Καλά περνούσαμε (εκτός από τη μικρή Μαρία, τα ξαδέλφια της και όσους έτσι κι αλλιώς απέχουν από την επικαιρότητα). Ταμπουρωμένοι στα καταφύγια, νίπταμε τας χείρας κάπου 25 φορές την ημέρα, μιλούσαμε μεταξύ μας ανταλλάσσοντας συνταγές κι ότι πιο βαθυστόχαστο είχαμε να πούμε ήταν πως πλένεις τα ζαρζαβατικά κι άλλα τινά. Ακούγαμε ευλαβικά τον Κωστρίκη, ξεχάσαμε τον Ερντογάν και τις απειλές του, ξεχάσαμε και τους δικούς μας πολιτικούς, οι οποίοι στην αρχή είπαν να ενσωματωθούν στο νέο περιβάλλον αλλά γρήγορα κατάλαβαν πως δεν υπήρχε χώρος και μετακινήθηκαν στα μετόπισθεν. Κι άμα θέλαμε να ξεφύγουμε, παρακολουθούσαμε τη γιαγιά Ζαφείρω από τους Άγαμους Θύται και την Κυπρία πεθερά, αναμένοντας τη 12η του μήνα που θα μας έμβαζε το επίδομα η κυρία Ζέτα (που παρεμπιπτόντως, διαβάζοντας τα διατάγματα, μάθαμε πως το Ζέτα βγαίνει από το Γεωργία – Ζορζέτα ίσως).
Και λίγο πριν συνηθίσουμε στα εμβάσματα και πέσουμε για τα καλά σε νιρβάνα, κηρύχθηκε η λήξη της καραντίνας. Από τη μια το μαλλί που άσπρισε, από την άλλη το θερμόμετρο που ανέβαινε κι οι παραλίες που ανέμεναν, από την άλλη η μικρή Μαρία που ήθελε να συναντήσει τα ξαδέλφια της, μας είπαν «βγείτε από τα καταφύγια κι αρχίστε να ξοδεύετε». Μαζί με μας όμως, τον άμαχο πληθυσμό, βγήκανε κι οι στρατηλάτες που τόσο καιρό ήτανε σε αδράνεια. Το σύνθημα της επανεκκίνησης έδωσε ο ίδιος ο Πρόεδρος, προσπαθώντας να εξοστρακίσει τον Γενικό Ελεγκτή, ο οποίος επέζησε της πανδημίας. Το ΔΗΚΟ κήρυξε αντάρτικο στην κυβέρνηση, με τον Αβέρωφ να μας πληροφορεί πως «ο Νικόλας δεν έχασε ποτέ όσες φορές συνεργαστήκανε». Στην ΕΔΕΚ αναζωπυρώθηκαν παλιά μίση και πάθη μεταξύ Σιζόπουλου και Παπαδάκη. Ο πάλαι ποτέ προεδρικός υποψήφιος Σταύρος Μαλάς μοιράστηκε μαζί μας τη σκέψη του περί αναγκαιότητας μιας νέας αριστεράς (κι η αλήθεια είναι πως δεν διαφωνούμε). Λιλλήκας και Θεοχάρους προσπάθησαν να τα φτιάξουν, αλλά πολύ γρήγορα αντελήφθησαν πως δεν ήταν παρά μια παρόρμηση λόγω κλεισούρας, ο Περδίκης ανακάλυψε πως περνούσε καλά στα μετόπισθεν και σκέφτηκε να παραμείνει, το ΕΛΑΜ τράβηξε κατά Χλώρακα μεριά για να φυλάει Θερμοπύλες μην πέσει η κοινότητα στα χέρια των ξένων, ο Νουρής θέλει να εισαγάγει τη διαδικασία του αυτόφωρου, ΑΚΕΛ – ΔΗΣΥ και στη μέση ο αρχηγός της Αστυνομίας παίζουν την κολοκυθιά, και εμείς δεν είμαστε πια σίγουροι τι είναι πιο θανατηφόρο: ο ιός ή τα υποκείμενα νοσήματα;
Νίκαρε, γίνεται να φέρεις πίσω την καραμπίνα; Κι ας κακοφανεί στη μικρή Μαρία. Όταν μεγαλώσει θα καταλάβει.
