Ο Χριστόδουλος Γ. Παχουλίδης αναφέρεται στον «Μείζονα πάντων», τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή Του Κυρίου.
Οι αιώνες της μεγάλης αναμονής τελείωσαν. Το πλήρωμα του χρόνου έφθασε. Όλες οι προφητείες αρχίζουν να πραγματοποιούνται και η τάξη των προφητών αναμένει τη συμπλήρωσή της, με τον τελευταίο, αλλά «Μείζονα πάντων», τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή Του Κυρίου. Έργο του αποκλειστικό ήταν, να ετοιμάσει ψυχικά τον περιούσιο λαό του Θεού, για να δεχθεί τον «Μεγάλον Αναμενόμενον», τον Λυτρωτή Ιησού. Μεγάλο και  υψηλό το έργο του. Γεμάτο όμως από δυσκολίες ανυπέρβλητες. Είχε να κάνει με έναν λαό περήφανο και σκληροτράχηλο. Έναν λαό που έμεινε ασυγκίνητος στα κηρύγματα των άλλων προφητών και γέμισε με απογοήτευση τον θεόπτη Μωυσή, τον ζηλωτή Ηλία και τον μεγαλοφωνότατο προφήτη Ησαΐα. Έναν λαό που έβαψε τα χέρια του στο αίμα των απεσταλμένων του Θεού. Για να ανταποκριθεί σ’ αυτό το έργο, έπρεπε να έχει μεγάλο απόθεμα δυνάμεων. Και αυτό το είχε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, γιατί το Άγιο Πνεύμα πλημμύριζε την ύπαρξή του «εκ κοιλίας μητρός» και η υποταγή του στο θέλημα του Θεού ήταν απόλυτη. Γιατί ο Ιωάννης ήταν θαρραλέος. Κανένα δεν κολάκευε, σε κανένα, που παράβαινε το θέλημα του Θεού, δεν χαριζόταν και δεν ήθελε να  αρέσει. Άτρομος και εναντίον του δημοσίου σκανδάλου του Ηρώδη Αντύπα, στιγμάτιζε τη φαύλη ζωή του, με την γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου και καλούσε τον λαό να μείνει μακριά  από τέτοιο επαίσχυντο παράδειγμα (Λουκ.γ’ 19). Η έρημος αντιλαλούσε το κήρυγμά του: «Μετανοείτε, ήγγικεν η βασιλεία των ουρανών…» (Ματθ. γ’ 2).
Η καταπληκτική αποδοχή του από τον απλό λαό, δεν τον θάμβωνε. Η έρημος είχε νεκρώσει κάθε απόκλισή του προς τη ματαιότητα. Είχε πλήρη συναίσθηση, ότι αυτός είναι ο δούλος, και όχι ο Δεσπότης. Ο λύχνος και όχι  ο Ήλιος. Ο πρόδρομος, και όχι ο Μεσσίας. Συνεχώς σμίκραινε τον εαυτό του και διακήρυττε, ότι δεν είναι άξιος, ούτε και τα κορδόνια των υποδημάτων του Μεσσία Χριστού να λύσει (Μαρκ α’,7). Πόθος του και προσευχή του ήταν ο Χριστός να κατακτήσει όλων τις καρδιές, αυτός δε, να μείνει στη γαλήνη της αφάνειας. «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι», καθημερινά διακήρυττε.
Το πέρασμα του Ιωάννη του Προδρόμου και Βαπτιστή του Χριστού, σημάδεψε  την ιστορία και με τα πιστεύω και το αίμα του κέρδισε τόσα ονόματα, γεμάτα δόξα και μεγαλείο: Πρόδρομος, Βαπτιστής, Μέγιστος των προφητών, «Μείζων εν γεννητοίς γυναικών», «Ένσαρκος Άγγελος». Μένει για όλους τους λαούς ο αιώνιος και ασάλευτος δείκτης προς τον Χριστό!
Μορφές σαν τον Ιωάννη τον Πρόδρομο λείπουν πολύ από την εποχή μας. Το νιώθουμε! Το ζούμε!