Δημήτρης Νεοκλέους: Η τέχνη είναι πύλη προς τον ελεύθερο εαυτό

 

Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτή η δουλειά αντιμετωπίζει το αιδοίο ως μνημείο, συνοδευόμενο από όλα τα κλισέ που το συνοδεύουν: πύλη της ζωής, πύλη της χαράς αρχή των πάντων κ.λπ. Το αντιμετωπίζει επίσης και ως τοπίο: «Ένα τοπίο-μνημείο που η εικόνα του ως έργο τέχνης, δοκιμάζει το μυαλό. Ή τουλάχιστον αυτό ελπίζω». Στόχος για τον ίδιο με την έκθεση αυτή, όπως χαρακτηριστικά λέει, είναι να «τελειώσει αυτή η εμμονή» και να προχωρήσει σε άλλη. «Είναι μια μορφή κάθαρσης, ξέρεις, το να εκθέτεις τα αποτελέσματα μιας έρευνας».

Για τον Δημήτρη Νεοκλέους, η τέχνη είναι η πύλη («μια και μιλάμε για πύλες») προς την ελεύθερη βούληση, προς τον ελεύθερο εαυτό. «Πέρα από τον εργοστασιακό χαρακτήρα που της προσδίδει το σύστημα, η τέχνη είναι κάτι βαθιά προσωπικό που όμως αντανακλά μια οικουμενικότητα» προσθέτει. «Άρα η έννοια του χρόνου -αφού με ρωτάς για το σήμερα- μεταβάλλεται σε ‘ύλη’ αφού και η ζωγραφική πράξη έχει υλική υπόσταση. Οι καλλιτέχνες έχουμε την ευχαρίστηση να μετατρέπουμε τον χρόνο (και μέσω αυτού τις σκέψεις και τα βιώματά μας) σε ύλη. Είναι μεγάλη χαρά αυτή».

Ο ζωγράφος καταθέτει τον προβληματισμό ότι στην Κύπρο, εκτός φυσικά από τους δημιουργούς, σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με την τέχνη. Οι δε συλλέκτες είναι ελάχιστοι: «Στο εξωτερικό, ο εικαστικός είναι ένα επάγγελμα. Αυτό στην Κύπρο είναι αδιανόητο και εμποδίζει τον καλλιτέχνη να εξελιχτεί με τον ρυθμό που ενδεχομένως θα ήθελε».

 

Κατά τον ίδιο, ο «χάρτης» των γκαλερί έχει πάρει καινούργια μορφή. «Δεν συμμετέχουν πλέον στη προώθηση καλλιτεχνών και έργων τους γιατί δεν έχουν οικονομικές απαιτήσεις. Η έλλειψη συλλεκτών και επαγγελματιών γκαλεριστών σε συνδυασμό με τη μη φορολογική ελάφρυνση των αγοραστών (κάτι που στο εξωτερικό συμβαίνει) οδήγησαν τη τέχνη σε τέλμα. Αντιθέτως, στα καλλιτεχνικά και οικονομικά κέντρα του πλανήτη, ποτέ ξανά στο παρελθόν δεν υπήρχε τόσο μεγάλη προβολή και οικονομική υπερτίμηση των έργων στο λεγόμενο χρηματιστήριο της τέχνης» παρατηρεί.

Για τον Δημήτρη Νεοκλέους, αν ο όρος «κλασική τέχνη» περιλαμβάνει κι όλες τις μορφές εικαστικής δημιουργίας του 20ού αιώνα, τότε η σύγχρονη τέχνη αποτελεί μια χωρίς περιορισμούς  χρήση ευρημάτων, διατυπώσεων και ιδεολογιών του παρελθόντος. «Είναι μια υπέροχη χρονική συγκύρια όπου οι καλλιτέχνες μπορούν, χρησιμοποιώντας τα πολλά αυτά ‘όπλα’, να αποτυπώσουν τις σκέψεις τους».
 
* Δημήτρης Νεοκλέους «Ψευδής ρομαντισμός», Λευκωσία, Nasty Cat- Annex. Εγκαίνια 31/5 6μ.μ. Μέχρι 15/6. Ώρες λειτουργιάς : 17:00 με 23:00 Δευτέρα – Κυριακή αλλά και με ραντεβού.

«Ψευδής ρομαντισμός»
                     
Fake: Είναι η ψευδής γνώση, η ψευδής πληροφορία, η ψευδής εμπειρία μέσα από ορισμένες λεκτικές και οπτικές πηγές του διαδικτύου.

Romanticism: Αν το 60% του διαδικτύου αφορά τον άνθρωπο τότε συνδέεται άμεσα και με την ιδέα του ρομαντισμού, που ανέδειξε τον δυναμισμό, την ατομικότητα, το απρόβλεπτο, τον έρωτα και την έλξη μας προς την καταστροφή.

Εν αντιθέσει με τις ηθικολογίες και προκαταλήψεις που οι πατριαρχική κοινωνία, επιφόρτισε τη γυναικεία σεξουαλικότητα, τον 21ο αιώνα οι μετά-υλιστικές αστικές κοινωνίες της υπαρξιακής ασφάλειας επανεξετάζουν την έννοια της «ηθικής» τις κοινωνικές και ερωτικές συμπεριφορές στις σχέσεις των φύλων. Οι ποικιλόμορφες σεξουαλικές κατευθύνσεις και η αποδοχή τους είναι χαρακτηριστικό της εποχής. Η σύγχρονη θέση της γυναίκας, η απενοχοποίηση του έρωτα, προσδίδουν στο αιδοίο το χαρακτήρα «πύλης ατομικής ελευθερίας» (πέραν φυσικά της αναμφίβολα  πολυδιάστατης ιδιότητας του).

Η έκθεση «Ψευδής ρομαντισμός» είναι σειρά ζωγραφικών έργων, έντυπο και σημειώσεις γύρω από το Αιδοίο. Στο Φανζίν  περιγράφονται μύθοι, τελετουργικά, οντότητες και λατρευτικές ομοιότητες ανάμεσα σε διαφορετικούς λαούς και θρησκείες .Τα  Ζωγραφικά έργα είναι μνημειακές απεικονίσεις και η ανάγνωση τους μπορεί να θεωρηθεί πολυδιάστατη: ερωτική, μεταφυσική, υπαρξιακή, κοινωνιολογική, αλλά και θρησκειολογική.