Έλενα Περικλέους: Το βιβλίο δεν είναι στον αντίποδα της τεχνολογίας

«Το λογοτεχνικό φαρμακείο πρέπει να υπάρχει σε κάθε σπίτι και να περιλάμβάνει παυσίλυπα και άλλα φάρμακα».

-Στο βιογραφικό σας γράφετε ότι έχετε πάντα μαζί σας το λογοτεχνικό φαρμακείο. Τι περιλαμβάνει αυτό το φαρμακείο; Ενώ όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε στο σπίτι ένα συμβατικό φαρμακείο, ελάχιστοι από εμάς έχουν στο σπίτι τους, συνειδητά, και ένα λογοτεχνικό φαρμακείο, για τις αναγκαίες και εξαιρετικά απαραίτητες ψυχικές πρώτες βοήθειες. Το λογοτεχνικό φαρμακείο, το οποίο πρέπει σαφέστατα να υπάρχει απαραίτητα σε κάθε σπίτι -που σέβεται τον εαυτό του!-, μπορεί να περιλαμβάνει παυσίλυπα και άλλα φάρμακα. Κάθε φορά που είσαι λυπημένος, να παίρνεις να διαβάσεις ένα οποιοδήποτε παραμύθι. Θα ζήσεις σίγουρα καλύτερα, μετά το «ζήσανε αυτοί καλά». Εξάλλου τα παραμύθια (παραμυθία=παρηγοριά) γράφονται για να διώξουν τη λύπη μακριά και να μας παρηγορήσουν.

-Τι είδους παυσίλυπα προτείνετε; Αν νιώθεις χαμένος, αν έχεις ξεχάσει τα σημαντικά της ζωής, να μπορείς να διαβάσεις ξανά τον «Μικρό Πρίγκιπα» για να θυμηθείς πως βλέπεις πραγματικά μόνο με τα μάτια της καρδιάς, και πως τα πραγματικά σημαντικά είναι αόρατα για τα μάτια. Αν νιώθεις πως τίποτα δεν πάει καλά, αν είσαι απελπισμένος, να διαβάσεις την Πολυάννα και να παίξεις μαζί της το «Παιχνίδι της Χαράς». Μετάτρεψε το πρόβλημα σε ευκαιρία, βάλε το κίτρινο καπέλο των θετικών σκέψεων και πανηγύρισε μαζί της όταν πάρει ένα ζευγάρι πατερίτσες για χριστουγεννιάτικο δώρο.

-Στο βιβλίο σας «Με τα μάτια ενός σκύλου», αναφέρεστε στα Facebook, ipad, iphone, Wikipedia, Youtube, Ιnternet, PS4, fast food…. Τι προβληματισμούς θέλετε να προκαλέσετε στα παιδιά; Δεν μπορεί η πρόταση μας για τα παιδιά να είναι «κλείστε τα ηλεκτρονικά και ανοίξτε ένα βιβλίο». Η πρόταση στην εποχή μας πρέπει να είναι «Ανοίξτε και ένα βιβλίο!». Στο τέλος της μέρας, άλλα μας προσφέρει το ένα και άλλα το άλλο. Δεν θεωρώ πως το βιβλίο είναι στον αντίποδα της τεχνολογίας. Με το συγκεκριμένο βιβλίο σατιρίζω την εμμονή της εποχής μας στα ηλεκτρονικά και βοηθώ τα παιδιά να τα αντικρίσουν με μια άλλη ματιά και, στο τέλος της μέρας, να συνειδητοποιήσουν το αδιέξοδο της όποιας εμμονής και την αξία του μέτρου.

-Πώς μπορούν οι γονείς να φέρουν τα παιδιά κοντά στο βιβλίο; Ανοίγοντας οι ίδιοι ένα βιβλίο. Τέλος. Κανένας άλλος μαγικός τρόπος δεν υπάρχει. Η φιλαναγνωσία δεν επιβάλλεται. Είναι τρόπος ζωής. Τα παιδιά έρχονται κοντά στο βιβλίο όταν τα βιβλία είναι κομμάτι της ζωής τους. Όταν δεν κάθονται βαριεστημένα και σκονισμένα σε ξύλινες βιβλιοθήκες, αλλά γλιστρούν στις σχολικές τσάντες, ως διά μαγείας ξαπλώνουν δίπλα από το τηλεχειριστήριο και γίνονται η βάση για τον μοχλό του playstation. Καλά βιβλία, πολυδιαβασμένα, παντού λοιπόν.

-Τι σας μαγεύει στη διαδικασία της συγγραφής; Η συγγραφή είναι όπως η μαγειρική. Αλήθεια. Λες θα φτιάξω μια μακαρονάδα. Ποτέ δεν ξέρεις πώς ακριβώς θα σου βγει. Ειδικά όταν περίεργα υλικά γλιστρούν στη μαγική σου κατσαρόλα. Όταν οι ήρωες συναντιούνται και δεν ξέρεις τι θα πουν. Το άγνωστο αποτέλεσμα είναι λοιπόν η απάντηση. Η έκπληξη. Η δημιουργία από το τίποτα. Το «εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού κι αλλού το story μάς πάει».