«Τα πάντα μπορούν να κλειδώσουν τους συγγραφείς, είναι περίεργοι τύποι. Είτε τους δώσεις είτε δεν τους δώσεις βραβεία, ο κίνδυνος υπάρχει».

– Με ποια λόγια θα συστήνατε το νέο σας βιβλίο «Εκεί που ζούμε» σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας; Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, στην Αθήνα του 2014, σε μια εποχή που έχει ξεμείνει από ιστορίες – κάτι που ισχύει επίσης και για τον κεντρικό ήρωα και αφηγητή. Υπό μία έννοια, είναι ένα βιβλίο για όσα συμβαίνουν όταν σταματήσουμε να λέμε ιστορίες. Ή ίσως για το μέλλον που υποχρεώνονται να ζήσουν όσοι δεν κάνουν σχέδια για το μέλλον.

– Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι κατά τη διάρκεια της συγγραφής; Δεν μου αρέσει να τεμαχίζω σε στάδια τη διαδικασία της συγγραφής, αν και αναμφισβήτητα ένα βιβλίο δεν γράφεται μαγικά, ούτε μια κι έξω. Σταθερά η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι η διαρκής οικείωση του υλικού, είτε πρόκειται για τον ήρωα, είτε για το περιβάλλον του, την ατμόσφαιρα, την πλοκή – η προσπάθεια, για παράδειγμα, να κάνω «δική μου» τη φωνή του αφηγητή κάθε φορά που κάθομαι στον υπολογιστή μου, όσες ώρες ή μέρες κι αν έχουν μεσολαβήσει από την προηγούμενη. Με άλλα λόγια, η μεγαλύτερη δυσκολία συνίσταται στην ανάγκη να ζεις μια ζωή όσο γράφεις το βιβλίο.

– Με το προηγούμενο βιβλίο σας, τη συλλογή διηγημάτων «Μια Χαρά», κερδίσατε το κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Μπορεί ένα βραβείο να «κλειδώσει» ένα συγγραφέα; Τα πάντα μπορούν να κλειδώσουν τους συγγραφείς, είναι περίεργοι τύποι. Είτε τους δώσεις είτε δεν τους δώσεις βραβεία, ο κίνδυνος υπάρχει.

– Τι απαντάτε σε όσους θα πουν: ακόμη ένας συγγραφέας; Τι καινούργιο φέρνει; Νομίζω πως η ερώτηση μάς καλεί να αναρωτηθούμε για τη χρησιμότητα της λογοτεχνίας – με την έννοια ότι κανείς δεν θα σκεφτόταν να ρωτήσει το ίδιο για έναν πιλότο ή έναν υδραυλικό. Οι καλοί υδραυλικοί πάντα είναι χρήσιμοι, όμως μάλλον το ίδιο ισχύει και για τους συγγραφείς. Οπότε, αν καταφέρω να είμαι ένας ακόμα καλός συγγραφέας, θα είμαι ευχαριστημένος.

– Ποιο βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα και σας άρεσε; Το «Μέρες Δίχως Τέλος» του Σεμπάστιαν Μπάρρυ είναι ένα υποδειγματικό ιστορικό μυθιστόρημα και το «Μπιλιάρδο στις εννιάμισι» του Χάινριχ Μπελ (στη νέα μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου) είναι αριστούργημα. Στα καθ’ ημάς, διάβασα δύο σημαντικά μυθιστορήματα για την τρέχουσα συγκυρία, το «Σφάλμα Συστήματος» του Νίκου Μάντη και την «Τίνα» της Άντζελας Δημητρακάκη. Επίσης, το «Ρηχό νερό, σκιές» του Άκη Παπαντώνη, έναν λυρικό, χαμηλόφωνο στοχασμό για όσα μπορούν πάντα να αλλάξουν ξαφνικά.

Φιλgood, τεύχος 226.