Ο Α. Χατζηαντώνης, θέτει κάποιους προβληματισμούς για τη στάση του Ιούδα του Ισκαριώτη.
Το έναυσμα για το σημερινό μου κείμενο, μού το έδωσε μία συζήτηση, με τον καθηγητή Φυσικής, φίλο μου, Χρήστο.
Λόγω και των ημερών, η συζήτηση περιεστράφη γύρω από την Ανάσταση τού Ιησού και τα συναφή με αυτό, ερωτήματα. Σε κάποιο μέρος της συζήτησης, ο φίλος μου, μού λέει: «Ο Ιούδας είναι παρεξηγημένος Αντώνη. Υπήρξε, ο πιο πιστός Μαθητής!» Στην ερώτηση μου, από πού εξάγεται αυτό, μού απήντησε: «Δεν πήγε και αυτοκτόνησε, μετά την πράξη του; Δεν επέστρεψε τα λεφτά, τα τριάκοντα αργύρια, και πήγε και κρεμάστηκε από μία συκιά; Αυτό, τί δείχνει; Δείχνει ότι μετάνιωσε, ή, επέτρεψε μου να πω, θυσιάστηκε, για τον Διδάσκαλο του…!» Σκέφτηκα λοιπόν, να ερευνήσω την περίπτωση του Ιούδα.
Ο Ιούδας Σίμωνος Ισκαριώτης, ήταν ο μόνος εκ των μαθητών του Ιησού, που δεν προερχόταν από την περιοχή της Γαλιλαίας. Πριν εισέλθει στον Μαθητικό κύκλο, ανήκε σε κίνημα, ζηλωτών Ιουδαίων.
Κάτι που δεν γνωρίζαμε οι περισσότεροι, είναι και το γεγονός ότι, το 1978 στην κεντρική Αίγυπτο, μετά από εκσκαφή χωρικών, βρέθηκε κάτι, που χαρακτηρίζεται ως Ευαγγέλιο του Ιούδα. Ένας αρχαίος κώδικας, γραμμένος στα Κοπτικά. Το Ευαγγέλιο αυτό, απηχεί τις γνωστικές αντιλήψεις της εποχής.
Στο πρώτο μέρος που διασώζεται, μιλά για τις σχέσεις του Ιησού με τους μαθητές Του. Το άλλο μισό, αναφέρεται στο κοσμολογικό κομμάτι. Παρουσιάζει δηλαδή, μία εικόνα άκρως αντιβιβλική, που συνάδει με τα γνωστικά πρότυπα.
Στο πρώτο λοιπόν μέρος, ο Ιούδας, παρουσιάζει τον Ιησού, ως έναν διαφορετικό άνθρωπο. Ως έναν ευφυολόγο, που αρνείται τον ρόλο που εκπροσωπούσε στη γη, δηλαδή τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Χρονολογήθηκε, κατά τον γ’, ή δ’ αιώνα μετά Χριστόν.
Ας δούμε όμως, τι λένε οι διάφοροι πατέρες της Εκκλησίας μας, για το ασύλληπτο αυτό νόημα της μετανοίας.
«Η αληθινή μετάνοια, είναι αρχή, μέση και τέλος, της εν Χριστώ, πνευματικής ζωής μας» λέγει ο Γρηγόριος Παλαμάς. Ο δε Άγιος Βασίλειος αναφέρει: «Όλος ο ανθρώπινος βίος, είναι προς μετάνοια».
Αν δε, ανατρέξουμε εις τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό, θα τον δούμε να γράφει: «Η μετάνοια, είναι η επάνοδος, από το παρά φύσιν, στο κατά φύσιν.¬
Στο θέμα αυτό όμως, αναφέρεται και ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος. «Πάσα μετάνοια γινομένη, άνευ της προαιρέσεως, ούτε χαράν περιέχει, ούτε λογίζεται αξία ανταμοιβής.» (Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος Λ’, σελ. 111).
Έτσι είναι λοιπόν τα πράγματα; Μήπως έχουμε παρεξηγήσει τον ρόλο τού Ιούδα; Οι υπόλοιποι Μαθητές, υπήρξαν άμεμπτοι; Ο Θωμάς, δεν υπήρξε άπιστος; Δεν ζήτησε να βάλει τον δάχτυλον, επί τον τύπον τών ήλων;
Αλλά, και ο Πέτρος. Δεν Τον απαρνήθηκε τρεις φορές; Γνωρίζουμε το: «Πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με.»(Ματθ. 26:34).
Το θέμα είναι πολύπλοκο και χρήζει έρευνας και θεολογικής ανάλυσης. Εγώ γνώστης Θεολογίας, δεν είμαι.
Απλά, ως συνηθισμένοι άνθρωποι, αντιλαμβανόμαστε ότι εάν κάποιος μετανοήσει πραγματικά για τις πράξεις του, πρέπει να συγχωρεθεί.
Το θέμα είναι, πώς θα διαπιστώσουμε ότι είναι πραγματική η μετάνοια του, και όχι επίπλαστη, ή επιφανειακή. Προς επίτευξη κάποιου οφέλους, ή κέρδους.
