Για να πω την αμαρτία μου υπάρχουν αρκετά πράγματα που μου άρεσαν κατά τη διάρκεια του κοινωνικού αποκλεισμού. Κατ’ αρχάς ήταν ωραίο που γίναμε πιο άνθρωποι –έστω και εξ αποστάσεως. Χαμογελούσαμε και δείχναμε κατανόηση. Βλέπαμε οικογένειες να περπατούν στις γειτονιές, δεν ακούγαμε συνεχώς το βουητό των αυτοκινήτων. Ίσως όσοι μεγαλώσαμε σε χωριό να μας αρέσει αυτή η πιο ήσυχη κατάσταση, δεν ξέρω. Και μακάρι αυτές οι συνήθειες που υιοθετήσαμε αναγκαστικά, να συνεχιστούν. Έστω στον πιο περιορισμένο ελεύθερο χρόνο που θα έχουμε λόγω της επιστροφής στην εργασία, να διατηρήσουμε κάποιες από τα όμορφα ήθη που υιοθετήσαμε. Αν και τις τελευταίες μέρες παρατήρησα κάθετη μείωση στους πεζούς, στους ποδηλάτες, στις περαστικές κουβέντες.
Επίσης, στις ίδιες βίαιες αλλαγές προσαρμοστικότητας στα επαγγελματικά και επιχειρησιακά ελπίζουμε να τις δούμε να συνεχίζονται έστω κι αν θεωρητικά επιστρέφουμε στην ομαλότητα.
Δεν είναι άσχημη η εξ αποστάσεως εργασία ή το ευέλικτο ωράριο. Μπορεί και να είναι πιο αποδοτική και να αποφέρει μεγαλύτερη παραγωγή και την ίδια ώρα να εξοικονομεί χρόνο, χρήμα και ενέργεια από τον εργαζόμενο.
Πρέπει επίσης να συνεχιστεί η εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων των πολιτών μέσω των ψηφιακών καναλιών. Σε δημόσιες υπηρεσίες, σε τράπεζες, οπουδήποτε πρέπει να πληρώσουμε. Δεν χρειάζονται οι άσκοπες μετακινήσεις, η αύξηση της κίνησης στους δρόμους, οι ουρές στα καταστήματα για πράγματα που μπορούν να γίνονται εξ αποστάσεως.
Ας μην ξεχνάμε πως ο κορωνοϊός είναι πιθανόν να επιστρέψει μετά το καλοκαίρι και τα μέτρα αποστασιοποίησης να επιστρέψουν το ίδιο αυστηρά μαζί του. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για ένα τέτοιο ενδεχόμενο ώστε να μην τρέχουμε τελευταία στιγμή, απλώς για να ξεκινήσουμε ξανά από την αρχή. O κορωνοϊός ανέδειξε αδυναμίες και εξανάγκασε σε αλλαγές που για χρόνια αναβάλλονταν ή έμεναν στο συρτάρι, ας μην ξαναμπούν πίσω στο συρτάρι με την πρώτη χαλάρωση. Ο δρόμος για επιστροφή στην κανονικότητα είναι μακρύς και δεν καλύπτεται με πισωγύρισμα.
