Η πρωταγωνίστρια της παράστασης «Γράμμα σε Ένα Παιδί» που έρχεται στην Κύπρο, μας μιλά για το συγκλονιστικό βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι, αναλύει τα θέματα που έχουν να κάνουν με την απόφαση μιας γυναίκας να φέρει στον κόσμο ένα παιδί και μας εξηγεί γιατί, παρόλο που γράφτηκε το 1975, σήμερα μας αφορά  περισσότερο από ποτέ.
 
– Ποια είναι τα ζητήματα που πραγματεύεται η παράσταση; Ο μονόλογος «Γράμμα σε Ένα Παιδί» είναι η παγκοσμίως πρώτη μεταφορά του best seller της Οριάνα Φαλάτσι «Γράμμα σε Ένα Παιδί που δεν Γεννήθηκε Ποτέ». Πραγματεύεται την ιστορία μιας δραστήριας γυναίκας, πολεμικής ανταποκρίτριας όπως ήταν και η ίδια η Φαλάτσι (γι’ αυτό και το βιβλίο αυτό έχει θεωρηθεί από πολλούς χωρίς να έχει αποδειχθεί, ότι είναι αυτοβιογραφικό), που έμεινε έγκυος με ένα παιδί το οποίο δεν ήθελε και είχε μια δύσκολη εγκυμοσύνη την οποία για να φέρει εις πέρας, έπρεπε να μείνει στο κρεβάτι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πράγμα το οποίο τελικά δεν κατάφερε και ως εκ τούτου, απέβαλε.
 
– Γιατί θεωρείτε ότι το έργο αυτό είναι τόσο επίκαιρο; Αυτό που είναι το πιο σημαντικό σε αυτό το έργο -και αυτός είναι ο λόγος που το ανεβάζουμε ξανά με τον Μάνο Πετούση, μετά από 7 χρόνια που έχει πρωτοανέβει, είναι η ανοιχτή διαλογική συζήτηση της ηρωίδας με το αγέννητο παιδί της, του οποίου λέει πάρα πολύ καθαρά ότι ο κόσμος μας είναι αυτός. Ένας σκληρός κόσμος χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς ισότητα, που προσπαθείς να επιβιώσεις πάρα πολύ δύσκολα. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη, δεν υπάρχει αγάπη και η έννοια της οικογένειας και της θρησκείας δεν είναι αυτές που θα έπρεπε, πετώντας του το μπαλάκι να πάρει την απόφαση το ίδιο αν θα γεννηθεί ή όχι. Άνθρωποι πεθαίνουν εν καιρώ ειρήνης, χωρίς να αποδίδεται καμιά ευθύνη πουθενά. Τον Ιούλιο κάηκαν 100 άνθρωποι σε μια περιοχή που είναι δίπλα στην Αθήνα. Άρα, τα λόγια νομίζω ότι είναι περιττά, μιλάνε οι πράξεις.
 
– Πώς να αντιμετωπίζει αυτή η γυναίκα το έμβρυο; Αντιμετωπίζει το μωρό της σαν έναν άνθρωπο που θα έρθει στον κόσμο και θα κληθεί να μπει μέσα στα πλαίσια που έχουμε μπει όλοι μας προκειμένου να μπορέσει να ζήσει.
– Ποια είναι κατά τη γνώμη σας η πιο δυνατή στιγμή του μονολόγου; Καταρχάς να πω ότι αυτός ο μονόλογος έχει σκηνοθετηθεί αριστοτεχνικά. Προσέξαμε και ο Μάνος και εγώ να υπάρχει δράση. Επομένως, οτιδήποτε συμβαίνει στην ηρωίδα, συμβαίνει σε παρόντα χρόνο. Δεν μπαίνει σε καμία διαδικασία αφήγησης των πεπραγμένων. Παρουσιάζονται επί σκηνής όλα τα πρόσωπα του περιβάλλοντός της τα οποία μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο. Δηλαδή, εκτός από την ηρωίδα, ερμηνεύω άλλα 8 πρόσωπα. Η στιγμή την οποία ξεχωρίζω και μου αρέσει πάρα πολύ είναι προς το τέλος του έργου, όπου μιλά σε πρώτο πρόσωπο στο αγέννητο παιδί της.
– Πώς καταφέρατε να προσεγγίσετε το ρόλο με την προσοχή και την ευαισθησία που έπρεπε; Όπως το είπατε. Με προσοχή, ευαισθησία, με αυτά που γνωρίζω σε σχέση με το θέατρο, το πόσο σοβαρά πρέπει να παίρνει τον οποιονδήποτε ρόλο και με τη βοήθεια του σκηνοθέτη ώστε να φτιάξουμε ένα έργο το οποίο να αγαπηθεί, να μπορέσει να μιλήσει ευθύβολα στο μυαλό και στην καρδιά του θεατή, να ξυπνήσει συνειδήσεις και να ταρακουνήσει προκειμένου ο άνθρωπος να μπει σε μια διαδικασία αυτογνωσίας.
 
