Σε φάση ανοιχτής κρίσης έχει εισέλθει η αντιπαράθεση Ισραήλ–Ιράν, με την αστραπιαία ισραηλινή αεροπορική επιδρομή της 13ης Ιουνίου να φέρνει το γεωπολιτικό ρίσκο του Περσικού Κόλπου από τη σφαίρα της έμμεσης έντασης στο πεδίο της ευθείας σύγκρουσης. Η άμεση επίπτωση ήταν η ανατίμηση του Brent σχεδόν κατά 10% ενδοσυνεδριακά, στα 76 δολάρια/βαρέλι, όμως τα ισχυρότερα σήματα ήρθαν από τις ναυλώσεις και τα ασφάλιστρα κινδύνου πολέμου.
Αναλυτές του ναυλομεσιτικού οίκου Xclusiv Shipbrokers αναφέρουν: «Το Στενό του Ορμούζ, τεχνικά παραμένει ανοιχτό, ωστόσο η συμπεριφορά των ναυλωτών καταδεικνύει αντίθετα: η «στενωπός» των 21 ναυτικών μιλίων θεωρείται πλέον, στην πράξη, ημι-κλειστή.
Τα ασφάλιστρα κινδύνου πολέμου αποκαλύπτουν το μέγεθος της αναταραχής. Ένα άμεσο δρομολόγιο VLCC Ras Tanura–Ningbo, το οποίο στις 13 Ιουνίου ασφαλιζόταν προς 0,25 δολ./βαρέλι, την επόμενη ημέρα κοστολογήθηκε μεταξύ 0,70 και 0,80 δολ./βαρέλι, με τις ρήτρες ακύρωσης εντός 96 ωρών να γίνονται πλέον στάνταρ. Τα ναύλα για φορτώσεις Ιουλίου στη διαδρομή TD3C ανέβηκαν άμεσα κατά οκτώ μονάδες στους WS 65, ενώ η μεταφορά προϊόντων με LR2 από την Αραβική Χερσόνησο προς το Ηνωμένο Βασίλειο πλέον περιλαμβάνει προσαύξηση 600.000 δολαρίων για επιλογή πλεύσης μέσω του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας.»
Οι πλοιοκτήτες VLCC απαιτούν πλέον προκαταβολές επί των ναύλων, ενώ αρκετές ναυλώσεις για τον Ιούλιο έχουν επαναδιαπραγματευθεί ακόμη και εν πλω, καθώς οι margin calls υπερβαίνουν τα spot rates.
Οπως επισημαίνουν οι αναλυτές η κατάσταση είναι ακόμα πιο κρίσιμη στο υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG). Όλο το LNG του Κατάρ—που αντιστοιχεί στο 18% της παγκόσμιας προσφοράς—και οι αυξανόμενοι όγκοι των ΗΑΕ διέρχονται μέσω του Ορμούζ. Η Κίνα βασίζεται σε αυτά τα φορτία για 26,9 εκατ. τόνους ετησίως, δηλαδή για το ένα στα τέσσερα φορτία της. Οποιαδήποτε διακοπή στις ροές θα ωθήσει τους αγοραστές του Ειρηνικού να «σαρώσουν» την Ατλαντική λεκάνη, οδηγώντας το Japan-Korea Marker (JKM) από τα ήδη υψηλά 12,8 δολ./MMBtu στα μέσα των 10 δολαρίων. Οι χρεώσεις μεταφοράς LNG Μέσης Ανατολής–Ιαπωνίας με σύγχρονα dual-fuel πλοία φθάνουν πλέον τις 110.000 δολάρια/ημέρα.
Παρά το γεγονός ότι οι υποδομές παραμένουν άθικτες και η Τεχεράνη δηλώνει ότι οι αγωγοί λειτουργούν κανονικά, η αγορά προεξοφλεί το χειρότερο. Σύμφωνα με ανάλυση της Xclusiv Shipbrokers, ένα ενδεχόμενο κλείσιμο του Ορμούζ διάρκειας δύο εβδομάδων θα απέσυρε από την αγορά περίπου 6 εκατ. βαρέλια την ημέρα (αργό και προϊόντα), ρίχνοντας τα αποθέματα των χωρών του ΟΟΣΑ κάτω από τον μέσο όρο πενταετίας εντός έξι εβδομάδων και ενδεχομένως οδηγώντας το Brent κοντά στα 90–95 δολάρια, με παράλληλη έκρηξη στα ναύλα όλων των τύπων.
Η ένταση ξεφεύγει από τα στενά γεωγραφικά όρια του Κόλπου. Η ιαπωνική Mitsui O.S.K. εξέδωσε προειδοποιήσεις ασφαλείας για το σύνολο του στόλου της, ενώ το UKMTO καταγράφει αυξημένη δραστηριότητα ταχυπλόων και drones που ενδέχεται να πλήξουν και πάλι τις θαλάσσιες αρτηρίες της Ερυθράς Θάλασσας.
Το Ιράν, βέβαια, δύσκολα θα κλείσει πλήρως το Ορμούζ χωρίς να υπονομεύσει τον ίδιο του τον εαυτό. Ο νέος τερματικός στο Jask, ανατολικά του στενού, λειτουργεί υποτυπωδώς με κάτω από 300.000 βαρέλια ημερησίως. Το 90% των 1,7–1,8 εκατ. βαρελιών/ημέρα ιρανικών εξαγωγών, κυρίως προς Κίνα, εξακολουθεί να φορτώνεται από το Kharg. Μια πλήρης απόκλειση θα προκαλούσε απότομη αύξηση τιμών, διεθνή απομόνωση, πιθανή παρέμβαση των ΗΠΑ και έκθεση ιρανικών assets.
Οι επενδυτές, σε αυτό το κλίμα, αντισταθμίζουν και τα δύο σενάρια. Αναφέρεται έντονο ενδιαφέρον για Aframax πλοία 15ετίας και άνω, ως «στοίχημα» σε σκάφη που μπορούν να παρακάμψουν κυρώσεις, αν οι δυτικοί στόλοι αποχωρήσουν από την περιοχή. Ωστόσο, η αξία αυτής της στρατηγικής περιορίζεται από ένα σκληρό δεδομένο: η μόνη ικανή πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα για να καλύψει ιρανικό κενό βρίσκεται σε Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ και ΗΑΕ—δηλαδή εντός της ίδιας βεληνεκούς πυραυλικών επιθέσεων.
Μέχρι να υπάρξει πρόοδος στις διαπραγματεύσεις του Ομάν, το πετρέλαιο θα κινείται στο εύρος των 70–90 δολ./βαρέλι, ο δείκτης JKM στα 13–15 δολ./MMBtu και τα ναύλα θα παραμένουν υψηλά, ευνοώντας σύγχρονα πλοία πολλαπλών καυσίμων αλλά προσφέροντας παράλληλα απρόσμενη «δεύτερη ζωή» σε γηρασμένα σκάφη.
