Κυριάκος Χαραλαμπίδης: Είμαι υπηρέτης της ποίησης

 

Όταν φέρνει στο µυαλό του την Αµµόχωστο, την πόλη που µεγάλωσε, τη θυµάται όπως την έζησε: ανόθευτη, µε τους ευκαλύπτους, τις καλαµιές, τα κρινάκια στη θάλασσα που µοσχοµύριζαν. Για κείνον δεν είναι η «πόλη φάντασµα». Ό,τι νιώθει γι’ αυτήν το κατέθεσε σ’ ένα από τα σπουδαία έργα του, την «Αµµόχωστο Βασιλεύουσα».

 

Ο Κυριάκος Χαραλαµπίδης γράφει ποίηση από τα εννιά του και σήµερα, γύρω στα 80 του χρόνια, συνεχίζει να γράφει καθηµερινά στίχους και να «ελευθερώνει», όπως λέει, τις λέξεις. Ο ίδιος νιώθει υπηρέτης της ποίησης και πως έχει ακόµη να προσφέρει πολλά. «Πνίγεται στα ρηχά η ψυχή/ και στα βαθιά βαθαίνει», είναι δυο στίχοι του που τον εκφράζουν ιδιαίτερα και τους έχει ως µότο ζωής. «Αν ξανοιχτείς προς το µεγάλο πέλαγος της ζωής και τολµήσεις να κολυµπήσεις στον ωκεανό επί ιδίω κινδύνω, βαθαίνεις και εσύ, όπως βαθύς είναι ο ωκεανός» σχολιάζει.

 

Τι σηµαίνει όµως για τον ίδιο το Συνέδριο που οργανώνεται αυτές τις µέρες για το έργο του και τα 60 και πλέον χρόνια που γράφει στίχους; «Δεν είναι η στιγµή του θριάµβου, αλλά η ώρα να πεις ότι ‘καλώς εστίν’, να αγναντέψεις και να πεις ‘οίδεν ό,τι καλόν’, µε την έννοια του ωραίου και του πλήρους. Όλα αυτά τα χρόνια η ποίηση µε απορρόφησε ολοκληρωτικά. Τώρα δεν ζητώ να προβληθώ µέσω της, αλλά να την υπηρετήσω. Είναι µια ικανοποίηση να επισκοπείς τον εαυτό σου στην πορεία των χρόνων και να βλέπεις ότι καλά πορεύτηκες, χωρίς παραχωρήσεις, πιστός στη µεγάλη Κυρά, την Ποίηση».

 

Άραγε τι έχει ο ίδιος κερδίσει σ’ αυτό το µεγάλο ταξίδι; «Μέσα από τις ποικίλες φάσεις που πέρασα, καθώς εξελισσόµουν, εξελισσόταν και η εικόνα που είχα για τον κόσµο, ανακαλύπτοντας µέρος της αλήθειας. Κάποτε σκέφτοµαι: «Τι κρίµα, τότε που αρχίζει να µπαίνει κανείς στο φως της Ποίησης, µε  όλο τον οπλισµό της γνώσης και της ωριµότητας, τότε ν’ αρχίζει και η αντίστροφη µέτρηση του τέλους της ζωής!».

 

Ωστόσο δεν φοβάται το θάνατο, τον οποίο θεωρεί µεγάλο φίλο. Άλλωστε πιστεύει πως η ζωή συνεχίζεται µετά το θάνατο, µέσω της τέχνης. «Οι στίχοι µου θα είναι στα χείλη των νέων» όπως έλεγε ο Καβάφης, µάς υπενθυµίζει.