους ξέφρενους πανηγυρισμούς, βρίσκονται μπροστά σε μια σκληρή πραγματικότητα. Δεν έχουν φάρμακα, δεν έχουν φαγητό! Δεν έχουν ψωμί. Πού θα ψήσουν το ψωμί, όταν δεν υπάρχει ρεύμα;
Σε ένα κλίμα ενθουσιασμού όμως και με το ηθικό τους, αυτή τη φορά, δικαιολογημένα ανεβασμένο, εφόσον αυτή η νίκη προοιωνίζει και άλλες ήττες του ρωσικού στρατού, ο πληθυσμός θα αντέξει! Θα νικήσει! Γιατί οι Ουκρανοί είναι απόγονοι των γενναίων Κοζάκων. Να βλέπεις κοπέλες με λουλούδια στα χέρια να περιμένουν να υποδεχθούν και να φιλήσουν Ουκρανούς στρατιώτες, που πήραν τον έλεγχο της δεξιάς όχθης του ποταμού Δνείπερου. Τι υπέροχο θέαμα, αλήθεια! Ωστόσο, και για να μην προτρέχουμε και να είμαστε συνετοί και σοβαροί, πρέπει να σκεφτούμε κατά πόσον πρόκειται για αποχώρηση των Ρώσων, ή για στρατηγική υποχώρηση. Γιατί αν είναι μία στημένη υποχώρηση, με σκοπό την ανασύνταξη τους και την επίθεση αργότερα, αυτό θα πρέπει να μας ανησυχεί. Ακούμε ότι ο πόλεμος αυτός, δεν πρόκειται σύντομα να τελειώσει.
Θα πω και το εξής. Παρ’ όλον που, ως πρόσφυγας Κύπριος, δεν έχω λόγους να συμπαθώ τους δυτικούς και το ΝΑΤΟ, για ό, τι έκαναν στην πατρίδα μας το 1974,(περασμένα, αλλά όχι ξεχασμένα), θα μου επιτραπεί να συγχαρώ, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, για τον οπλισμό που παρείχαν στον αμυνόμενο ουκρανικό λαό. Εάν πρόκειται τα όπλα, να χρησιμοποιούνται για ένα δίκαιο σκοπό, για την απελευθέρωση εδαφών που κατελήφθησαν με παράνομο, βίαιο τρόπο, από μία επεκτατική, φασιστική δύναμη, όπως εξελίχθηκε να είναι σήμερα –και λυπάμαι που το λέω– η Ρωσία, τότε νομίζω, πως μπορούμε να συγχαρούμε αυτούς που τα προμήθευσαν. Διότι, τα έδωσαν σε έναν λαό, που αγωνίζεται να κρατηθεί και να επιβιώσει, στην γη των πατέρων του. Σ’ έναν λαό που δέχθηκε μια απρόκλητη επίθεση, από έναν παρανοϊκό δικτατορίσκο, που η έπαρση τον οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς… Όχι μόνο για την Ευρώπη, αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη.
