Η Κυριακή Κοντοπύργια, φοιτήτρια από την Ελλάδα που σπουδάζει στην Κύπρο, γράφει για τα περιστατικά βίας και δολοφονιών κατά των γυναικών.
Καλησπέρα σας!
Ονομάζομαι Κυριακή Κοντοπύργια και ειμαι αναγνώστρια της εφημερίδας σας εδώ και αρκετό καιρό.
Ούσα πολίτης Ελλάδος που σπουδάζει στην Κύπρο, τυχαίνει να παρατηρώ τα απανωτά περιστατικά βίας και δολοφονιών που -αν και έχουν μεσολαβήσει αρκετά «επιτυχημένα» φεμινιστικά κινήματα μέχρι σήμερα- εξακολουθούν να θρέφουν στις γυναικες τον φόβο και το «άδικο» για μια θέση στον κόσμο, που μας χαρίζεται από γεννησιμιού μας. Για μια θέση κρυμμένη κάτω από ένα ταβάνι που το διασχίζουν αντρικές σόλες. Για μια θέση που δεν τη διαλέξαμε και που απ’ ό,τι φαίνεται έχουμε δρόμο ακόμη, για να μπορέσουμε να αποποιηθούμε.
Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι καζάνι που βράζει όσον αφορά το ζήτημα των γυναικοκτονιών. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι το συγκεκριμένο ζήτημα απλώνει τα πλοκάμια του και σε άλλες χώρες κι ότι «φλερτάρει» με τα όρια της οικουμενικότητας.
Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε με αφορμή έναν ακόμη θάνατο, μια γυναικοκτονία. Μπορεί να αναγράφεται ένα μονάχα όνομα, αυτό της νεαρής Καρολάιν, η οποία δολοφονήθηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε από τον, υπεράνω πάσης υποψίας, σύζυγό της, ωστόσο, αφορά σε όλες τις γυναίκες που πλήρωσαν και που πληρώνουν καθημερινά το τίμημα του φύλου τους.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο σας.
Με εκτίμηση (και με την ελπίδα, ότι κάποια στιγμή η σελίδα, που έχει κολλήσει, εδώ και χρόνια, στις άκρες των δαχτύλων μας, θα γυρίσει και θα μπορέσουμε επιτέλους να μιλήσουμε, χωρίς να μασάμε τα λόγια μας, για ισότητα).
