Χρειάστηκαν πολλά χρόνια να τα βρει με τον εαυτό του, να απασφαλίσει από τους εσωτερικούς εφιάλτες και τα ψυχικά τραύματα και να ξεκινήσει μια μεγάλη μάχη κατά των κροτίδων. Έκρυβε την αριστερή του παλάμη για 25 ολόκληρα χρόνια χρησιμοποιώντας καλτσάκι/μαντίλι, προστατεύοντας έτσι τον εαυτό του από τα αδιάκριτα βλέμματα, την περιέργεια ακόμη και την προκατάληψη του κόσμου. Ο θάνατος των γονιών του, οι οποίοι του στάθηκαν στα δύσκολα, αλλά και του αδελφού του ήταν η αιτία να ταχθεί σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια, να ωθήσει τους νέους και κυρίως τους μαθητές να μείνουν μακριά από τις κροτίδες.

Τα όσα εξιστορεί στον «Φ» για το μεγάλο εφιάλτη που άρχισε στην τρυφερή ηλικία των 15 ετών προκαλούν συγκίνηση και ανατριχίλα, την ίδια ώρα όμως στέλνουν μήνυμα σε πολλούς ότι με ένα ξαφνικό «μπαμ», η ζωή σου μπορεί να αλλάξει ρότα. Ο λόγος για τον Στέλιο Θεοφίλου, Επαρχιακό Επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης Λεμεσού ο οποίος σε ηλικία 15 χρόνων, υπέστη ακρωτηριασμό παλάμης από κροτίδα. Από το 1993 μέχρι σήμερα και κυρίως όταν πλησιάζουν οι ημέρες του Πάσχα ο ίδιος μεταβαίνει σε δεκάδες σχολεία της ελεύθερης Κύπρου, μιλώντας στους μαθητές για τα όσα εφιαλτικά βιώνει από εκείνο το πρωινό της 21ης Μαρτίου 1976 όταν ακούστηκε ένα τελευταίο δυνατό «μπαμ» που του άλλαξε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όλη του τη ζωή.

 

 

 

Ο πόνος, ο κουρνιαχτός, τα ουρλιαχτά από την τρομάρα μετά τη φοβερή έκρηξη, τα δεκάδες χειρουργεία σε Κύπρο και εξωτερικό, τα χειρουργικά κρεβάτια που έγιναν το δεύτερο του σπίτι, τα παυσίπονα που είχαν μετατραπεί σε καραμέλες για του απαλύνουν τους φρικτούς πόνους. Όλα αυτά είναι βαθιά χαραγμένα στην ψυχή του μαζί με εκείνη την εικόνα της 21ης Μαρτίου 1976.

Η μόνιμη αναπηρία αλλά προπάντων τα ψυχικά τραύματα δεν φεύγουν ποτέ όπως επίσης και το γεγονός ότι πλέον εξαρτάσαι από τους δικούς σου ανθρώπους, να σε βοηθήσουν ακόμη και στα πιο απλά πράγματα. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του, να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του μετά τον ακρωτηριασμό.

Κυριακή, 21 Μαρτίου 1976. Ο Στέλιος Θεοφίλου βρισκόταν στο δωμάτιό του όπου είχε πει στους γονείς του ότι διαβάζει, όμως αυτός ασχολείτο με τις κροτίδες του. Τον συνάρπαζαν όπως λέει οι φωτιές και οι εκρήξεις. Εκεί που κατασκευάζει την κροτίδα του, ξαφνικά σκάει στα χέρια του, μετατρέποντας ένα μικρό δωμάτιο σε βομβαρδισμένο τοπίο. Τα πρώτα δευτερόλεπτα επικρατεί το χάος αλλά όσο περνάει η ώρα, αντιλαμβάνεται τι έκανε στον εαυτό του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Στο νοσοκομείο φωνάζει στους νοσηλευτές και τους γιατρούς να τον αφήσουν να πεθάνει καθώς ο πόνος του τρυπούσε τα σωθικά. Τότε ήταν που άκουσε από το στόμα ενός νοσηλευτή το «εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα». Για ενάμιση χρόνο μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία και υποβάλλεται σε πέραν των 20 χειρουργικών επεμβάσεων με τα χειρουργικά κρεβάτια να γίνονται το δεύτερο του σπίτι. «Οι γονείς μου κατάφεραν να με πάρουν στο εξωτερικό λέγοντάς μου ότι θα γίνω καλά. Κανένας δεν σε κάνει καλά, παρά το γεγονός ότι η επιστήμη και η τεχνολογία έχει προχωρήσει, η επανόρθωση είναι ένα όνειρο απατηλό», λέει.

