Του Κατακλυσμού σήμερα και στις γειτονιές της Λεμεσού στα χρόνια του εβδομήντα γινόταν χαμός και επικές μάχες με τα νεροπίστολα, τις αυτοσχέδιες μηχανές κατάβρεξης, πλαστικά Εύρηκα, που γίνονταν εύκολα μικροαυτόματα όπλα νερού, σίκλες δανεικές, φούσκες νερού και κάτι τιμαλφή οπλοπολυβόλα νερού μέιτ ιν Ταϊβάν που εισήγαγαν στις νερομάχες οι πάμπλουτοι μεγάλοι της γειτονιάς.
Περί τις δέκα η ώρα ήτο ορισμένη η μάχη ανάμεσα στις δυο γειτονιές της οδού Τροόδους. Οι διμοιρίες της δυτικής χωράφας, της χωράφας του Καθητζιώτη θα αντιμετώπιζαν το στράτευμα της ανατολικής χωράφας των Ρίζων. Ονομάζοντο έτσι από το παρατσούκλι του δυναμικού αλλά όχι πολύ υψηλού αρχηγού τους.
Εκείνη τη χρονιά 1977 ή 1978, νικήσαμε κατά κράτος τους Ρίζους. Είχαμε εθνικοποιήσει από το βράδυ ένα μαύρο λάστιχο πιέσεως, λάφυρο στην αυλή της Τροόδους 22 από την αστραπιαία φυγή των Άγγλων γειτόνων προ του πραξικοπήματος και της εισβολής. Το πρωί πείσαμε την κυρία Άντρη να επιτρέψει την άνοδο του Αντώνη του Βλάσκου στην ταράτσα του σπιτιού, απέναντι από τη διασυνοριακή γραμμή πυρός τραβηγμένη με κιμωλία από τον Άντρο ή τον Σώλο. Δόθηκε το σύνθημα και οι Ρίζοι έκπληκτοι μας έβλεπαν να υποχωρούμε αργά και τακτικά, πράγμα παράδοξον για τους… γιναξίες της χωράφας του Καθητζιώτη που είχαν φοβερή ομάδα ποδοσφαίρου και τον μακράν καλύτερο αμυντικό τον Χριστάκη τον ματσουκάρη, κατόπιν παίκτη της Α κατηγορίας.
Ενώ ο νεροριπές έπεφταν σποραδικά και ο Γιώρκος ο Ρίζος ετοιμαζόταν να θριαμβεύσει επιδεικτικά, οδηγώντας μας στη χωράφα, σημείο της ήττας μας, δέχτηκε πρώτος την πολυμήχανον ψυχρολουσίαν πιέσεως από το νεροβόλο λάστιχο ταράτσας πιέσεως. Παρά τους φόβους μας ο Χριστάκης ο μικρός δεν τα έχασε, άνοιξε ακριβώς στην ώρα που έπρεπε τη βρύση και ο άσος στο σημάδι Αντώνης ο ποδοσφαιριστής, ονομαζόμενος και Σκουφάρης διάλυσε την παράταξη πυρός της ανατολικής γειτονιάς καταβρέξας αυτούς εκ των πανύψηλων μετόπισθεν.
Η νίκη ήταν θριαμβευτική με χαρακτηριστικά σούπι λούμι, μπαμπεσιάς, αιφνιδιασμού και ακραίου νερομυδραλιοβολισμού. Το απόγευμα εις την συνάντηση του επιτελείου εις την χωράφαν μας απενεμήθη παράσημον επαίνου –χρυσόν εις τον Αντώνη και αργυρόν εις εμέ– διά την ευρηματικήν τακτικήν της λάστιχας πιέσεως καθώς και εις τον Χριστάκην τον μιτσήν που ήτο πλέον ροτσής διά την ψυχραιμίαν του. Οι Ρίζοι εχάθησαν από το προσκήνιο για δυο-τρεις ημέρες ενώ ακόμη και σήμερον όταν συναντηθούν μέλη της παλαιάς συμμορίας της μυθικής μας χωράφας γελούν για την επική εκείνη νίκη και τη θρυλική πλέον γκάφα των πολυμήχανων Ρίζων.
Ήτο τα έτη της ηρωικής προσφυγιάς, της ανδρείας, της φτώχειας και μιας χαράς ατίμητης, παραδοσιακής, πλούσιας, με τα ππατσιαρισμένα κοντοπαντέλονα τα τριών ετών, φλι φλο τσιαρίκια και τις φανελλούες τις ξιμάσχαλες ή τις κοντομάνικες, δεύτερο, τρίτο φόρημα ευτυχίας και χαρμολύπης.
Άτε γεμάτα τα νεροπίστολα τα εύρηκα. Γιαννάκη το λάστιχον τζιαι τα μμάθκια σου. Τζιαι ένα συγγνώμην στην χωράφα των Ρίζων για την κλάππαν. Η μέρα το είσιεν. Σιερετώ σας ούλλους τζιαι συγχωράτε μου, πον σας αφήνω ήσυχους εις το παρόν τζιαι στην ησυχίαν σας.