– Πώς ήταν η δική σας ψυχολογία όταν μελετούσατε το ρόλο; Αυτό το έργο ανέβηκε πριν από 7 χρόνια και ταξίδεψε αρκετά. Τώρα που είμαι μητέρα δεν έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με την ηρωίδα και με το πώς βλέπει τα πράγματα για τον κόσμο. Ίσα- ίσα είμαι πεπεισμένη πως αυτές οι αλήθειες που λέει, όσο ωμές και να είναι, είναι πραγματικές. Αυτό που έχει αλλάξει, όμως, είναι η συναισθηματική αφετηρία του ρόλου. Μετά τη γέννηση της κόρης μου και την απόφασή μου, ως εκ τούτου, να κάνω ένα παιδί, έχω καταλάβει εκατόν τοις εκατό ότι η απόφαση να φέρει μια γυναίκα έναν άνθρωπο στον κόσμο είναι δική της. Η ηρωίδα μου, πριν από 7 χρόνια, ήταν περισσότερο θύμα των καταστάσεων και των λεγομένων του περιβάλλοντός της. Ήταν σαν η οποιαδήποτε απόφαση έπαιρνε να μην ήταν απόλυτα δική της. Η τωρινή μου ηρωίδα είναι κυρίαρχη των αποφάσεών της.
 
– Υπήρξαν στιγμές που την κρίνατε αυστηρά για τη σκληρότητά της; Βέβαια. Ο κάθε άνθρωπος, βέβαια, κρίνει με βάση το τι πιστεύει ότι θα έκανε αν ήταν στη θέση του άλλου. Δεν βρέθηκα στη θέση της ηρωίδας αυτής, ευτυχώς. Δεν έζησα τέτοια δύσκολη κατάσταση. Είχα ένα περιβάλλον πολύ βοηθητικό, έναν πατέρα που ήθελε το παιδί, γονείς που αγκάλιασαν την απόφασή μου να γίνω μητέρα και φίλους. Και ήταν μια εγκυμοσύνη την οποία ήθελα, μια εύκολη εγκυμοσύνη. Με το χέρι στην καρδιά, δεν ξέρω τι θα έκανα αν αντιμετώπιζα τέτοιου είδους θέματα. Πιστεύω, όμως, πως θα έπαιρνα την απόφαση να φέρω αυτό το παιδί στον κόσμο. Δεν κρίνω όμως αυστηρά την ηρωίδα κουνώντας της το δάχτυλο, αλλά της καταλογίζω το ότι υπήρξε αδύναμη και δειλή ώστε να δεχτεί αυτή την απέραντη αγάπη που φέρνει ο ερχομός ενός παιδιού στον κόσμο. Η οποία αγάπη είναι τόσο μεγάλη, που δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη.  
 
– Είναι μια εγωιστική πράξη η μητρότητα; Ναι, είναι. Είναι αυτό για το οποίο είμαστε προορισμένες οι γυναίκες, να φέρουμε παιδιά στον κόσμο, αλλά είναι ταυτόχρονα μια πράξη εγωιστική με την έννοια ότι η άλλη πλευρά δεν ερωτάται αν θέλει να έρθει στον κόσμο. Παίρνουμε την απόφαση ερήμην του παιδιού. Εκτός κι αν δεχτούμε ότι ισχύει η θεωρία της ενέργειας, ότι τα παιδιά διαλέγουν τους γονείς που θα τα φέρουν στον κόσμο. Ωστόσο, αν πούμε πως είμαστε κυρίαρχοι των αποφάσεών μας, ναι, είναι μια εγωιστική απόφαση.
 
– Ποια συναισθήματα δημιουργούνται στο κοινό κατά τη διάρκεια της παράστασης και πώς αποχωρεί από το θέατρο; Οι άνθρωποι που μπαίνουν στο θέατρο είναι διαφορετικοί με τους ανθρώπους που βγαίνουν και αυτή είναι η πιο μεγάλη επιτυχία αυτού του έργου. Στη μία ώρα και ένα τέταρτο που διαρκεί, το μυαλό και η καρδιά των θεατών περνά από τόσα πολλά συναισθήματα και από τόσες πολλές σκέψεις που όταν βγαίνουν είναι πιο ανοιχτοί πιο καλοί άνθρωποι τολμώ να πω. Έχουν περισσότερη διάθεση να συζητήσουν, να συναναστραφούν με τον άλλον, να τον αγκαλιάσουν, να τον φιλήσουν. Είναι πιο ζεστοί.
 
– Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο σκοπός του θεάτρου; Αυτός που ήταν πάντοτε. Και της τέχνης και του θεάτρου που είναι η πιο εξωστρεφής μορφή τέχνης. Να αφυπνίσει να μυαλά και να ταρακουνά τις συνειδήσεις.
 
– Έχετε ζήσει όσα επιθυμούσατε στη σκηνή; Υπάρχουν ακόμα πράγματα που θέλω να κάνω στο θέατρο που έχουν να κάνουν με κλασικούς ρόλους που θα ήθελα να ερμηνεύσω πριν κλείσω αυτό που λέμε καριέρα – αν υπάρχει καριέρα στην Ελλάδα.
 
– Στην τηλεόραση; Στην τηλεόραση δεν βρίσκω πολλά πράγματα που θέλω ή που θα ήθελα να κάνω. Περισσότερο με αφορά η τηλεόραση ως μέσο αφύπνισης και ενημέρωσης του κόσμου. Αυτό που θα ήθελα να κάνω και που θα κάνω σύντομα με τον ΑΝΤ1, έχει θέμα την ευζωία. Το πώς μπορείς να βελτιώσεις τη ζωή σου, την αποδοτικότητά σου και πώς μπορείς να βρεις τον εαυτό σου μέσα από τις μικρές καθημερινές συνήθειες.
 
INFO: «Γράμμα σ’ ένα παιδί», Παρασκευή, 25 Ιανουαρίου, 20:30, Λεμεσός, Θέατρο Ριάλτο, πληροφορίες στο 77777745.