Δεν θέλει να τραγουδά για αστικά πάθη. Πηγή έμπνευσής του τόσο στη μουσική και στη ζωή του ήταν πάντα όλοι εκείνοι οι απλοί, λαϊκοί άνθρωποι που συναντούσε στο δρόμο του, αλλά και σπουδαιότεροι συνθέτες που είχε την τύχη να έχει για δασκάλους, οι οποίοι ακόμα και σήμερα που έχουν πεθάνει, του δείχνουν το σωστό δρόμο. Με αφορμή τις δύο εμφανίσεις του στην Κύπρο, ο σπουδαίος τραγουδοποιός κάνει στάση σε μερικούς από τους σημαντικότερους σταθμούς της καριέρας του.   
 
 
Κοιτάζοντας πίσω, όλες του οι αναμνήσεις διαδραματίζονται σε κάποιο νησί. Στη Σέριφο, από όπου κατάγεται η μητέρα του και στη Χίο, στην οποία έζησε μέχρι τα εννιά του χρόνια. «Το θεωρώ τύχη το ότι μεγάλωσα εκεί. Το χώμα, η φύση, οι αλάνες, αλλά και το ότι φεύγαμε το πρωί με τους φίλους και δεν ανησυχούσε κανένας για το πού είμαστε και τι ώρα θα γυρίσουμε, πράγμα το οποίο είναι αδύνατο σήμερα», λέει νοσταλγώντας εκείνες τις εποχές που ο κόσμος ήταν διαφορετικός. «Άφηναν ξεκλείδωτα τα αυτοκίνητα και τα κλειδιά επάνω στα μηχανάκια, χωρίς καμία έγνοια, καμία ανησυχία. Σήμερα θέλουμε τα παιδιά μας να μας παίρνουν κάθε 10 λεπτά τηλέφωνο και με τις φοβίες που αναπτύσσουμε σε τόσο μικρή ηλικία, χάνουμε πολύτιμο χρόνο από τη ζωή. Χρόνο κατά τον οποίο θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε άλλα πράγματα».
 
– Ποιοι άνθρωποι που έχετε συναντήσει άφησαν το στίγμα τους σε εσάς και στη μουσική σας; Με επηρεάζει πάντα ένας απλός, συνηθισμένος, λαϊκός άνθρωπος, με τα βάσανά του, τις αγάπες του και τη ζωή του. Αυτό θέλω να είμαι και αυτό θέλω να τραγουδώ. Δεν θέλω να τραγουδώ για αστικά πάθη.
– Με ποια μουσική έχετε μεγαλώσει; Εγώ μεγάλωσα με ροκ μουσική του ’70 και αργότερα ήρθα σε επαφή με το ελληνικό ρεπερτόριο. Τα πρότυπά μου, ήταν οι μεγάλοι συνθέτες και αυτό το ρεπερτόριο προσπαθούσα να αφομοιώνω και να επικοινωνώ. Αργότερα, άρχισα να γράφω κι εγώ τραγούδια, έχοντας για δασκάλους όλους αυτούς τους ανθρώπους που άκουγα και θαύμαζα. Αυτός είναι και ο λόγος που προσπαθούσα και προσπαθώ μέχρι και σήμερα, να μην πέφτω στη φτήνια.
 
– Τι είναι για εσάς «επιτυχία»; Το να γίνεσαι η φωνή όσων περισσότερων ανθρώπων γίνεται, το να τραγουδάς με τη φωνή άλλων, να τραγουδάς με την ψυχή άλλων και με τη φωνή σου να εκφράζεις την ψυχή πολλών ανθρώπων. Αυτό είναι επιτυχία. Ακούγοντας ένα τραγούδι δικό σου, να είναι σαν να ξέρουν εσένα τον ίδιο, κι ας μην αναγνωρίζουν το πρόσωπό σου, παρά μόνο τα τραγούδια σου.
– Ευτυχία τι είναι; Να βλέπεις γύρω σου πρόσωπα να γελάνε – των γονιών σου, των φίλων σου, της οικογένειάς τους.  Αλλά και η δικαιοσύνη, η ισότητα και η ελευθερία μέσα στους κύκλους που ζεις.
– Ποια περίοδο θα χαρακτηρίζατε ως σταθμό στη ζωή σας; Τη γνωριμία μου με τον Ηλία Κατσούλη, τον μεγάλο στιχουργό ο οποίος δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Για εμένα ήταν δάσκαλος, πατέρας, αδελφός, φίλος και πολλά άλλα. Αυτός με έκανε καλύτερο συνθέτη και καλύτερο τραγουδιστή, δείχνοντάς μου το δρόμο, χωρίς να είναι ο ίδιος συνθέτης ή τραγουδιστής. Ήταν μια ζωντανή εγκυκλοπαίδεια της ελληνικής μουσικής! Με δίδαξε πώς να μην κοιτάζω το φτηνό αλλά να βλέπω εκ βαθέων τα πράγματα. Ήταν σαν να ξεκινούσαμε μαζί – είχαμε τις ίδιες αγωνίες και κάναμε τις πρώτες μας επιτυχίες, όπως το «Εισιτήριο στην τσέπη σου», τα «Καράβια του νότου» και «Τα σμυρνέικα τραγούδια».

