Ο Κυριάκος Πολυκάρπου διερωτάται τι θα συμβεί σε περίπτωση πολέμου…
Πού είναι το καταφύγιο μου, όταν ξεσπάσει πόλεμος, κ. υπουργέ της Άμυνας; Κατοικώ στην κοινότητα Πέρα Ορεινής και ως άμαχος πολίτης νοιώθω την ανάγκη να προστατευτώ σε περίπτωση πολέμου, όπως και οι άλλοι άμαχοι συμπολίτες μου.
Οι απειλές της Τουρκίας δεν πρέπει να παραγνωρίζονται ούτε και να τις αγνοούμε και με αφέλεια να πιστεύουμε ότι μια ενδεχόμενη στρατιωτική σύρραξη στο νησί μας δεν είναι δυνατή. Αυτό πιστεύαμε και το 1974, αλλά τα αποτελέσματα της τότε αφέλειας μας τα πληρώνουμε μέχρι σήμερα και ίσως θα τα πληρώνουν και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας.
Όταν η πιο φιλειρηνική χώρα του κόσμου, η Ελβετία, ξοδεύει τεράστια κονδύλια για την άμυνα και την προστασία του πληθυσμού της, κατασκευάζοντας αντιπυρηνικά καταφύγια, αποθηκεύοντας τρόφιμα και εκπαιδεύοντας τους πολίτες της για αντιμετώπιση πολέμου, ακόμα και πυρηνικού, πώς θα χαρακτηρίσουμε τους εαυτούς μας, που ενώ αντιμετωπίζουμε υπαρκτούς κινδύνους, δεν έχουμε μεριμνήσει να κατασκευάσουμε καταφύγια ή να οργανώσουμε την προστασία ολόκληρου του άμαχου πληθυσμού;
Αν γίνει μια άσκηση εκκένωσης της Λευκωσίας από τους άμαχους πολίτες, τότε θα δούμε τα χάλια μας και ίσως διορθώσουμε την κατάσταση. Σε περίπτωση όμως πραγματικού πολέμου, δεν θα μπορούμε να διορθώσουμε τίποτα. Όλοι οι δρόμοι θα μπλοκαριστούν από τους αμάχους που θα προσπαθούν να φύγουν με τα αυτοκίνητα τους, θα δημιουργηθούν ουρές αυτοκινήτων που αποτελούν εύκολο στόχο όχι μόνο για τα αεροπλάνα, ενώ από την άλλη τα στρατεύματα δεν θα μπορούν να μεταβούν στους χώρους διασποράς τους για αντιμετώπιση του εχθρού, εκτός και αν περάσουν από τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα των αμάχων.
Δεν αντιλαμβανόμαστε τις ελλείψεις και αδυναμίες μας εν καιρώ ειρήνης, αφού η προβατοποίηση του πληθυσμού ολοκληρώθηκε και το Κράτος μισοκοιμισμένο κάνει σπασμωδικές κινήσεις. Οι πολίτες χρειάζονται προστασία και καθοδήγηση σε κρίσιμες ώρες. Δυστυχώς, δεν τις έχουν, δεν γνωρίζουν και θα προκληθεί πανικός με τους πρώτους πυροβολισμούς. Η ενημέρωση για το πού θα πάει ο καθένας και τί θα κάνει, θα πρέπει να γίνει από τώρα ώστε ο καθένας να γνωρίζει το ρόλο του. Δυστυχώς, όμως…
