Νίκος Πορτοκάλογου: Τα τραγούδια μου, το ημερολόγιο της ζωής μου

Οι περίεργες συγκυρίες της ζωής, η μουσική που λειτουργεί ως λύτρωση και τα τραγούδια που γίνονται μια γέφυρα που συνδέει τους ανθρώπους. Ο σπουδαίος τραγουδοποιός, με αφορμή την εμφάνισή του στη Λευκωσία, μιλά στο GO για τα πολύτιμα πράγματα που του έχει προσφέρει η δουλειά του όλα αυτά τα χρόνια.
 
– Μετά από τόσα χρόνια στη δισκογραφία, πώς αποφασίζετε ποια τραγούδια θα βάλετε και ποια θα αφήσετε έξω από κάθε συναυλία; Μετά από τόσα πολλά χρόνια, το μόνο πρόβλημα που έχουμε είναι το ποια θα αφήσουμε έξω. Το οποίο είναι ευχάριστο πρόβλημα, όμως. Ευτυχώς, έχουμε και την άνεση να μπορούμε να ανανεωνόμαστε. Κάποια τραγούδια να τα αφήνουμε και μετά να τα ξαναθυμόμαστε. Κάποια τραγούδια είναι κλασικά και δεν μπορούν να λείψουν ποτέ, όπως το «Τα καράβια μου καίω», το «Θάλασσά μου Σκοτεινή», το «Πάνω απ’ τα Σύννεφα», το «Να με Προσέχεις» και πολλά άλλα που δεν σταματώ ποτέ να τα λέω. Υπάρχουν όπως και άλλα που κατά εποχές δεν μου πάνε, όπως είναι το «Πρωταθλητές», που εδώ και αρκετά χρόνια δεν βρίσκω το κέφι να το πω. Είναι ένα πανηγυρικό τραγούδι κι εγώ, δεν βρίσκω πια λόγο να πανηγυρίσω για κάτι. Έτσι, το άφησα μέχρι να έρθουν ξανά καλές εποχές, για να το πούμε ξανά.

 

– Πώς θέλετε να φεύγει το κοινό από τις συναυλίες σας; Χαμογελαστό και με ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Να βρισκόμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικών ηλικιών και απόψεων, ακόμα και πολιτικών σε ένα χώρο και να μας ενώνει η μουσική, έστω και για δύο ώρες. Είναι θεραπευτικό και πολύ σπουδαία εμπειρία για εμένα, από τα πιο πολύτιμα πράγματα που μου έχει δώσει αυτή η δουλειά.

 

– Στις 3 Ιουνίου θα βρεθείτε ξανά, πάνω στην ίδια σκηνή, με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Τι ενώνει τους δυο σας; Με τον Λαυρέντη έχουμε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες παράλληλων διαδρομών. Από τις αρχές του ’80 που ξεκινήσαμε και οι δύο με συγκροτήματα, εκείνος με τους Τερμίτες και εγώ με τους Φατμέ. Τα συγκροτήματά μας διαλύθηκαν ταυτόχρονα στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και μετά συνεχίσαμε με σόλο καριέρες. Έχουμε συνεργαστεί με πάρα πολλούς άλλους καλλιτέχνες και οι δύο, αλλά ποτέ μεταξύ μας μέχρι τα τέλη του 2018.

 

– Γιατί έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να συναντηθείτε; Είναι αυτές οι περίεργες συγκυρίες της ζωής. Είχαμε συζητήσει πολλές φορές την πιθανότητα συνεργασίας αλλά όλο και κάτι συνέβαινε. Τη μια έπαιρνα εγώ τηλέφωνο και ο Λαυρέντης είχε κλείσει με κάποιον άλλον και την άλλη με έπαιρνε αυτός και είχα εγώ κανονίσει να παίξω μόνος μου. Μέχρι που έφτασε η χρονιά που ήταν μοιραίο να γίνει στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο στην Αθήνα. Τώρα, το καλοκαίρι, ξεκινάμε μια μεγάλη περιοδεία και η πρώτη μας συναυλία είναι στη Λευκωσία. Σε κάποιες συναυλίες μας έχουμε μαζί φίλους που τους συναντήσαμε και μέσα στις χειμερινές παραστάσεις, όπως και ο Διονύσης Τσακνής που θα εμφανιστεί, ως καλεσμένος.

 

– Ποια ανάγκη σάς οδήγησε στο δρόμο της μουσικής; Η ανάγκη να εκφραστώ, να πω την ιστορία μου, να μοιραστώ τις αγωνίες μου, τις χαρές μου, τους έρωτές μου, τους φόβους μου. Να τα εξομολογηθώ και να λυτρωθώ κιόλας.

 

– Το κάνατε για τον εαυτό σας; Για τον εαυτό σου προσπαθείς να εκφραστείς. Μετά ανακαλύπτεις πόσο μαγική είναι η επικοινωνία με τους άλλους μέσα από τη μουσική. Όταν αρχίζεις να νιώθεις το πολύ ευχάριστο συναίσθημα ότι αυτά που σε απασχολούν, απασχολούν κι άλλους ανθρώπους, τα τραγούδια γίνονται μια γέφυρα που σας συνδέει. Στην αρχή αυτό που υπάρχει, όμως, είναι το πάθος και η ανάγκη σου να πεις αυτό που σε καίει, γιατί θα σκάσεις.

 

– Τι σας έκαιγε τότε; Τα πρώτα τραγούδια που έγραψα μιλούσαν για τις εμπειρίες ενός 18χρονου. Ο «Άσωτος υιός» ήταν ένα από αυτά. Η ιστορία ενός πιτσιρικά που θέλει να φύγει από το πατρικό του σπίτι και να ξεκινήσει το δικό του ταξίδι στη ζωή. Τα τραγούδια μου ήταν πάντα το ημερολόγιο της ζωής μου. Γράφω για αυτά που συμβαίνουν, αυτά που σκέφτομαι, που αισθάνομαι, για τις αμφιβολίες μου, τα βιώματά μου. Και δεν έχω σταματήσει να το κάνω αυτό σε καμιά φάση, σε καμιά ηλικία. Από τα 18 μου μέχρι σήμερα, δεν έχω σταματήσει να κρατώ αυτό το ημερολόγιο.

 

 

– Οι σημερινοί νέοι έχουν πράγματα να δώσουν στο ελληνικό τραγούδι; Αλίμονο. Παρόλο που το τοπίο είναι πολύ πιο δύσκολο για τους μουσικούς σήμερα και οικονομικά είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα, βλέπεις ότι υπάρχει πολύς νέος κόσμος που δεν το βάζει κάτω και παλεύει κόντρα σε αυτές τις δυσκολίες. Ακούς ωραία τραγούδια, βλέπεις νέα ταλέντα και καλούς τραγουδοποιούς.

 

– Ποια είναι η σημαντικότερη συμβουλή που ακούνε απ’ το στόμα σας; Να μην ακούνε κανέναν εκτός από την καρδιά τους, να μην απομονώνονται και να βρίσκουν συνομήλικούς τους με τις ίδιες αγωνίες και με τις ίδιες ανάγκες και να μοιράζονται, να γράφουν μαζί μουσική, να παίζουν μαζί. Αυτή είναι η συμβουλή μου.
 
Info: Ο Νίκος Πορτοκάλογλου εμφανίζεται μαζί με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Διονύση Τσακνή την πρώτη μέρα του φεστιβάλ «Εις Λήδραν 2019». 3/6, 19:00, Λευκωσία, Παραμυθούπολη Χριστουγέννων, 99810011.