Μέσα από τις ιστορίες της, νιώθει ότι πηγαίνει παιδιά μια εκδρομή στο ζωή, χέρι- χέρι με τη φαντασία. Ελπίζει ότι μέσα από τη λογοτεχνία θα δυναμώσουν σε σκέψη και συναίσθημα για να αντέξουν -και ίσως ανατρέψουν- τη δυσαρμονία του κόσμου. 
 
-Δηλώνετε «παιζωγράφος», με άλφα γιώτα και ωμέγα. Βιώνετε τη γραφή παιδικών βιβλίων ως ένα παιχνίδι που σας χαρίζει χαρά; Η πρόκληση της γραφής από μόνη της είναι ένα παιχνίδι. Ακόμα και όταν δεν γράφω για παιδιά αλλά πεζογραφώ για ενήλικες, παιζωγράφω. Tο παιχνίδι του νου με ιδέες και λέξεις με γοητεύει, γιατί μου προσφέρει την απόλυτη ελευθερία να τρέχω πίσω από την ουτοπία, αυτή την καθημερινή επανάσταση της πραγματικότητας για έναν καλύτερο κόσμο. Παίρνω ένα κομματάκι της πραγματικότητας, το ντύνω με όνειρο και φαντασία και φτιάχνω μια επιθυμητή πραγματικότητα.
 
-Από πού ξεπηδάνε οι ιδέες για να αρχίσετε μια ιστορία; Ξεπηδάνε από μία σαπουνόφουσκα την ώρα που πλένω τα πιάτα, από μία λέξη την ώρα που διαβάζω, ή τις βρίσκω στον πρωινό καφέ, γιατί στον ύπνο μου οι σκέψεις και τα συναισθήματα αγρυπνούν και συνδιαλέγονται. Κάτι που θα πει ένα παιδί στο σχολείο, μπορεί να γίνει ιστορία. Τα θέματα όμως που με απασχολούν βρίσκονται μέσα μου από καιρό.
 
-Έχετε γράψει αρκετά βιβλία για τη διαπολιτισμική εκπαίδευση, την ξενοφοβία, τη διαφορετικότητα. Σας ενδιαφέρει μέσα από τις ιστορίες σας να διαμορφώνετε χαρακτήρες; Τον δικό μου χαρακτήρα διαμορφώνω. Μέσα από τη συγγραφή βαδίζω προς την αυτογνωσία μου, με πίστη στον κοινωνικό ρόλο που μπορούν να παίξουν τα παραμύθια για την προσωπική ανάπτυξη του κάθε παιδιού. Τα παραμύθια είναι γεμάτα αγάπη, ισότητα, δικαιοσύνη, αποδοχή του διαφορετικού. Με τα βιβλία μου δίνω στα παιδιά την ευκαιρία να σκεφτούν και να αισθανθούν, όπως έκαναν για μένα οι συγγραφείς που διάβαζα σαν παιδί. Θέλω μέσα από τη λογοτεχνία να δυναμώσουν  σε σκέψη και συναίσθημα για να αντέξουν -και ίσως να ανατρέψουν- τη δυσαρμονία του κόσμου. Πολλά ζητάω;
 
-Πόσο δύσκολο κοινό είναι τα παιδιά; Τα παιδιά είναι ένα απαιτητικό κοινό ως προς την ποιότητα που οφείλεις να τους προσφέρεις, αλλά καθόλου δύσκολο, γιατί είναι πάντα έτοιμα να τα πας μια εκδρομή στη ζωή, χέρι-χέρι με τη φαντασία. Το δύσκολο είναι να βρεις τον τρόπο να εμψυχώσεις τη σκέψη, το συναίσθημα και τον λόγο τους, ώστε η εμπειρία της παιδικής λογοτεχνίας να γίνει το όχημα ελευθερίας που χρειάζονται για να λυτρωθούν, να ονειρευτούν, να ανακαλύψουν και να διαμορφώσουν τον εαυτό τους και τα νέα όρια της πραγματικότητας που επιθυμούν.
 
-Πώς μπορούμε να αποσπάσουμε τα παιδιά από τα κινητά, τα τάμπλετ και τις τηλεοράσεις και να τα ωθήσουμε να διαβάσουν ένα βιβλίο; Η απόλαυση μέσα από ένα βιβλίο είναι κάτι που μαθαίνεται από μικρή ηλικία και που πρέπει συνεχώς να καλλιεργείται. Σε τι βαθμό γίνεται αυτό στο σπίτι και στο σχολείο; Σε ποιον βαθμό μπαίνουν όρια; Όπως βλέπετε, δεν έχω μία απάντηση. Εργάζομαι όμως για την προώθηση της φιλαναγνωσίας στα σχολεία.
 
