Ο Μιχαλάκης Τσαππαρίλας από το Παραλίμνι, κάνοντας μια μικρή ιστορική αναδρομή, εύχεται να σταματήσει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Με το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου δημιουργήθηκαν δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα. Οι Δυτικές και οι Ανατολικές χώρες. Ο «Ελεύθερος κόσμος», οι «Ιμπεριαλιστές». Και οι Σοσιαλιστικές- κομμουνιστικές, «Το Σιδηρούν Παραπέτασμα». Ανάμεσα σε αυτές τις υπερδυνάμεις και τους συμμάχους τους εμφανίζεται μια νέα ομάδα χωρών, που είτε απέχτησαν ήδη την ανεξαρτησία τους, είτε αγωνιζόταν ακόμη ενάντια στους κατακτητές – αποικιοκράτες. Ήταν χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Μεσογείου. Ανάμεσα τους και Κύπρος.
Οι δύο υπερδυνάμεις προσπαθούσαν να φέρουν τους Αδέσμευτους με το μέρος τους. Οι ΗΠΑ με τη δύναμη των όπλων και την απειλή του κομμουνιστικού κινδύνου. Με προσφορά κυρίως στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας.
Η Σοβιετική Ένωση και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες προσέγγιζαν τους Αδέσμευτους με την ιδεολογία τους. Η φτώχεια και η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τους καπιταλιστές δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος για την εξάπλωση της σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Στήριζαν τους αδέσμευτους με πρακτικά μέτρα για την ανάπτυξη της οικονομίας τους. Αγόραζαν γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα. Προμήθευαν βιομηχανικό και τεχνολογικό εξοπλισμό. Κάθε χρόνο μεγάλος αριθμός νέων από τις φτωχιές αναπτυσσόμενες χώρες σπούδαζαν με υποτροφία σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες. Σε όλη τη Σοβιετική Ένωση η διδασκαλία γινόταν στα ρωσικά, που ήταν η επίσημη γλώσσα. Στα πανεπιστήμια συναντούσες φοιτητές από Λατινική Αμερική, Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Μιλούσαν όλοι ρωσικά. Ζούσαν σ’ ένα περιβάλλον φιλικό, που τους σεβόταν και κατανοούσε τη παρουσία τους. Ο Διεθνισμός στην πράξη.
Ανάμεσα σε αυτές τις χιλιάδες των φοιτητών, είχα την τύχη να είμαι και εγώ. Για αυτό και ευγνωμονώ, ευχαριστώ και αγαπώ τον σοβιετικό λαό. Ζώντας 10 χρόνια εκεί μαθαίνεις και εκτιμάς τις πανανθρώπινες αξίες της φιλίας, της ειρήνης, της αλληλεγγύης.
Ο λαός ήταν ευχαριστημένος ή τουλάχιστον δεν ήταν φανερά δυσαρεστημένος. Είχε σπίτι ζεστό τον χειμώνα, ικανοποιητικό φαγητό. Έβρισκε, έστω και με δυσκολία, τα βασικά είδη διατροφής. Στη χώρα τους ζούσαν ειρηνικά. Η πατρίδα τους είχε μεγάλες επιτυχίες στο διάστημα, στις επιστήμες, τη λογοτεχνία, τον αθλητισμό. Νίκησαν τον φασισμό, έστω και αν χάθηκαν 25 εκατομμύρια Σοβιετικοί. Αυτό τους δίδαξε να αγαπούν την ειρήνη και να μισούν τον πόλεμο. Στα παιδιά τους δίδασκαν την αγάπη και τον σεβασμό στον άνθρωπο. Γενικά ήταν φιλειρηνικοί, υπομονετικοί και περήφανοι. Πραγματικοί διεθνιστές.
Το 1991 διαλύεται η ΕΣΣΔ. Οι 15 Δημοκρατίες απέκτησαν την ανεξαρτησία τους. Στην απέραντη Ρωσική Ομοσπονδία πρώτος πρόεδρος ήταν ο Γέλτσιν. Προσπάθησε, αλλά δεν μπόρεσε να βάλει τάξη. Υπήρχε ελευθερία έκφρασης. Η υπόγεια μαφία, που υπήρχε από τον καιρό των Σοβιέτ, πήρε κεφάλι. Η διαφθορά ήταν εμφανής. Ο πλούτος της χώρας απέραντος. Πεδίον δόξης και αρπαγής λαμπρό. Ο Γέλτσιν παραιτείται και παρουσιάζει ως διάδοχο του τον Πούτιν. Γίνονται εκλογές σοβιετικού τύπου και φυσικά κερδίζει άνετα ο Πούτιν. Πολλά και σοβαρά προβλήματα χρειάζονται λύση. Τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα εργοστάσια, τα ναυπηγία, τα πετρέλαια, τα ορυχεία έπρεπε να μπουν σε νέα βάση. Να αποκρατικοποιηθούν. Αναλαμβάνει το Κρεμλίνο με επικεφαλής τον πρόεδρο Πούτιν. Έτσι ξεπουλιέται ο φυσικός πλούτος και οι κρατικές επιχειρήσεις και αρχίζει το μεγάλο φαγοπότι. Ξεφυτρώνουν οι Ολιγάρχες.
Καταλήγει όλος ο πλούτος της χώρας στα χέρια 500 ανθρώπων. Και φυσικά ανάμεσα τους ο Πούτιν. Έχει καταντήσει τη Ρωσία ένα απολυταρχικό καθεστώς. Όποιος μιλήσει μπαίνει στο στόχαστρο του. Με τη νοοτροπία του μεγαλομανή, του πανίσχυρου και με την προτροπή κακών συμβούλων εισέβαλε στην Ουκρανία. Κάποιοι του είπαν πως απλά και γρήγορα θα κατακτούσε και την Ουκρανία και θα τους έδειχνε τι εστίν Πούτιν.
Το τι συμβαίνει καθημερινά σε αυτή τη μαρτυρική χώρα, το βλέπουμε στις οθόνες μας. Εμείς, που ζήσαμε εκεί και είμαστε φίλοι με το ρωσικό και ουκρανικό λαό, δεν μπορούμε να πιστέψουμε, πως αυτός ο άνθρωπος ξεγέλασε τον φιλειρηνικό λαό του και τον παρέσυρε σε τέτοιες περιπέτειες. Δίχως να υπολογίζει τον όλεθρο και τον πόνο που σκορπά κάθε μέρα στην Ουκρανία. Μα και την απέραντη ζημιά στη Ρωσία, στα παιδιά και την οικονομία της. Δεν παραγνωρίζουμε, πως οι ηγέτες της Ουκρανίας έχουν διαπράξει σοβαρά λάθη. Όμως δεν μπορούμε με τίποτε να δικαιολογήσουμε αυτές τις θηριωδίες και τα καθημερινά εγκλήματα του Πούτιν, που με σπαραγμό ψυχής παρακολουθούμε τόσο καιρό. Τι φταίνε τα αθώα παιδιά, οι άμαχοι; Γιατί ισοπεδώνουν πόλεις και χωριά; Γιατί τόση αγριότητα και μίσος; Εκφράζουμε την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση μας στους φίλους Ουκρανούς, που αντιστέκονται και στους Ρώσους πολίτες, που εναντιώνονται στον πόλεμο. Ευχή μας να σταματήσει αυτός όλεθρος, αυτό το αίσχος όσο το δυνατό πιο σύντομα.
