Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, διερωτάται γιατί δεν μπορεί ένας άνθρωπος, της λαϊκής τάξης, να θέσει υποψηφιότητα για την Προεδρία, χωρίς να έχει κάποιο κόμμα να τον στηρίζει…
Αφορμή για το σημερινό μου κείμενο, υπήρξε ένα άρθρο του Νομικού, κ. Λουκή Λουκαΐδη, με τίτλο: «Υποψήφιοι πρόεδροι άγνωστων προσόντων». Με προβλημάτισε πολύ, η σαφήνεια και η τεκμηρίωση των όσων γράφει, με πολύ κατανοητό τρόπο, ο κ. Λουκαΐδης. Αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι είμαστε πολύ πίσω στην Κύπρο, σε αυτό το επίπεδο. Είμεθα υπανάπτυκτοι, ανώριμοι!
Και αναφέρει για παράδειγμα, ότι στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός ελέγχεται προηγουμένως, από τους βουλευτές, σε συζητήσεις και λαμβάνει μέρος, και σε πολλές άλλες διαδικασίες και πολιτικές δοκιμασίες. Άρα ελέγχεται επαρκώς, πριν αναλάβει τα ηνία του κράτους. Εδώ στην Κύπρο, αρκεί μόνο, ένας υποψήφιος, να εξαγγείλει την υποψηφιότητά του. Και μετά αναμένει, ότι κάποιο κόμμα θα τοποθετηθεί από πίσω του, για να τον στηρίξει!
Έκανα μία έρευνα στο ίντερνετ για τους τρεις βασικούς υποψηφίους.
1) Ανδρέας Μαυρογιάννης. Διετέλεσε πρέσβης στη Γαλλία, μόνιμος αντιπρόσωπος της Κύπρου στα Ηνωμένα έθνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ήταν και υφυπουργός Προεδρίας επί ευρωπαϊκών θεμάτων. Α, και διαπραγματευτής.
2) Αβέρωφ Νεοφύτου. Εκεί που έψαχνα για το βιογραφικό του, το πρώτο που μου έβγαλε το διαδίκτυο, ήταν το Πόθεν Έσχες! Όπου έλεγε, ότι έχει περιουσία 5,7 εκατομμύρια, έχει καταθέσεις 35.000 ευρώ (δηλαδή εγώ έχω.. περισσότερα από αυτόν, εδώ γελάνε) και έχει και χρέη κάπου 900.000. Διετέλεσε και υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων. Τελεία και παύλα.
3) Νίκος Χριστοδουλίδης. Το μόνο που έγραφε στο βιογραφικό του, εκτός από τις σπουδές και λοιπά, είναι ότι ήταν κυβερνητικός Εκπρόσωπος της κυβέρνησης Αναστασιάδη και υπουργός Εξωτερικών.
Πώς μπορούμε από αυτά, να κρίνουμε την αποτελεσματικότητα κάποιου; Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε, το ποιόν του ανθρώπου; Τις πραγματικές προθέσεις, ή τις ικανότητες του; Έχει δίκιο λοιπόν, ο κύριος Λουκαΐδης που λέει, ότι ανεξαρτήτως του πόσο πετυχημένη ήταν η σταδιοδρομία του, ως τώρα, πρέπει να ξέρουμε και τι χαρακτήρα έχει ο άνθρωπος αυτός.
Εγώ, τι να προσθέσω στα λόγια του καλού αρθρογράφου και νομικού; Απλά, με το απλοϊκό μυαλό μου, θα προσθέσω κάποιες παρατηρήσεις. Γιατί πάντα, πρέπει να ανήκει στην άρχουσα τάξη, ο υποψήφιος; Εδώ εξαιρείται ο μ. Δημήτρης Χριστόφιας. Τι προτείνω;
Προτού κάποιος εκδηλώσει το ενδιαφέρον του για την Προεδρία της Δημοκρατίας, να ελέγχεται από όλους εμάς τους πολίτες. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο. Ίσως, μεταξύ άλλων, να υπάρχει αξιόπιστος τρόπος, να διαπιστωθεί, ότι έχει εντελώς καθαρά χέρια. Κατά την προηγούμενη ζωή του. Από όλα τα πόστα που πέρασε. Ενδιαφερόταν για τον ανθρώπινο πόνο; Έβαζε το συμφέρον του απλού πολίτη, πάνω και από το δικό του, προσωπικό ή οικογενειακό συμφέρον; Πόσο φιλόδοξος είναι; Πόσο εκτιμά την προβολή, τη χλιδή και τα υλικά αγαθά ή την κοσμοπολίτικη ζωή που προσφέρει η θέση ενός Προέδρου;
Και διερωτώμαι, γιατί δεν μπορεί ένας φτωχός άνθρωπος, ένας οικοδόμος, ένας αγρότης, ένας εργάτης, να θέσει υποψηφιότητα για την Προεδρία, χωρίς να έχει κάποιο κόμμα να τον στηρίζει; Θα ευχόμουνα, πριν πεθάνω, να δω να εκλέγεται ένας άσημος άνθρωπος. Που δεν θα έχει τις περγαμηνές, τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά ή τα ντοκτορά, όλων αυτών που προανέφερα. Να προέρχεται από τον πυρήνα των λαϊκών μαζών. Να είναι ξεκάθαρος, να μην μπορεί να πει ψέματα, να είναι αντίθετος σε κάθε δωροληψία, δολοπλοκία.
Συγχαίρω τον κύριο Λουκαΐδη και μαζί με τις παρατηρήσεις τις δικές μου, που έκανα διαβάζοντας το εξαιρετικό του άρθρο, θα ήθελα να προβληματιστούμε όλοι.
