Ο Νίκος Τινής γράφει για το δικαίωμα του πολίτη στην πληροφόρηση.
Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. “Η διαρροή απορρήτων εγγράφων στα ΜΜΕ (αναφαίρετο δικαίωμα του λαού στην πληροφόρηση) επιβαρύνει τους κυβερνώντες και όχι τους κυβερνώμενους.”
Είναι δικαίωμα του λαού να έχει πρόσβαση στην πληροφόρηση, ιδιαίτερα σ’ αυτήν που αφορά το μέλλον του. Η απαγόρευση της έκφρασης, της σκέψης, της ελευθερίας του Τύπου, είναι κηδεμόνευση του συστήματος της δημοκρατίας, λογοκρισία, αποτελεί όχι μόνο κίνδυνο του ευρωπαϊκού και αμερικανικού τρόπου ζωής, αλλά καταπατά την ελευθερία του ανθρώπινου πνεύματος και της έκφρασης, χωρίς απειλές και εκβιασμούς για την εξάσκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που κατακτήθηκαν με κόπους και ανθρώπινες θυσίες.
Τα “ΤΟΚ ΣΟΟΥ” της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας είναι κάπως διαφορετικά στην Κύπρο. Εδώ οι πολιτικοί αναμένουν βολικές ερωτήσεις και θυμώνουν ακόμη και όταν σπανίως στριμώχνονται, απαντούν με μισόλογα παρελθοντολογώντας, π.χ. η Πόλις εάλω ή θυμούνται την ΕΟΚΑ Β και δέχονται μόνο προετοιμασμένες ερωτήσεις.
Για τα ΜΜΕ, ο ρόλος τους είναι η διαφάνεια, η αναζήτηση της αλήθειας, υποστηρίζοντας τους κυβερνώμενους και όχι τους κυβερνώντες, είναι δικαίωμα του λαού να γνωρίζει την αλήθεια, απαιτεί περισσότερη διαφάνεια που αφορά το καθεστώς της πραγματικής ιδιοκτησίας τους, και όσον αφορά το ΡΙΚ δεν θα πρέπει να εξαρτάται άμεσα ή αποκλειστικά από την οικονομική υποστήριξη της εκτελεστικής εξουσίας, εάν αυτό πιθανόν δημιουργήσει σχέση εξάρτησης.
Γενικά, τόσο στον Τύπο όσο και στα τηλεοπτικά κανάλια, απουσιάζει η διερεύνηση γεγονότων, δηλαδή η ερευνητική δημοσιογραφία, το ξεσκέπασμα σκανδάλων, της διαφθοράς, ιστορικών γεγονότων κ.λ.π. (Δύο φορές έγραψα για “φιάσκο” του αεροδρομίου του 1978 και κανείς δημοσιογράφος δεν του έδωσε σημασία για να μάθει την πλήρη αλήθεια). Σκεφτείτε κύριοι δημοσιογράφοι αν η “POST” δεν ξεσκέπαζε το σκάνδαλο “WATERGATE” και μυστικά του βρώμικου πολέμου του Βιετνάμ, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ δεν θα κατοχύρωνε εκ δευτέρου το δικαίωμα του πολίτη στην ελευθερία του λόγου και στην πληροφόρηση.
Είναι γεγονός ότι η αλήθεια τρομάζει τους όποιους κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και τους επίδοξους επιγόνους τους.
Είναι γεγονός επίσης ότι ο Τύπος ως τέταρτη εξουσία μπορεί να καθορίσει την πολιτική που θα ακολουθήσει όσον αφορά το πολιτικό σκηνικό αυτής της χώρας. Όμως σε μια χώρα, όπως η Κύπρος, που είναι ημικατεχόμενη, ο Τύπος δεν πρέπει και δεν έχει το δικαίωμα της διάδοσης ψευδών ειδήσεων ή χρηματοδοτήσεων από ανεξέλεγκτες πηγές, ή καλλιέργεια ψευδαισθήσεων. Οι πολίτες πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς.
Δυστυχώς η ελευθεροτυπία δέχεται μεγάλα κτυπήματα όχι μόνον σε δικτατορικά καθεστώτα αλλά και σε δημοκρατίες. “Πετάει μια βλακεία ο αρχηγός και αμέσως τα παπαγαλάκια στα ΜΚΔ εμφανίζονται να επαναλαμβάνουν, υπεραμυνόμενοι της ελευθερίας της έκφρασης κάποιου, στερώντας το δικαίωμα άποψης των άλλων.”