Όπως σημειώνει, ο κόσμος σου καταστρέφεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Τα όνειρα, οι σκέψεις οι στόχοι, όλα αλλάζουν και πρέπει και να συμβιβαστούν. «Πρέπει να βρεθούν άνθρωποι να σε στηρίξουν και να σε βοηθήσουν να αναπροσαρμοστείς για να καταφέρεις να επιβιώσεις». Το όνειρο της Αρχιτεκτονικής, το να παίζει μουσική, να αθλείται, όλα εξανεμίστηκαν μετά από εκείνο το «μπαμ».

«Πάνω στο «άππωμα» και την απερισκεψία μου, έχασα την παλάμη μου. Εγώ θα πω την αλήθεια του φρικτού ακρωτηριασμού στους μαθητές και αυτοί θα πάρουν τις αποφάσεις τους εάν θα συνεχίσουν τις κροτίδες και τις τσάκρες. Η μαγκιά είναι να έρθει κάποιος να σου πουλήσει την κροτίδα, τον ακρωτηριασμό και τον πόνο και οι νεαροί να αρνηθούν. Να του δώσουν δύο ευρώ και να πουν δεν θέλω την κροτίδα σου. Αυτό είναι η μαγκιά. Θα πρέπει να σκεφτούν ότι με το να μην αγοράσουν κροτίδες, κερδίζουν την υγεία και την αρτιμέλειά τους», σημειώνει.

Εξηγεί πως ο ακρωτηριασμός από κροτίδα είναι το χειρότερο είδος με φοβερά τραύματα και παραμορφώσεις. Από το 1993 μιλά στα παιδιά, στους μαθητές για αυτό το θέμα και ξεπλένει όπως αισθάνεται, τον πόνο και την ταπείνωση που τον κτύπησε.

Το ερωτηματικό που θα πλανάται για πάντα

Καθημερινά απευθύνει νοερά ένα μεγάλο συγνώμη στους δικούς του ανθρώπους, στους γονείς του για το κακό που τους προκάλεσε αλλά και για το κακό που έκανε στον εαυτό του. «Πάντα θα υπάρχει εκείνο το ερωτηματικό για το πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν συνέβαινε η έκρηξη από τη βλακεία που έκανα. Αν με ρωτάτε, αν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου αρτιμελή, όχι δεν μπορώ να τον σκεφτώ. Πλέον έμαθα έτσι και τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Το χέρι μου το έκρυβα, για 25 χρόνια είχα καλτσάκι/μαντήλι με την μητέρα μου να βρίσκει τρόπους να μου φτιάχνει καλτσάκια για να μην φαίνεται ο ακρωτηριασμός της παλάμης. Στα 40 μου αποφάσισα να τα βγάλω από τη ζωή μου, τότε απελευθερώθηκα από αυτήν την άγκυρα που με καθήλωνε», σημειώνει.

Ανάμεσα στα πολλά που αφηγείται αναφέρεται και στα περίεργα βλέμματα των ανθρώπων αλλά και στην άβολη στιγμή που δίνει το χέρι του για χειραψία. «Διαφέρεις από τον άλλο. Η διαφορετικότητα, η περιέργεια, η προκατάληψη που αντιμετωπίζεις, είναι τόσα πολλά, γιατί απλά είσαι ανάπηρος. Εκείνο το βλέμμα που πολλές φορές στρέφεται ασυναίσθητα εκεί στο χέρι…»

Ως εκπαιδευτικός στα σχολεία για πολλά χρόνια κάλυπτε το χέρι του με ρούχο μέχρι που αποφάσισε να το αφαιρέσει αφού οι μαθητές του διερωτώνταν τι έκρυβε. «Όταν αφαίρεσα το μαντήλι τότε ηρέμησα, ήμουν ανοικτό βιβλίο, καθαρός μπροστά στους μαθητές μου». Όπως εξηγήσει, τα παιδιά αισθάνονται άτρωτα πολλές φορές, νομίζουν ότι όλος ο κόσμος τους ανήκει και όντως τους ανήκει, ωστόσο όταν υποστείς ένα τέτοιο κακό όλο αυτό γκρεμίζεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. «Ο κόσμος σου, η ζωή σου γίνεται μαρτύριο. Αλλάζεις ρότα, κάνεις συμβιβασμούς και τα βάζεις με τον εαυτό σου».

Επισκεπτόμενος τους μαθητές στα σχολεία κάθε χρόνο, τους μιλά για ένα τρίτο πρόσωπο. Για ένα φίλο, ένα γνωστό που πέρασε από την εμπειρία του ακρωτηριασμού και δεν μπορούσε να δέσει ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του γιατί ασχολήθηκε με τις κροτίδες. «Πρέπει να αντιληφθούν ότι έχουν την υγειά τους και την αρτιμέλεια τους. Η φωτιά ή ακόμη και η έκρηξη σου δημιουργούν το αίσθημα της τέλειας κάθαρσης όμως δεν είναι έτσι, προκαλούν απίστευτο κακό».