– Πιστεύετε ότι η μουσική σας έχει εμπνεύσει την επόμενη γενιά; Θα το ήθελα πολύ και πιστεύω ότι σε ένα βαθμό το έχουμε επιτύχει. Χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό, γιατί θεωρώ ότι ήμασταν ένα ρεύμα της ελληνικής μουσικής που έκανε καλό στους νέους.

– Πόσα έχουν αλλάξει από τότε; Η τηλεόραση έχει αλλάξει τα πράγματα, προσπαθώντας να δημιουργήσει ανθρώπους αναγνωρίσιμους, χωρίς ο κόσμος να εκτιμά το έργο τους. Εφήμερες επιτυχίες ενός καλλιτέχνη ο οποίος τον επόμενο χρόνο θα ανακυκλωθεί με έναν άλλον. Καλό είναι όμως να πηγαίνει πρώτα μπροστά η δουλειά μας και να ακολουθεί η προσωπική μας προβολή.
– Πρόσφατα έχετε κυκλοφορήσει τα «12+1 Ηλιοτρόπια του Άλκη Αλκαίου». Ποια είναι η ιστορία τους; Τα τραγούδια αυτά, είχε στα χέρια της η Λιζέττα Καλημέρη, μαζί με ένα γράμμα του Άλκη Αλκαίου στο οποίο μου έγραφε πόσο πολύ και για πόσο καιρό ήθελε να συνεργαστούμε, ενώ εγώ δεν ήξερα καν ότι γνωρίζει εμένα ή τη δουλειά μου. Αυτά τα 12 τραγούδια μου τα έστελνε για να κάναμε το νέο δίσκο του Δημήτρη Μητροπάνου, ο οποίος όμως μέσα σε τρεις μέρες πέθανε. Το διαβάζω τότε και λέω, «κοίταξε να δεις, πόσο μας προλαβαίνει η ζωή». Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία. Μετά, μιλώντας με τον Άλκη Αλκαίο, μου είπε να τα κρατήσω και να τα πω εγώ. Πρόλαβε να ακούσει 6 τραγούδια από τα 12, του άρεσαν και γι’ αυτό και τελικά το προχώρησα, έχοντας στο μυαλό μου πως θα του άρεσαν και τα υπόλοιπα… Το έκανα όμως φέτος, γιατί δεν ήθελα να εκμεταλλευτώ το θάνατό του.
– Τι είναι αυτό που θα σας έκανε να σταματήσετε να τραγουδάτε; Αν δεν ήμουν χαρούμενος και ευτυχισμένος την ώρα που τραγουδούσα, θα το άφηνα και θα έκανα κάτι άλλο που να με κάνει χαρούμενο. Γιατί, τώρα πια, το μόνο που μας κρατά σε αυτό το πράγμα, είναι ότι μπορούμε να ξεδίνουμε.
– Τι έχετε ετοιμάσει για τις δυο σας εμφανίσεις στην Κύπρο; Θα εμφανιστώ με την ορχήστρα του κύριου Αχιλλέα Τσαγγαρίδη, στη Σχολή Τυφλών η οποία γιορτάζει τα 90 χρόνια λειτουργίας της και έχουμε ετοιμάσει ένα πρόγραμμα το οποίο θα έχει δικά μου τραγούδια αλλά και άλλα που θαυμάζω και που θέλω να προτείνω στον κόσμο, καθώς και κάποιες μικροεκπλήξεις. Μαζί μου θα είναι και ο Δημήτρης Μεσημέρης και η Μαρία Θεοδότου. Ο γνώμονας στη διαμόρφωση ενός προγράμματος είναι πάντα η συγκίνηση.
– Ποια είναι η σχέση σας με την Κύπρο; Στην Κύπρο νιώθω σαν να έχω κάνει μια δεύτερη καριέρα. Όσες συναυλίες έχω κάνει σε ολόκληρη την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, άλλες τόσες έχω κάνει και στην Κύπρο. Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι το κοινό στο νησί μου ταιριάζει, του αρέσουν τα δικά μου τραγούδια αντί να με βαρεθεί, με αναζητά, με θέλει…
– Το κοινό σας παραμένει σταθερό μέσα στα χρόνια; Πάντα στο μυαλό μου έχω τον συνομήλικό μου ή τον παλιό και σταθερό μου ακροατή και νομίζω ότι κρατάω ένα σταθερό κόσμο, γιατί μου αρέσει να μεγαλώνω μαζί του και να μεγαλώνω ωραία, όπως μεγαλώνει ο ακροατής.
 
Info: 28/5, 20:30, Λευκωσία, Αμφιθέατρο Σχολής Τυφλών, 22403300, 99540201. 30/5, 20:30, Δερύνεια, Ανοιχτό Θέατρο. 
 
Περιοδικό Go, τεύχος 64.