-Ποιον ρόλο μπορεί να παίξει η τεχνολογία στην εκπαίδευση; Πολύ σημαντικό, νόμίζω, γιατί  αλλάζει τόσο τις δομές της εκπαίδευσης όσο και τις πρακτικές της. Η κουκουβάγια, που ως σύμβολο της γνώσης στη δική μου γενιά είχε γίνει παπαγάλος, επιστρέφει στη θέση της ηλεκτρονικά. Η μάθηση πλέον δεν παπαγαλίζεται. Η αναζήτηση της γνώσης γίνεται πιο διαδραστική και εξωστρεφής. Η πρόσβαση στην πληροφορία αλλάζει, ο ρόλος του δασκάλου αλλάζει, ο ρόλος του μαθητή αλλάζει. 
 
-Ονειρεύεστε την αιχμαλωσία των σχολείων από το φανταστικό. Πώς μπορεί να γίνει αυτό σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στερείται παντελώς φαντασίας; Γι αυτό υπάρχει η λογοτεχνία,για να αναδημιουργεί τη ζωή μέσα από τη φαντασία. Όπως φαίνεται και στα βιβλία μου, «Η δασκάλα που το κεφάλι της έγινε καζάνι», «Ο δάσκαλος με τα όνειρα στα μάτια» και «Το φάντασμα του μαυροπίνακα», η αιχμαλωσία γίνεται εκ των έσω. Μπορεί το εκπαιδευτικό σύστημα να στερείται παντελώς φαντασίας ως προς το τι άνθρωπο θέλει να διαμορφώσει, και να συνεχίζει να μην αντιλαμβάνεται ότι το σχολείο διδάσκει παιδιά και όχι γνώσεις, όμως οι  δάσκαλοι με όνειρα στα μάτια πολλαπλασιάζονται σταθερά και αγωνίζονται για μια πιο δημιουργική, καινοτόμο και δημοκρατική εκπαίδευση.
 
-Μιλάτε με ενθουσιασμό για τους καλύτερούς σας φίλους, τη Φαντασία και το Χιούμορ. Η παρέα μαζί τους, λέτε, σας συνέδραμε να κατανοήσετε πόσο σημαντικοί είναι στον χώρο της εκπαίδευσης. Η παρέα μαζί τους ως συγγραφέα  και η θητεία μου ως ειδικού στην εκπαιδευτική τηλεόραση του υπουργείου Παιδείας, με οδήγησαν στη δημιουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων με χιούμορ και φαντασία, που αγαπήθηκαν από μαθητές και  δασκάλους. Όπως το πρώτο ψηφιακό αλφαβητάρι για τη διδασκαλία της γλώσσας, «Ένα γράμμα, μια ιστορία». Μια σουρεαλιστική σειρά κινουμένων σχεδίων, με διεθνή  διάκριση για την καινοτομία του (MEDEA AWARDS),
 
-Στο τελευταίο βιβλίο σας, «Το αγόρι που διάβαζε στις κότες παραμύθια», έχετε μιαν αφιέρωση στον μαθητή Στέλιο Βαρνάβα από το Δημοτικό Σχολείο Ορμήδειας στην Κύπρο. Γιατί κάνατε αυτή την αφιέρωση; Ο υπέροχος δάσκαλος, ο Κώστας Παπαπέτρου, στον οποίο επίσης αφιερώνω το βιβλίο, έκανε στο σχολείο του έναν διαγωνισμό  φωτογραφίας με θέμα «Πώς με ένα βιβλίο ανοίγει το μυαλό». Ανάμεσα στις φωτογραφίες ήταν και αυτή ενός μικρού μαθητή που, σκυμένος, διάβαζε στις κότες ένα δικό μου βιβλίο. Τότε άστραψε η ιδέα μέσα μου, να γράψω για «το αγόρι που διάβαζε στις κότες παραμύθια». Η ισοτιμία των φύλων, η ελευθερία στη γνώση, η τόλμη να αγωνίζεσαι για το δίκαιο, το δικό σου και των άλλων, είναι βασικά μου πιστεύω και, όπως φαίνεται, έγιναν και του ήρωα του βιβλίου.
 
Σοφία Μαντουβάλου, «Το αγόρι που διάβαζε στις κότες παραμύθια»
Τι έγινε όταν το αγόρι άρχισε να διαβάζει στις κότες παραµύθια; Τι συνέβη όταν οι κότες, από τα πολλά παραµύθια που άκουσαν, σταµάτησαν να έχουν στενό µυαλό και τα φτερά της φαντασίας τους άρχισαν να µεγαλώνουν; Τι έκανε ο μαυροκόκορας όταν παρατήρησε πως οι κότες σταµάτησαν ξαφνικά να τρώνε πίτουρα; Ποιος θα δώσει ένα τέλος σ’ αυτή την ιστορία, η γιαγιά, το αγόρι, ή µήπως εσύ; Μια αλληγορική ιστορία για µικρά και µεγάλα παιδιά, που πιστεύουν αυτό που λένε όλα τα παραµύθια: «Αν θέλεις, µπορείς να αλλάξεις τον κόσµο».
 
Εκδ. Πατάκη, Σελ. 48