Έχω την τύχη να διαμένω στην παλιά Λευκωσία. Στα μάτια μου δεν είναι παλιά, είναι χαρά οφθαλμών για κάτοικους και επισκέπτες, ένα πολύ πιο καλαίσθητο μέρος της χώρας, σε σχέση με άλλα, τάχαμου ανεπτυγμένα, με οκέλες και πανάσχημα κτήρια που βλάπτουν σοβαρά το μάτι.
Ωστόσο, χθες, στον καθιερωμένο μου περίπατο, διαπιστώνω ότι ξεπετιούνται νέα πανάσχημα γκράφιτι – όχι οι πανέμορφες τοιχογραφίες (μιούρελς) που προσθέτουν αντί να αφαιρούν από την αστική αυτή εικόνα – αναφέρομαι σε αυτά των ομάδων κυρίως, του κάθε αχάπαρου ψευδοοπαδού που νομίζει πως θα προσηλυτίσει θαυμαστές για την υποτίθεται κυπριακή ομάδα του (μην τον είχατε δει τον Κυπραίο παίχτη). Έξω από το σπίτι μου δε, σ’ έναν χώρο που επισκέπτονται καθημερινά τουρίστες και ξένοι φοιτητές, έχει γεμίσει βρισιές, για να μην αναφερθώ στα ντιζαϊνάτα μέρη του σώματος.
Τι ντροπή. Σας παρακαλώ. Λυπηθείτε τον τόπο, αν όχι τους ανθρώπους του.
Όχι ότι περιορίζεται εδώ το πρόβλημα. Το βλέπουμε πια παντού, σε όλη την πρωτεύουσα, σε όλο το νησί. Ας γίνουν πιο αυστηροί νόμοι, ας μπουν δημόσιες κάμερες, εμένα δεν θα με ενοχλούσε. Τι προσωπικά δεδομένα και ιστορίες. Και το έγκλημα θα βλάψει και τα σπρέι θα μειωθούν.
ΓΑΓΚΑΣ
